Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 14

Framhaldssaga
eftir
Söruh
Patterson
Sumarið
Þýö: Hrafnhildur Valdimarsdóttír
Johnny leit upp frá píanóinu, ákefðin skein úr
brosi hans. „Enn ein slátrunin. Þeir sátu fyrir
okkur alla heimleiðina. Ég held, að hver einasti
flugliðsmaður í Þýskalandi og Hollandi hafi verið í
loftinu í nótt." Hjartað í mér kólnaði. „Allir farnir,
Kate, allir þeir gömlu. Við Bunny erum þeir einu,
sem eftir eru."
sem
var
(JTDRATTUR:
Ást þcirra Kate og Johnnvs er í undar-
legri mótsögn við grimmd og
miskunnarle.vsi stríðsins, sem daglega
heggur skörð í kunningjahóp þeirra.
Kate aðstoðar móður sína við af-
greiðslu i kaffivagninum á flugvellinum,
og hún skilur nú betur en áður, hvað
Johnny og félagar hans verða að ganga
í gegnum i störfum sinum i flughernum.
Johnny bjargar cinum félaga sínum
með því að stökkva með hann i fanginu
úr brennandi flugvél niður i kaldan
sjóinn. Hann fær frí út á afrekið, og
ástin blómstrar. Kate er orðið Ijóst, að
Richie, besti vinur Johnnys, er ást-
fanginn af henni. Þeir félagar eru
kallaðir til Buckinghamhallar að veita
viðtöku viðurkenningum fyrir störf sin i
þágu ættjarðarinnar. Þeir bjóða Kate
og foreldrum hennar með, og þetta er
stór stund fyrir þau öll. Reynsla
Johnnys i ótal árásarferðum og ömur-
leg návist hans við dauðann hafa sett
sitt mark á hann, og Kate á oft erfitt
með að skilja hann. Richie vill dreifa
áhyggjum hennar og býður henni i
flugferð.
Ég fékk hálfgert sjokk því að nokkrir
flugvirkjar birtust fyrir utan og biðu,
undir eftirliti liðsforingjans, til að draga
skorðurnar í burtu þegar Jenny var til-
búin,
Ég spennti beltið og dró niður hlífðar-
gleraugun og Taff kom upp til að athuga
hvort ég hefði gert það sómasamlega.
Richie kallaði: „Athugum sambandið.”
Þeir höfðu þegar leiðbeint mér með
það á leiðinni í trukknum. Ég setti i sam-
band og beið. Rödd Richies brakaði í
eyrunum á mér. „Ókey, Barney?”
„Ókey, skipper.”
„Ókey, Taff?”
Síðan sagði hann: „Hvernig gengur
hjá aftari miðskyttunni?”
Ég kyngdi munnvatni og sló á rofann
eins og þeir höfðu sagt mér. „Ókey,
skipper.”
Ytri afturhreyfill fór af stað. Hávað-
inn virtist alveg ærandi, en það var ekk-
ert miðað við hljóðið þegar allir fjórir
hreyflarnir voru komnir i gang. Þetta
var svo kunnuglegt, eins og ég hefði
gengið í gegnum þetta allt áður. Tækin,
meira að segja senditækin, hristust. Það
var eins og öll vélin titraði.
Vélamennirnir hlupu fyrir utan til að
taka skorðurnar frá og það hvein i heml-
unum þegar við skjögruðum áfram.
Richie og Barney töluðust stöðugt við.
Mikið af þvi skildi ég, aðallega vegna
þess sem Richie hafði kennt mér. Ég var
svo æst að mér tókst að koma móttöku-
tækinu mínu í samband og heyrði
nokkuð af því sem á eftir kom.
Við vorum á hreyfingu núna, runnum
fram hjá röð af Lancastervélum að end-
anum á aðalflugbrautinni. Við byrjuð-
um að snúast, biðum síðan. Hávaðinn
frá Merlinhreyflunum fjórum jókst, þar
til hann líktist skræk sem yfirgnæfði allt
annað. Við hreyfðumst áfram og hrað-
inn jókst.
Það undarlegasta við þetta allt var að
það var eins og ég vissi ekkert af hraðan-
um, það var aðeins brautin sem hreyfð-
ist fyrir neðan okkur. Ég kom auga á tré
i fjarska. Þau þutu á móti okkur og síðan
var eins og við skjögruðum til, trén voru
fyrir neðan okkur og fjarlægðust. Ég
sneri mér við til að horfa til baka og sá
Briggflugvöllinn bak við mig eins og
módel handa börnum til að leika sér að.
Síðan fjarlægðist hann og flatneskja Lin-
colnshire lá fyrir neðan okkur.
„Flugmaður til stélskyttu. Ertu búin
að fá nóg þarna aftur í?”
Ég sat i turninum bak við byssurnar,
regnið lamdi gluggann, sveitin þúsund
fetum neðar var umvafin þoku. Nú
haföi ég fundið hvernig það var. Ég tók
varlega um handföngin á byssunum og
sneri turninum fram og til baka.
Rödd Taff snarkaði í tækjunum.
„Veðrið fer versnandi frekar en hitt,
skipper. Ský myndast hratt og útlit fyrir
meiri rigningu.”
„Engar áhyggjur,” svaraði Richie.
„Við verðum heima áður en þú veist af.
Flýg aðeins yfir Lincoln dómkirkju
áður.”
„Ég hetd að Taff hafi rétt fyrir sér,
skip, við ættum að drífa okkur.”
„Vitleysa,” svaraði Richie. „Ég lofaði
konunni þessu og heiðursmaður að
sunnan gengur aldrei á bak orða sinna.”
Við steyptumst í þoku og jörðin hvarf
gjörsamlega. Rödd hans klingdi aftur í
eyrunum á mér. „Hristum þetta af
okkur. Ég ætla að lækka flugið.”
Það var tómatilfinning í maganum á
mér af spenningi og samt get ég sagt
með vissu að ég var ekki hrædd. Ég býst
við að ég hafi treyst Richie of vel til þess,
en ég hugsa að það sem á eftir kom hafi
skelft hann.
Við komumst út úr þokunni í fjögur
hundruð feta hæð og héldum áfram að
lækka flugið. Við sáum Lincolnþorp
breiða úr sér fyrir neðan okkur. „Upp,
upp með hana, í guðs bænum,” hrópaði
Barney.
Við flugum lágt yfir húsþök og það
var eins og dómkirkjan kæmi á móti
okkur. „Þama er hún, stúlka litla,” sagði
Richie rólegur og hóf vélina upp aftur.
Ég held að ég hafi raunverulega hætt
að anda svolitla stund. Taff saup
næstum hveljur um leið og hann sagði:
„Aðeins fimm eftir, skip, fimm eftir,
mundu það.”
Richie hló. „Þú hefur of miklar
áhyggjur. Haltu þig með mér og þú
munt lifaaöeilífu.”
Rigningin elti okkur alla leiðina heim
og í Upton Magna var hreinsað til fyrir
tafarlausa lendingu. Þetta var fullkomin
lending hjá Richie. Við ókum eftir
brautinni, hægðum á okkur og námum
loks staðar. Það var drepið á stórum
hreyflunum hverjum á eftir öðrum.
Þögnin var ógnvekjandi, aðeins regn-
hljóðið á þakinu og fyrir utan raddir
vélamannanna að störfum.
Ég yfirgaf afturturninn, gekk fram í
og hitti Richie á miðri leið.
„Jæja, hvernig var?”
„Eftirminnilegt,” sagði ég.
Hann lagði hendurnar um axlirnar á
mér og brosti. „Við verðum að gera
þetta aftur. Næst förum við til New Or-
leans.”
Barney, sem leit út fyrir að hafa elst
um sjö ár siðan við lögðum af stað,
sagði: „Hvað um Kate, skipper?”
„Biðið héma augnablik. Ég ætla að
fara og koma með trukkinn vel að.”
Við heyrðum hann aka að fyrir utan
og bremsa snögglega. Richie þrýsti niður
handfanginu og opnaði. „Jæja,” sagði
hann.
Johnny birtist í gættinni, fölur í and-
liti. Hann var svo hræðilega reiðilegur á
svipinn að ég varð hrædd. Hann starði á
Richie.
„Cunningham herforingi þarf að hitta
þig undir fjögur augu. Þig langar kann-
ski að vita að hið heimskulega hopp þitt
yfir Lincoln dómkirkjunni er búið að
halda símalínunum glóandi síðastliðnar
fimmtán mínútur. Öllum linum, allt frá
yfirlögregluþjóninum upp í sjálfan
biskupinn.”
„Það var gaman,” sagði Richie.
Johnny greip um jakkaboðungana
hans. „Farðu þína leið til fjandans, en
taktu hana ekki með þér.”
Richie eldroðnaði. Johnny ýtti hon-
um frá sér, tók í höndina á mér og dró
mig út, svo harkalega að ég datt á hnéð.
MG bilnum var lagt spölkorn frá. Véla-
mennirnir voru í augnablikinu önnum
kafnir að framanverðu.
Hann ýtti á eftir mér. „Inn með þig
'áður en ég hálsbrýt þig.”
Ég fór úr flugjakkanum og tók af mér
hjálminn áður en við komum í hliðið.
Þegar við komum út á veginn sagði ég:
„Það var ekki Richie að kenna. Þú hefur
engan rétt til að halda það.”
„Hvað ert þú að reyna að segja? Að
það hafi verið þín hugmynd? Láttu ekki
eins og bjáni, Kate. Það fer þér ekki.”
Hann ók þegjandi það sem eftir var
leiðarinnar til prestssetursins. Hann
beygði inn í innkeyrsluna og stansaði við
tröppurnar. Það var ekki fyrr en ég klifr-
aði yfir hurðina að ég tók eftir því að ég
var enn í flugmannsstígvélum. Hann fór
að hlæja.
„Hefurðu nokkra hugmynd um
hvernig þú litur út? Þau eru um j»ð bil
fimm númerum of stór á þig.”
Ég hallaði mér að honum og hann
greip hönd mina og bar hana að vörum
sér. „Guð, hvað ég var hræddur, Kate.
Gerðu aldrei neitt slíkt aftur. Lofarðu
þvi?”
Ég strauk honum um hárið og þrýsti
honum að mér. Á þessu augnabliki var
ég nær honum en ég hafði nokkurn tíma
verið.
Það var aðra vikuna í september. Það
haustaði meir með hverjum deginum
sem leið. Veðrið var venju fremur
slæmt, hver stormurinn eftir annan og
næstum stöðug rigning. Sífellt var verið
að aflýsa árásarferðum. Það fór illa með
áhafnirnar sem urðu að sitja tímunum
14 Vikan 26. tbl.