Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 15

7
HLUTI
saman í flugbúningunum og bíða eftir
nýjum skipunum eða að veðrið lægði.
Ég sá vitaskuld meira af Johnny.
Hann var jafnleiður og hlédrægur og
áður en reyndi augsýnilega að vinna bug
á þvi þegar hann var með mér. Ég held
að hann hafi veriö óhamingjusamur
vegna þess hvernig var milli hans og
Richies. Þeir höfðu ekki talað saman
síðan daginn sem við skoðuðum Lincoln
dómkirkjuna.
Richie lét ekki sjá sig á prestssetrinu.
Með því var hann einungis diplómatisk-
ur og það virtist ekki vera til neins að
bjóða honum til kvöldverðar til að koma
þeim saman. En ég gat ekki látið þetta
halda svona áfram. Þeir áttu nógu erfitt
þess utan og þegar allt kom til alls var
þetta min sök. En hvað átti ég til bragðs
að taka?
Að lokum leystist þetta af sjálfu sér,
eins og oft vill verða raunin. Þeir voru
að fara aftur til Genoa aðfaranótt hins
átjánda. Önnur stór. Niu þreytandi
klukkutímar. Yfir þvera Evrópu og aftur
til baka. Og þessi var sérstök. Áttugasta
og áttunda ferð Richies. Síðan voru
aðeins tvær eftir og fimm hjá Johnny.
Ég var á vakt i kaffivagninum þessa
nótt. Hefði ekki viljað missa af þvi, hvað
sem í boði hefði verið, á þessu stigi máls-
ins. Brottför var ráðgerð klukkan átta,
en það varð klukkutíma töf á síðustu
stundu.
Við vorum skyndilega önnum kafnar.
Áhöfnin þyrptist að borðinu til að fá
heitt te og samlokur. Mér hafði liðið hálf
illa og var með slæman höfuðverk. Ég
hafði oft þjáðst af honum undanfarið og
var fegin annríkinu. Ég leit yfir þvöguna
í hléi sem varð og sá Johnny standa
einsamtan og reykja sígarettu, með fall-
hlífarpakkann við fætur sér. Richie stóð
skammt frá og horfði í hina áttina. Þetta
var svo heimskulegt að mig langaði mest
til að springa af reiði. En ég setti tvær te-
könnur á bakka, gekk út og mjakaði mér
í gegnum þvöguna til þeirra.
„Te, liðþjálfi?” sagði ég við Johnny.
Hann var undrandi á svipinn þegar
hann tók aðra könnuna. Ég rétti Richie
bakkann. „Flugstjóri?”
Hann sneri sér hægt við, leit á bakk-
ann, síðan á Johnny. Hann brosti. „Ó,
þakka yður fyrir, frú,” sagði hann með
sterkum suðrænum áherslum, eins og
honum einum var lagið.
Johnny brosti líka og ég vissi að allt
myndi lagast. Ég varð að halda aftur af
mér til að fara ekki að gráta, setti frá
mér bakkann og rétti þeim sína höndina
hvorum. „Æ, fíflin ykkar,” sagði ég.
„Þið megið aldrei framar gera mér neitt
slíkt.”
Það var kallað í hátalarana og skyndi-
lega var allt á ferð og flugi. „Verð að
fara, Kate.” Johnny strauk mér létt um
vangann, greip fallhlifina sína og fór.
„Kate." Richie var að reyna að segja
eitthvað við mig en ég heyrði ekki hvað
það var fyrir hávaðanum. Munnur hans
opnaðist og lokaðist og hann veifaði
vonleysislega um leið og hann mjakaðist
í burtu með þvögunni.
Mér leið hræðilega — ef til vill var
það fyrirboði. Eitt var víst, ég gat ekki
haldið áfram, því að mér hafði versnað
svo migrenið að ég gat varla staðið. Ég
lagði mig á bekkinn í vagninum, þegar
siðasta vélin var farin, en það var ekki til
neins. Eftir svolitla stund fékk móðir
mín konu úr sjálfboðaliðssveitunum til
að aka mér heim í jeppa.
Hún kom mér í rúmið og gaf mér
heita mjólk, aspirín og hitapoka. Alveg
eins og vanalega. Sagði mér að sofa
þetta úr mér og fór aftur til búðanna.
Þetta var ein sú versta nótt sem ég hef
lifað. Ég bylti mér og sneri, ofsótt af
slæmum draumum. Annað slagið grét
ég af sársaukanum og loksins sofnaði ég
yfirbuguð af þreytu skömmu eftir mið-
nætti.
Ég vaknaði skyndilega við dagsbirt-
una. Ég lá svolitla stund, starði upp i
loftið og fann á mér að eitthvað var að,
eitthvað hafði breyst. Og þá heyrði ég
tónlist i fjarska.
Ég flýtti mér fram úr rúminu og fór i
sloppinn. Ég opnaði dyrnar. Tónlistin
var miklu háværari núna. Hún barst
upp stigann frá stofunni. Þegar ég kom
niður stóðu dyrnar opnar. Johnny sat
við píanóið, frönsku gluggarnir stóðu
opnir á bak við hann. Það rigndi og
gluggatjöldin bærðust fyrir golunni.
Hann var enn í flugjakkanum sínum.
Hann var skítugur í framan og það voru
greinileg för eftir hlífðargleraugun. Og
leikur hans! Ég hafði aldrei heyrt þvílíkt,
villt og fallegt, fullt af orku. Það var
rapsódían en þó ekki rapsódían.
Ég stóð við endann á píanóinu.
„Johnny?” sagði ég.
Hann leit upp, ákefðin skein úr brosi
hans. „Enn ein slátrunin. Þeir sátu fyrir
okkur alla heimleiðina. Ég held að hver
einasti flugliðsmaður í Þýskalandi og
Hollandi hafi verið í loftinu í nótt.”
Hjartað i mér kólnaði. Ég átti erfitt
um andardrátt. „Allir farnir, Kate, allir
þeir gömlu. Við Bunny erum þeir einu
sem eftireru.”
Það var ný ákefð í leik hans, djúpur
bassi sem ég hafði ekki heyrt áður.
„Heyrirðu, Kate?” spurði hann. „Það
var þetta sem vantaði allan tímann.
Sprengjuhríðina. Fjárans sprengjumar.”
Leikurinn steig í crescendo, hætti
síðan snögglega. Hann skellti lokinu
niður, reis hægt á fætur og það voru tár í
augum hans. „Skilurðu ekki hvað ég er
að reyna að segja?”
Ég sagði með erfiðismunum:
„Richie?”
Hann lét sig falla niður á píanóið, gróf
andlitið í örmum sér og grét.
Ég heyrði bílhljóð í innkeyrslunni.
Augnabliki síðar opnuðust framdyrnar.
Ég sneri mér við um leið og faðir minn
gekk inn í anddyrið. Ég bar fingur að
vörum mér, gekk hratt út og lokaði dyr-
unum á eftir mér.
„Ég kom um leiðog ég heyrði fréttirn-
ar,” sagði hann. „Ég leitaði að honum
alls staðar á vellinum. Þeir sögðu mér
við hliðið að hann hefði ekið út í MG
bílnum. Hvernig er hann?”
„Best að lofa honum að vera í friði
svolitla stund.” Ég var undrandi yfir því
hversu róleg ég var, að ég skyldi ekki
gráta. En það kæmi auðvitað seinna.
„Hvað skeði?”
Hann tók af sér húfuna, þreytulegur í
bragði og gekk fram i eldhús. „Móðir þín
26. tbl. Vikan 15