Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 39

V\V
Thomas. Hann vill helst, að sólin vermi
hann stöðugt.
Hann leitaf henni.
— Ég veit það, sagði hún. — En ég
held, að honum líki best að vinna í
myrkri. Hann er einkennilegur. Því það
er mikið — eitthvað, sem skelfir hann.
Og á hinn bóginn er hann ekki hræddur
viðneitt.
Vindgustur barst inn um opriar
dyrnar. Það dimmdi. Hann horfði á
hana, hann vissi ekki, hvað hann átti að
halda. Svo kyngdi hann.
— Hvað skelfir Thomas?
— Það sem mér geðjast að. Það sem
ég óttast ekki. Einvera . . . kyrrð . . .
hafið . . . tré. Skógurinn. Þrumur og
eldingar. Veiðilendur hans eru þéttbýlið.
Manngrúi, neonljós, lyftur... leikhús ..
. veitingahús . . . tónlist . . . bilar . . .
hljóð...
— Veiðilendur, sagði hann. — Þú ert
i mótsögn við sjálfa þig. Veiðimaður
kærir sig ekki um þéttbýli.
— Það gerir Thomas. Og það er þess
vegna, sem hann verður að vinna í
myrkri. Vegna þess að sú bráð, sem
hann sækist eftir, er fólk.
Allt i einu mundi hann það. Þetta var
það sem Thomas sagði á skipinu.
— Martin, farðu og talaðu við hana.
Hún er auðveld bráð.
Hjarta hans sló skyndilega
þungt aukaslag. Hann fann það upp i
háls. Hann gekk yfir gólfið að arninum
og lagði viðarbút á eldinn. Svo gekk
hann til baka og settist við skrifborðið.
— Þú hefur ekki svarað mér, Martin,
sagði hún. — En þú þarft þess ekki. Þú
laugst að mér, og ég skal segja þér, hvers
vegna þú gerðir það. Thomas svaraði
ekki í símann vegna þess að hann er ekki
heima. Þú lést sem þú talaðir við hann.
Thomas var þegar lagður af stað. Hann
var á leið hingað. Hann gæti komið á
hverri stundu.
Hann óskaði þess, að hann gæti
stöðvað þessi þungu hjartaslög. En hann
vissi ekki, hvernig hann gæti það. Né
heldur, hvað hann gæti sagt.
— Þú verður líka oft hræddur,
Martin, sagði hún. — Og þú þarft ekki
að svara mér. Thomas er á leið hingað til
að drepa mig. En ég... ég skil ekki alveg
... þinn þátt í málinu. Því ég held, að þú
vitir þetta. Og ég held . .. ég er næstum
viss um, að þú vildir helst stöðva
Thomas. Og nú veistu, að það er of
seint.
Hjartslátturinn hræðilegi þyngdist.
Hann fann kaldan svitann á bakinu.
Hann laut aftur höfði. Það var honum
léttir.
— Thomas er þegar kominn, sagði
hún.
Hann kipptist við. Hann heyrði ekki
annaðen ölduniðinn og vindgnauðið.
— Ég heyri ekkert, sagði hann.
— Nei, þaðer ekki von. Þú hefur ekki
búið hér nógu lengi. En þetta hús er. . .
hluti af mér. Ég hef búið hér allt mitt líf.
Ég gæti hvergi búið annars staðar. Ég
þekki hvern kiina í þessu húsi, hvert
þrep niður til strandarinnar — klettana
— trén i garðinum. Ég þekki rödd
hússins. Rödd hússins — í henni heyrist
fótatak — þótt þú heyrir það ekki — ég
skynja óttann í henni, hún varar mig við
fótatakinu ... það kemur nær og nær..
— Þú hræðir mig, sagði hann.
Hann kveikti sér í sigarettu. Hönd
hans skalf. Hann sat og horfði á hana.
Hún hafði ekki hreyft sig allan tímann.
Hún sat á miðjum stóra, rauða flauels-
sófanum — alveg kyrr.
Það þaut i loftinu. Svo skar eldingin
svartan himininn. Öll þessi stóra stofa
varð litlaus — og á einu sekúndubroti sá
26. tbl. Vikan 39