Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 45

SÖGU-
LOK
fjallshlíðamar. Luke og Rhiannon hlupu
í áttina til Nancy, sem stóð kvfðin á
hlaðinu ásamt gestunum.
„Rhiannon!” Nancy faðmaði dóttur
sína að sér. „Hvar hefurðu verið?”
Þegar hún tók eftir Luke, kom hik á
hana. „Við verðum að koma dýrunum i
burtu.”
Luke stóð einn og fylgdist vel með
öllu sem gerðist í kringum hann. Lög-
reglumaðurinn ráðlagði gestunum að
yfirgefa bæinn, ef eldurinn skyldi ná
þangað. Luke efaðist ekki um að svo
hlyti aðfara.
En það gagnaði litið að hafa áhyggjur
af því núna. Hann sneri sér að Nancy.
„Ég tek kálfana út úr hlöðunni.” Hann
hljóp af stað, án þess að biða eftir svari.
Þegar hann hafði borið eða dregið
kálfana niður á neðsta engið, höfðu
Nancy og Rhiannon náð öllum öðrum
dýrum út.
Luke hljóp aftur til Nancy. „Hvar
eru hinir mennirnir?” spurði hann
stuttaralega.
„Þeir eru farnir upp í fjallshlíðarnar
með brunaliðinu. Þeir ætla að hittast við
gamla tuminn.”
Luke leit örvæntingarfullur upp í
hliðamar. Nú voru engin horfin i þéttan
vegg eldsins, sem nálgaðist með ógnar-
hraða. t beinni línu fyrir framan eld-
súlurnar stóðu útihúsin, full af heyi og
hálmi. Hann vissi að þau myndu fuðra
upp.
„Það er best að ég fari líka þangað
upp.”
Luke hraðaði sér af stað en Rhiannon
greip um handlegg hans. „Þú þarft ekki
að fara Luke! Brunaliðsmennirnir eru
þrautþjálfaðir....”
„Hugsaðu um mömmu þlna.” Rödd
hans var höstug og hann hristi hana af
sér. „Fáðu hana til að fara héðan ásamt
gestunum — og þú ferð líka!”
HaNN hraðaði sér i burtu og hljóp
til mannanna sem stóðu og börðust við
æðandi eldinn. Þeir virtust litlir og litils
megnugir, þar sem þeir stóðu í mjórri
röð sem bar við hvæsandi eidinn.
Hann kom að tuminum, þar sem
óeinkennisklæddur maður og lögreglu-
maður störðu út yfir eyðilegginguna.
Niðri á jörðinni stóðu nokkrir
mannanna og revndu að berja niður
eldtungumar sem teygðu sig út frá skóg-
areldinum.
Luke greip nokkra poka og fór þangað
sem enginn mannanna var fyrir og sló
frá sér til að kæfa eldinn. Hitinn var
óþolandi. Hann leit við og við órólega
..Norðurskóginum? En það er rétt
við bæinn!”
.,Já, og vindurinn stendur beint á
hann!” Haydn tvísteig órólega. „Ertu að
koma? Bíllinn er hér fyrir utan.”
„Farðu bara á undan,” sagði Luke á-
kveðinn. „Ég kem með Rhiannon.”
Haydn hreyfði sig ekki.
„Jæja, þú heyrðir hvað hann sagði!”
hvæsti Rhiannon. Farðu heim til
mömmu. Við komum líka!”
Þau óku upp fjallaveginn með ofsa-
hraða og Luke hafði augun á fiutninga-
bílnum sem var rétt fyrir framan hann.
Flutningabíllinn var fullur af mönnum,
sem komið höfðu frá Abermorvent. Það
virtist ekki skipta neinu máli lengur, að
erjur og slagsmál höfðu staðið yfir fyrir
tæpri klukkustund síðan. Rhiannon
þagði og kreppti hnefana i skauti sér.
Þegar þau komu upp á hæðina við
Rhydewel, sáu þau eldinn.
Himinninn var allur glóandi rauður.
Það virtist ekki vera mikill reykur, en
eldtungurnar sleiktu fjallshlíðarnar við
Rhydewelbæinn.
Luke fann hvernig óttinn læstist um
hann. Hann þekkti allt of vel
eyðileggingarmátt skógareldsins, og það
lék enginn vafi á, að hann nálgaðist
bæinn.
Loksins námu þau staðar fyrir
framan bæjarhúsin. Lögreglubíll og
brunaliðið var þegar mætt á staðinn, og
mennirnir sem komið höfðu með Haydn
Hopkins lögðu strax af stað- upp i
Framha/dssaga eftir Ma/co/m Williams

26. tbl. Vikan 45