Vikan - 28.06.1979, Blaðsíða 48

PÍLAGRÍMSFERÐ
TIL FORTÍÐARINNAR
Luke. En eftir örstutta stund hvarf
Rhiannon og þau voru tvö ein eftir.
„Mér....mér þykir fyrir, að ég skyldi
ekki koma í heimsókn til þín á sjúkra-
húsið,” sagði hún hikandi. „Mig langaði
til þess, — en ég gat ekki fengið mig til
þess.”
„Það hefði glatt mig,” sagði Luke
rólega.
Hún hélt af stað út úr eldhúsinu, og
Luke elti hana.
Hún reyndi að tala um eitthvað
hversdagslegt. „Við vorum heppnar að
eldurinn skyldi ekki ná bænum...... við
höfðum ekki of mikið af vatni hér....”
Luke greip ekki fram í fyrir henni.
Það var auðséð að hún átti í erfiðleikum
með að komast að efninu.
Hún leit hægt framan í hann.
„Manstu nóttina sem við stóðum hér
og ég sagði þér frá föður þínum?”
Hann kinkaði kolli.
„Ég sagði þér ekki ósatt, Luke.
Trúirðu því?”
Hann kinkaði aftur kolli.
„En ég sagði þér ekki allt.”
Hann varð stífur, en sagði ekki neitt.
„Þegar þú lást á sjúkrahúsinu hugsaði
ég mikið um þetta. Ég gladdist vegna
þess að fólkið hér hafði tekiö þér. Og ég
held að þú hafir lært margt hér. En....”
Hún hikaði. „En ég get ekki látið þig
fara héðan án þess að þú þekkir allan
sannleikann.”
Hún andvarpaði. „Námuslysið. Þaö
var ekki föður þínum að kenna. Það var
maðurinn minn, Geraint, sem átti
sökina á því.”
Nú hljómuðu þau. Orðin sem hann
hafði farið svo langt til að heyra, orðin
sem hann hafði misst alla von um að fá
að heyra. En hann var gjörsamlega
mállaus.
„Nei, Luke. Faðir þinn var alltaf
hugaður og sterkur, en Geraint — hann
átti ekki þennan styrk. Hann var góður
maður og tilfinninganæmur, en eftir
slysið átti hann erfitt með að afbera sekt
sína. Það hefði drepið hann ef ég hefði
sagt frá þessu.”
„Hvað gerðist?” Luke hafði fengið
málið. „Hvernig gat það verið mannin-
um þínum að kenna?”
Tárin runnu niður kinnar hennar, en
hún hélt áfram. „Geraint tók að sér
vaktina fyrir föður þinn. Hann varð að
heimsækja sjúkan föður sinn þennan
dag.
„£n rækti hann þá ekki starfið sem
skyldi?”
„Nei. Allir treystu föður þínum það
vel, að engum datt í hug að göngin
hefðu ekki verið athuguð. Svo var það
einkennisbúningurinn og hjálmurinn,
það voru allir vissir um, að það hefði
verið faðir þinn, sem var niðri i
göngunum.”
„En hvers vegna gerði hann ekki
skyldu sína?”
„Ég veit það ekki. Ég býst við að
mannlegur veikleiki hafi átt sinn þátt í
því. Við getum ekki öll verið jafnsterk
og faðir þinn var, Luke. En staðreyndin
var sú, að Geraint athugaði ekki göngin,
og eftir sprenginguna greip hann ofsa-
hræðsla og hann hljóp á brott. Við
getum aldrei verið viss um að við
myndum ekki bregðast eins viö.”
„En hvernig gastu borið virðingu
fyrir honum eftir þetta. Þú þekktir
sannleikann. Hvers vegna fékkstu hann
ekki til að játa þessi mistök sín?”
Hún hristi höfuðið sorgmædd. „Ég
frétti þetta fyrst mörgum árum eftir
slysið. Fyrst varð ég skelfingu lostin, en
ef þú hefðir aðeins séð sektina og óttann
sem þjáði hann. Hann greiddi fyrir mis-
tök sín. Og hvaða gagn hefði verið að
sannleikanum eftir öll þessi ár? Svo
virðist sem faðir þinn hafi beðið eftir að
Geraint segði frá því sem gerst hafði, og
þegar hann gerði það ekki, var Enoch of
mikill maður til að segja neitt. Hann tók
á sig skuldina. Og skömmina. Hitt
veistu.”
Luke starði lengi á hana sem
lamaður. Síðan gekk hann orðalaust af
stað í áttina að heiðinni.
Það liðu tveir tímar þar til hann
kom aftur, og hann kom að Rhiannon
inni í eldhúsinu þar sem hún huggaði
móður sína. Hann stóð í dyrunum eins
og steingervingur.
Nancy starði lengi á hann áður en hún
tók til máls. „Jæja..... Luke? Hvað
hefurðu hugsað þér að gera? Segja
fólkinu sannleikann?”
„Nei,” sagði hann hljóðlega. „Ég
mun ekki segja þeim neitt. Það er
tilgangslaust. Þú sagðir sjálf að faðir
minn hefði verið mikill maður. Ég býst
við, að hann geti hvílt i friði núna. Hann
langaði alltaf til að koma aftur til Wales,
og á vissan hátt held ég að hann hafi
gert það.”
Rhiannon sleppti móður sinni og tók
utan um Luke. Nancy horfði á hann
með hlýju og þakklæti i augunum. Síðan
stóð hún einnig upp og tók utan um
hann.
Þau gengu öll þrjú út i sólskinið, í
áttina að fjöllunum, hinum bláu fjöllum
föður hans. Og nú var faðir hans loksins
kominn heim. Heim til gamla landsins,
þar sem sonur hans átti nú einnig heima.
ENDIR.
LabbaKútarnir
EFTIR Bud Blake
Ég fann jólagjöf inni í skáp hjð
mömmu.
48 Vikan 26. tbl,