Vikan - 23.08.1979, Síða 24

Lestin þokaðist inn á járnbrautarstöð-
ina eins og risavaxinn járnsnigill. skreið
þunglega fram hjá honum og stoppaði
með þreytulegu andvarpi. Dyrnar sigu
til hliðar og út úr vögnunum streymdu
syfjulegir ibúar úthverfanna. á leið til
vinnu sinnar.
Roland leið með straumnum á móti.
þeim sem þrengdi sér inn i tóma vagn-
ana.
Hann stefndi á sætið sitt við glugg-
ann. sem sneri I sömu átt og lestin fór.
Þetta. að eiga sitt ákveðna sæti i tiu min-
úlur-yfir-sjö-lestinni, var ein venja af
mörgum sem hann hafði tamið sár.
Hann var raunar mjög ungur maður.
þritugur, og hefði þar af leiðandi ekki átt
að vera svo staðnaður I ákveðnu lífs-
mynstri.
Húsin liðu fram hjá gluggunum.
Nokkrir farþegar höfðu yfirgefið lestina
og hinir nýkomnu settust I auð sætin.
Það brakaði í dagblaðapappir. Nýr
vinnudagur var runninn upp, alveg á
sama hátt og í gær og i fyrradag. Fólk
hreyfði sig i sætunum. Nokkrir gengu
frá hjá honurn og horfðu á auða sætið á
móti honum. Allt í einu lagði daufa ilm-
vatnslykt að vitum hans. Hann skaut
augununt forvitnislega á þann sem borið
hafði ilminn með sér og greindi fallega.
granna fætur, dragt, hálsklút og önnur
smekkleg smáatriði, Ijóst hár og tvö blá
augu. Það liðu nokkrar sekúndur þar til
hann uppgötvaði hvað það var. sem
hann varað horfaá.
— Ja hérna, sagði hann.
Stúlkan brosti varfærin. Hún leit út
fyrir að vera jafn undrandi og hann.
Vagninn hristist þegar lestin skipti unt
spor. Roland hugsaði sig um andartak.
hann varð að vera eðlilegur. En hann
vissi í rauninni ekki hvernig liann átti að
haga sér. Eina tilfinningin sem hann
fann fyrir var einhvers konar áfall.
óþægileg tilfinning þegar gamlar minn
ingar skjóta upp kollinum.
— Það er gaman að Ititta þig aftur,
Kairin. En hvað i ósköpunum ert þú að
gera hér?
Heimskuleg spurning. En stúlkan
brosti aftur, og fegurð hennar kastaði
Ijóma yfir dapurt andrúmsloftið i vagn
inunt. Eins og blóm á litlausri jörð. hugs-
aði hann. En hann tók ekki eftir sársauk-
anum i augum hennar, jafnvel þegar
hún brosti.
— Sömuleiðis, það er gaman að hitta
þig, sagði hún einlæg.
Þau tóku eftir þvi að allir í vagninum
voru farnir að fylgjast með samræðum
þeirra.
Heima i einbýlishúsinu |æirra var
kona Rolands að ljúka við að þurrka
síðustu bollana eftir morgunmatinn.
Hún, Maria. lagleg, frekar smágerð. 27
ára göntul, með dökkbrúnt hár og græn
o
Sameiginleg
fortíð
eftir Nicholas Roe
augu, gerði sömu handtökin á hverjum
morgni.
Björn. sonur hennar og Rolands.
hafði sullað niður graut á buxurnar
hennar og hún settist við eldhúsborðið
með rakan klút og reyndi að þvo það
mesta úr. Þetta var fagur vorntorgunn.
Henni fannst hún ofl verða innilokuð og
uppgefin heima. en í dag var hún glöð.
Hún rauk á fætur þegar hún heyrði að
Björn var að reyna að klifra upp stigann
og hljóp af stað til að bjarga honuni.
Roland leiðekkert betur, þó þau sætu
þegjandi i nokkrar minútur. Hann varð
ekkert rólegri og hann gat ekki hugsað
skýrt.
Aftur á móti varð sú tilfinning, að
hann væri eins og dýr i búri, sterkari og
sterkari. Brot úr minningum. sem læstar
höfðu verið niður I hugskotum, skullu
yfir hann eins og flóðbylgjur. Þessar
sundurlausu minningar úr fortiðinni
urðu allt i einu svo Ijóslifandi og raun-
verulegar.
Hann tók eftir þvi, að hann hafði
haldið svo fast utan um dagblaðið að
það var allt orðið krumpað. Hann reyndi
að slappa af. Það var allt i einu gott að
finna olnbogann á manninum við hlið-
ina á honum borast inn i handlegginn.
Það var þá tákn um að ástandið var eðli
legt. allt var eins og áður. Þrátt fyrir allt.
Hann ræskti sig.
— Eg er á leiðinni niður i bæ. i viðtal
út af nýrri vinnu, sagði hún.
— En...
Hvað I ósköpunum gat hann sagt?
Við hlið þeirra beggja sátu venjulegir
skrifstofumenn. Hreyfingarlausir likam-
ar. sem földu sig bak við dagblöð. En
þrátt fyrir það vissu þau að fjögur eyru
blöktu af forvitni á bak við siður dag-
blaðanna, hlustuöu á hvert orö. lil þess
að vega innihald þeirra og meta.
— Ég er búin að búa í þessum bæjar-
hluta um nokkurt skeið, sagði hún. —
Og svo frétti ég af þessari stöðu. Eg frétti
það i gegnum sjö eða átta manns. að
fyrirtækið hefði verið að reyna að ná
sambandi við mig. Ég hringdi í þá, og
þeir gengu beint til verks og spurðu
hvenær ég gæti byrjað. Bjartur hlátur
hennar smitaði hann.
— Er þetta góð vinna?
— Ég held það. Það er að segja. ég
vona það! Þögn.
— Annars er ég að ráðgera að flytja
til Vestby. kaupa þar raðhús með vin-
konu minni. hélt hún áfram.
VINKONA. Af hverju lagði hún svo
mikla áherslu á það?
Þögn á ný.
— Vissirþúaðégbýþar?
— Nei, sagði hún hljóðlega. Hún
hristi höfuðið og þau horfðu á hvort
annað, rólegri en þau höfðu verið hing-
að til.
Giftur maður. Og stúlka.
Það hafði gerst fyrir tveimur árum
siðan og skilið eftir sig sorglegt ör á
hjónabandi hans. En nú höfðu hann og
Maria eignast son og allt var orðið
breytt, hugsaði hann.
— Það er langt siðan við hittumst
síðast? Þetta hljómaði frekar eins og full-
yrðing en spurning og hún kinkaði kolli.
Hún brosti ekki lengur. Augnaráð þeirra
mættist, en aðeins eitt sekúndubrot.
Augnaráð vekja upp minningar um
hræðsluna. óvissuna og ef til vill eitt-
hvað fleira.
Roland varð að þvinga sig til að opna
munninn.
— Hvað hefur þú verið að gera allan
þennan tima? Þú ert hætt með barna-
bókaútgáfuna, er þaðekki?
Þetta var gamall brandari sem þau
höfðu notað sin á milli. Ef til vill var
hann að ögra forlögunum og öðrum yfir-
náttúrlegum öflum með því að minna
hana á þetta. En hann hafði ekki hugsað
áður en hann talaði. Og þessi fundur
þeirra var alger tilviljun.
— Hvaðég hef veriðaðgera. Ja . ..
Katrin hikaði.
Hvað? Eftir leynilegu sæluaugnablik-
in, þegar þau uppgötvuðu hvert stefndi?
Eða eftir orðaskiptin sem urðu meira
særandi eftir þvi sem á leið? Eftir ásak-
anirnar? Eftir hin niðurdrepandi simtöl,
þegar þau hvísluðust á um hvað allt væri
vonlaust? Eftir tárin? Eftir að öllu var
lokið?
— Eg vann á skrifstofu og afgreiddi I
verslun, var alltaf að valda vandræðum,
vann fleiri leiðinleg störf sem þú myndir
örugglega hlæja að.
Lestin skrölti áfram, stoppistöðvarn-
ar runnu i eitt, fólk yfirgaf lestina og
aðrir komu inn i staðinn. Roland strauk
hendinni taugaóstyrkur í gegnum hárið
og klóraði aumingjalega i nefið á sér.
— Mér finnast flest störf hlægileg,
sagði hann brosandi. — En ég hélt að
þér liöi vel hjá útgáfufyrirtækinu.
— Mér leið lika ágætlega þar.
— Af hverju hættir þú þá?
— Æ, þú veist, maður verður leiður á
þvi til lengdar að vera alltaf á sama stað.
Vinnan verður stöðnuð. Mig langaði til
að skipta um umhverfi. Skilur þú það
ekki?
Jú, hann skildi það. Skyndilega fór um
hann hlýr straumur þegar hann uppgötv-
aði, að sameiginleg fortíð þeirra var skki
grafin og gleymd. Hann gat ekki sælt sig
við að það væri óumflýjanlegt að árin
liðu hvert af öðru. En það sem þau vissu
um hvort annað myndi aldrei gleymast.
Hann byrjaði að finna fyrir velliðan og
þrá.
— Ég, eh . . . Hann vissi ekki hvernig
hann átti að koma orðum að því. Ef til
Það liðu nokkrar sekúndur, þar til hann uppgötv-
aði hvað það var, sem hann var að horfa á. Hún
leit út fyrir að vera jafn undrandi og hann.
Augnaráð þeirra mættist andartak, en síðan litu
þau snöggt til hliðar. Augnaráð vekja upp minn-
ingar um hræðsluna, óttann og ef til vill eitthvað
fleira...
24 Vikan 34. tbl.