Vikan - 23.08.1979, Qupperneq 44

Með kaldhæðnislegri röddu kynnti
Barbara hana fyrir Nick, sem „fjöl-
skylduvin”. Jill Sanderson roðnaði en
sagði ekki orð. Hún leit spyrjandi á
fylgdarmann sinn í von um hjálp.
Það losnaði um málbeinið hjá Nigel.
„Barbie, þetta er stórkostlegt! Mér datt
alls ekki í hug að — ég á við,— hvenær
komstu?”
Hún virti hann napurlega fyrir sér.
Hann sneri sér að Nick. „Hr. Dexter,
mikið er ég feginn að sjá yður aftur. Ég
hef verið viti minu fjær af áhyggjum.
Mér skilst að það hafi verið vandræði
handan landamæranna. Ungfrú Sander-
son er nýkomin frá Njongwe. Landið
virðist loga i óróa.”
Nick leit ekki á framrétta hönd Far-
sons. Hann var að springa. Hann hafði
leynt Barböru sannleikanum allan þenn-
an tíma. Nú varð hún að fá að vita hvers
vegna eiginmaður hennar hafði ráðið
hann. Hann opnaði munninn en fékk
ekki tækifæri til útskýringar.
Barbara setti fyrirlitningarstút á var-
irnar. „Nigel Farson! Mér býður við
þér!”
„Barbie, ástin min?”
„Auðvitað ert þú undrandi að sjá
mig! Þú ert undrandi að sjá okkur
bæði!”
Nasavængir hennar þöndust út. „Og
hættu að látast, þú yrðir lélegur leikari."
„Barbie, ég skil ekki...”
„Skilur ekki! Þaðsem þú skilur ekki er
hvernig nokkurt okkar komst aftur til
Kilumba á lífi. Ekki þegar þú ætlaðir að
láta drepa mig!”
Einhver greip andann á lofti. Bar-
þjónninn hætti að þurrka glösin. Allir i
herberginu fylgdust með.
Farson leit órólegur í kringum sig.
„Barbie! Talaðu lægra. Þú ferð með
tóma vitleysu!”
„Það tók mig langan tíma að sjá það
út, Nigel,” hélt Barbara miskunnarlaust
áfram.
„Þú sást til þess að litla kvikindið
hann Kareem yrði varaður við því að ég
myndi reyna að flýja úr stofufangelsinu.
Vafalaust hefur Jill hérna séð um það.
Svo, þegar Nick og vinir hans komu,
þá var herbíllinn tilbúinn hinum megin
við hornið. Fullur bill af stjórnarher-
mönnum. Guð minn góður, þvílíkt sam-
særi!”
44 Vikan 34. tbl.
Hún tók sér hlé til þess að ná andan-
um, augu hennar glóðu enn af reiði.
Nick horfði á hana fullur undrunar —
og aðdáunar. Hún hafði þá vitað það og
ekki sagt honum það.
„Barbara! Andlit Farsons var nú
dökkt af reiði. „Þú ferð með hina mestu
vitleysu núna. Hvers vegna í ósköpun-
um ætti ég að vilja þig feiga?”
„Vegna þess,” hvæsti hún, „að þú vilt
HANA. Og peningana mina og þjóð-
félagsstöðu mína ... svo fólk geti borið
virðingu fyrir þér og vorkennt þér eftir
að hafa gert svona frækilega tilraun til
þess að ná mér aftur. Nú, jæja, hérna er
ég. Og þaðer Nick lika. Og Lilli Selkirk!"
Það varð löng áhrifamikil þögn. Hendur
Farsons skulfu. Hann marði smávindil-
inn í öskubakkanum.
Hásum rómi stakk hann upp á: „Sjáið
nú til, við skulum öll fara eitthvað og
ræða þetta á siðmenntaðan hátt. Dext-
er," hann beindi máli sinu til Nicks, „þér
eruðsanngjarn maður.”
„Siðmenntaðan hátt!” sagði Barbara
hvasst. Reiði hennar braust nú út og
hún sló Nigel Farson fast í andlitið.
Skellurinn bergmálaði í vínstofunni.
Farson starði, æðarnar tútnuðu á
enni hans og rauður blettur breiddist út
yfir kinnina.
„Þetta,” sagði Barbara með ískulda i
röddinni, „er fyrir vesalings mann, sem
hét Stefan Donska! ÞÚ myrtir hann!”
Hún opnaði vinstri höndina og sýndi
honum giftingarhringinn. „Ég læt þig fá
hann — í annað sinn. Héma!” Hún henti
hringnum í hann og leit svo á Jill
Sanderson með takmarkalausri fyrirlitn-
ingu. „Þið eigið hvort annað skilið!”
Barbara snerist á hæli. Allir horfðu á
þegar hún gekk. með höfuðið hátt, yfir
salinn, há, bein og virðuleg. Barþjónn-
inn flýtti sér fram fyrir afgreiðsluborðið
og opnaði dyrnar fyrir hana. Hún gekk
fram í anddyrið og hvarf.
Axlir Farsons sigu.
„Gerðu eitthvað!” sagði Jill Sander-
son gremjulega. Hann tók upp smávindil
og kveikti skjálfhentur í honum. Fólk
starði enn á hann.
„Jæja, Farson?” sagði Nick með ýtni.
„Ég hef haldið minn hluta samningsins.
„Samningsins?”
„Auðvitað. Ég hef komið með konu
yðar heila á húfi. Hún þurfti að gjalda
hátt verð. Nú er komið að yður að gera
slíkt hiðsama.”
„Borga!” Farson riðaði. „En ég er
ekki meðslika upphæðá mér hérna.”
Fyrirlitning Nicks gegnsýrði alla vín-
stofuna þegar hann leit á Jill Sanderson.
„Farson,” sagði hann, „þér eigið ekkert.
Þér munið aldrei eiga neitt!”
„Ég skal borga yður, Dexter. Ég er
maður orða minna.”
Rödd Nicks varð ógnandi. „Farson.
Ég fer núna. En ef þér verðið enn í
Kilumba i fyrramálið, þá kem ég á eftir
yður, með byssu!” Þjónninn hélt enn
opnum dyrunum þegar Nick strunsaði
út úrsalnum.
Barbara sat við hlið Jimmys í bílnum.
Tár voru í augum hennar og hún starði
ut um bílgluggann. Nick settist við hlið
hennar og þau óku í burtu.
„Barbara.” Nick kreisti hönd hennar.
„Þú varst stórkostleg.”
Hún hristi höfuðið og tárin streymdu
niður kinnar hennar. „Þetta var hræði-
legt!” sagði hún með ekka, „niðurlægj-
andi...”
„Hæ!” Hann sneri andliti hennar að
sér. „Ég sagði að þú hefðir verið stór-
kostleg!” Hann tók upp vasaklút og rétti
henni. Hún lét nú huggast, þurrkaði sér
um augun og hallaði höfðinu að öxl
hans.
„Þakka þér fyrir að koma með mér,
Nick. Ég hefði ekki getað ...”
„Þú hefðir getað!” mótmælti hann.
„Með mér eða án mín hefðir þú getað!”