Vikan - 15.05.1980, Blaðsíða 11

12-16 Formlegar aðgeröir: Á unglingsárum hefst lokastig
hugsunar. Nú getur einstaklingurinn
hugsað huglægt og rætt um málefni með
aðstoð málsins eingöngu. Hann er fær
um að nota sértæk hugtök og hefur
ályktunarhæfni fullorðins manns.
merkir í rauninni að barnið miðar alla
hluti við sjálft sig og á erfitt með að setja
sig í spor annarra og sjá hlutina ut frá
öðrum sjónarhóli en sínum eigin. Börn á
þessum aldri hugsa ekki um hlutina eins
og þeir gætu hugsanlega verið, heldur
hvernig þeir eru áþreifanlega og í
raunveruleikanum. Fjögurra ára barn
getur einnig bara tekið tillit til einnar
víddar í einu. Ef sama magni af vatni er
t.d. hell' úr mjóu glasi í breiðara glas
heldur barnið að vatnið í breiða glasinu
sé minna en i mjóa glasinu.
Á aldrinum sjö til tólf ára þurfa börn
ennþá að hafa hlutina áþreifanlega til
staðar til að geta hugsað um þá, þau geta
leyst vandamál með því að prófa sig
áfram en geta ekki komið með tilgátur
og reynt þær kerfisbundið. Frá tólf árá
aldri getur barnið hugsað svipað og
fullorðinn maður, sett fram tilgátur,
reynt þær og alhæft um hlutina.
Gunnar Vigfússon með myndavélina góðu.
Onei — ég er ekki
hirðljósmyndari!
Kannist þið við svona myndir?
Ætli það ekki? Forsetinn, utanríkis-
ráðherra, útlendur sendiherra, þrir
saman á mynd og í myndartexta er
þess undantekningarlaust getið að
viðkomandi sendiherra hafi nýlokið við
aðafhenda trúnaðarbréf sitt.
Sá, sem þessar myndir tekur, heitir
Gunnar Vigfússon og hefur hann haft
þennan starfa í fjöldamörg ár. Á
undan honum var faðir hans, Vigfús
Sigurgeirsson, i þessu ásamt Pétri
Thomsen, konunglegum sænskum hirð-
ljósmyndara.
— Nei, ég hef nú ekki fram að þessu
viljað kalla mig hirðljósmyndara þótt
ég taki þessar myndir fyrir forseta-
embættið. Ég hef líka tekið flestar þær
myndir sem teknar hafa verið af fyrstu
ríkisráösfundum nýrra rikisstjórna
undanfarin ár. Ég geng til þessara
starfa eins og um hverja aðra vinnu
væri að ræða og tek fyrir eftir taxta
Ijósmyndarafélagsins.
Ekki segir Gunnar að sér sé boðið
upp á neitt sérstakt í hvert sinn sem
hann kemur til Bessastaða þessara
erinda, nema hvað Sigrún ráðskona á
alltaf til eitthvert góðgæti í eldhúsinu.
Hann er látinn vita með góðum fyrir-
vara, svo brennir hann uppeftir. tekur
myndirnar og brennir svo aftur í bæinn.
— Þetta eru yfirleitt þrjú mótif sem
ég tek. Eitt er af sendiherranum þar
sem hann afhendir forsetanum
trúnaðarbréfið og stendur þá utanríkis-
ráðherrann á milli þeirra. Annað er af
forsetanum og sendiherranum saman
en þá mynd fær sendiherrann
upplímda á karton með undirskrift
forsetans. Þriðja uppstilling, sem ég er
reyndar höfundur að, er svo sú útgáfa
sem birtist i blöðunum.
En hvers vegna er mönnunum alltaf
stillt eins upp? Eru e.t.v. fjórir krossar
á gólfinu, einn fyrir utanrikisráðherr-
ann, annar fyrir forsetann, þriðji fyrir
sendiherrann og sá fjórði fyrir Ijósmynd-
arann?
— Nei, það eru engir krossar þarna
á gólfinu. En það er erfitt að finna
öðruvísi stað til að taka myndir á
Bessastöðum. Allir veggir eru þaktir
málverkum þannig að ekki verður hjá
því komist að hafa málverk i baksýn.
— En að láta herrana sitja?
— Ég er hræddur um að það yrði
hálf afkáralegt þar sem stólarnir á
Bessastöðum eru allir svo djúpir,
mennirnir yrðu þá eins og kálbögglar
úti í horni.
Sem sagt: Þessum uppstillingum
verður ekki breytt i bráð — enda eru
þær ágætar. E.J
20. tbl. ViKan II