Vikan - 15.05.1980, Blaðsíða 35

að segja reikningnutn frá
þjóninum. Báðir fylgdu þeir
henni heim að dyrum, en ekki
spori lengra. í sjálfu sér var Ylfa
ágætis stúlka þó svo hún hefði
ekki fundið upp púðrið.
En til lengdar gengur ekki að
þjóna tveim herrum. Fyrr en
siðar varð hún að gera það upp
við sig hvorn þeirra hún vildi —
hún varð að velja. Lausnin var
aðeins ein — hún varð að losa
sig við annan til að halda hinum.
Hreint ekkert gaman!
Rúnar föli hataði vöðva-
búntið Ingvar sem aftur á móti
var svo önnum kafinn við
fyrstudeildarleikina sína að
hann hafðihreintekki tíma til að
hata neinn, hvorki Rúnar föla
né aðra. Hann sá ekki keppinaut
í dósasperglinum en gerði sér
aftur á móti grein fyrir hættunni
sem stafaði af appelsínugula
sportbílnum. Það var verra mál.
Nú getur verið að lesandinn
spyrji: Fer ekki eitthvað að
gerast? Víst um það. Lausnin er
í sjónmáli, dæmið gengur upp.
Kvöld eitt þegar Ylfa og
Ingvar voru að koma úr bíói
stóðu þau undir regnhlíf Ingvars
fyrir framan útidyrnar hjá Ylfu.
Það hellirigndi, þrumur og
eldingar í lofti, hreint úrfelli og
Ylfa hafði ekki hjarta í sér til að
senda Ingvar heim í slíku veðri.
— Þú neyðist víst til að koma
upp með mér, sagði Ylfa. — Við
getum fengið okkur eina kók
eða seven up og á meðan hlýtur
regninu að slota þannig að þú
kemst heim án þess að verða allt
of blautur.
Ingvar þáði boðið án þess að
hugsa sig um tvisvar.
En hinum megin á götunni
sat Rúnar í litla appelsínugula
sportbílnum sínum. Hann sá
þau hverfa inn í húsið og hann
sá líka þegar þau kveiktu ljós í
herbergi Ylfu. Það þurfti ekki
mikið ímyndunarafl til að skilja
hvert stefndi. Hann var efins um
að Ylfa gæti varið sig ef vöðva-
búntið byrjaði að leita á hana.
Hann var jú víðfrægur marka-
skorari.
Fimm mínútum siðar hringdi
hann dyrabjöllunni hjá Ylfu.
Hún kom niður og opnaði og
það skipti engum togum, Rúnar
rauk inn í íbúðina líkt og
slökkviliðsmaður inn í eldhaf.
Hann staðnæmdist á. miðju
herbergisgólfinu með kreppta
hnefa og hatrið skein úr
augunum. Ingvar sat í sófanum,
kominn úr jakkanum með vara-
lit smurðan um allt andlitið.
Hann hafði þá bersýnilega gert
tilraunir til að skora en skotið í
stöng og slá fram að þessu. Eða
það vonaði Rúnar svo sannar-
lega.
Ingvar leit sem snöggvast á
litlu, hvítu, krepptu hnefana
hans Rúnars, stóð því næst á
fætur, bretti upp skyrtu-
ermarnar og gekk ógnandi í átt
til fölleita mannsins sem stóð
eins og límdur á miðju herbergis-
gólfinu.
— Eigum við að slást um
hana? sagði hann. Er það það
sem þú vilt? Og svo hnyklaði
hann vöðvana. Föli Rúnki var
fljótur að rétta úr fingrunum.
Honum þótti of vænt um sjálfan
sig og heilsu sína til að fara að
standa í slagsmálum. En ef hann
nú átti að tapa Ylfu sinni fyrir
fullt og allt þá skyldi hann hefna
sín svo um munaði. Þegar hann
hörfaði í átt að dyrunum hafði
hann komið auga á regnhlíf
Ingvars sem hékk þar á snaga,
enn blaut eftir regnið mikla.
Áður en nokkur gat rönd við
reist hafði Rúnar þrifið hana
niður af snaganum ... og brotið
hana í tvennt á hné sér.
Brotunum henti hann svo í átt
til Ingvars.
— Gerðu svo vel! Nú er
öruggt að þú verður holdvotur á
leiðinni heim til þín á eftir!
Þýð.:E.J.
20. tbl. Vikan 35