Vikan - 15.05.1980, Blaðsíða 47

og blindandi leiftur af svörtu Ijósi er
allt i einu var kveikt á. Hann sagði: ,,Þú
segir þeim ekkert!” Þá heyrði ég skrækt
suð, eins og i vél á miklum hraða.
Hljóðið hækkaði óðum og mig fór að
verkja í eyrun. Það var nálbeitt, eins og
i tannlæknabor. Ég heyrði rödd hans í
gegnum það, og hann sagði: ,,Þú segir
lögreglunni ekkert. Þú gleymir öllu
sem Júlía hefur sagt þér um föður sinn.
Eða Anne Jordan. Þú gleymir að þú sást
mig hér í dag.” . . . Ég hlýt að hafa
varpað mér á gólfið og farið að öskra.
Það næsta sem ég man. er að dyrnar
þeyttust upp og herbergið var aftur
orðið fullt af lögreglumönnum. Enn
fleiri lögreglumönnum en áður. Wall
lögregluforingi sagði mér að þeir hefðu
verið saman komnir fyrir utan og verið
að leggja af stað i leitina, þegar hann
heyrði mig hrópa. . . Gray Jordan var
hvergi sjáanlegur...
Augnabliki síðar hefði hann verið
heilaþveginn. En lögreglan kom
tímanlega. Hann mundi allt og sagði
þeim allt. sem hann mundi, meðan
Anne Jordan sat og hlustaði, föl á verði.
með spenntar greipar.
..Erú Jordan," spurði gráhærði lög
regluþjónninn loks þolinmóður. „kom
maðurinn yðar hingað i dag?”
„Nei! Nei, auðvitað ekki!"
„Hvers vegna er það auðvitað ekki?”
„Hann fór frá mér fyrir fjölmörgum
árum. Ég hef ekki séð hann síðan.”
„Þér hafið heyrt lýsingu herra
Bensons á manni, sem hann heldur fram
að hafi verið hér. Sáuð þér þann
mann?”
„Nei. Það hefur enginn komið
hingað."
„Á lýsingin Við manninn yðar?"
„Almáttugur. nei! Gray var ekkert
líkur þessu.”
„Herra Benson?"
„Ég hef bara sagt það sem ég sá. Og
heyrði."
Lögreglumaðurinn yppti öxlum.
„Ég hef mestar áhyggjur af hrópum
yðar."
Anne Jordan sagði: „Hann réðst á
mig. Hann sagði yður það sjálfur. Hann
hristi mig og æpti og hrópaði. Það var
það. sem þið heyrðuð.”
„Vegna þess, að þér vilduð ekki leyfa
honum aðgiftast Júlíu?"
„Já."
„En hvers vegna vilduð þér ekki veita
samþykki yðar? Hún er komin á
lögaldur, er ekki svo? Það sögðuð þér
okkur.”
„Það er skammt síðan. Hún er ung
eftir aldri.”
,.Og hann réðst á yður vegna þess?"
„Já.”
„Herra Benson?”
„Það er satt, að ég hristi hana. En það
var áður en ég fór að æpa. Ég greip i
hana og hristi hana vegna þess að hún
vildi ekki samþykkja að við giftumst.
FORNIN
Og vegna þess að hún vildi ekki segja
mér sannleikann um fæðingu Júlíu. Rétt
eins og hún er núna að Ijúga að ykkur
um Gray Jordan.”
„Yfirlögregluþjónn,” sagði Wall
þolinmóður. „Farðu með þau bæði
niður á stöð, og farðu aftur yfir
skýrslurnar þeirra, meðan við höldum
leitinni áfram. Yfirheyrðu þau hundrað
sinnum. ef svo ber undir.” Hann leit
aftur á Mike og Anne Jordan. sem var
enn í náttkjól og slopp. „Klæðið yður,
frú Jordan, og verið svo vænar að segja
okkur allt. sem þér vitið. ef þér viljið fá
dóttur yðar aftur. Og ég á við, að þér
verðið að segja okkur allt. Hversu mikil
einkamál ykkar Júlíu það kann að vera.
Er það skilið?”
„Að sjálfsögðu. lögregluforingi. Má
ég fá mér annan sjúss, áður en við
förum?”
„Ég get ekki meinað yður það, frú. En
ég ræð yður eindregið frá því.”
Hún stóð upp, gekk tígulega að
vinskápnum og hellti viskíi í glas. Hún
sneri sér að lögregluforingjanum og lyfti
glasinu í háðsskyni.
„Til fjandans með ráðin þín.” sagði
hún og tæmdi glasið í einum teyg.
Ian Wall yfirlögregluforingi renndi
fingrunum i gegnum þykkt, grátt hár
sitt og horfði á Eileen, hjúkrunar-
konuna hjá Bill Meadowson. þar sem
hún var að raða skjölum á skrifborði
hans. Það var komið frarn að hádegi á
laugardegi og viðtalstímanum var lokið.
„Ég biðst afsökunar —” sagði hann.
Bill Meadowson hallaði sér aftur á
bak i skrifstofustól sínum. „Það er
óþarfi. Ég vil leggja allt sem ég get af
mörkum —” Hann þagnaði og beið þar
til Eileen var farin út meðskjölin. Þegar
dyrnar höfðu lokast á hæla hennar, hélt
hann áfram: „Þetta er hræðilegur at-
burður. Ég skil hann hreinlega ekki."
„Það gerum við ekki heldur. Ekki
enn.”
„Þér segið að hún hafi aldrei komist
heim?”
„Að því er við best fáum séð. En frú
Jordan er ekki viss. Það er ekkert, sem
bendir til þess, að hún hafi komist heim.
En það er heldur ekkert, sem bendir til
þess, að hún hafi ekki gert það.”
„Hún fór áreiðanlega frá okkur stuttu
eftir miðnætti. Það hefði getað verið á
bilinu frá tólf til hálfeitt. Ég er ekki viss
um nákvæma timasetningu. Dóttir mín
fylgdi henni til dyra. Þetta hlýtur að
hafa verið harla daufleg veisla fyrir unga
stúlku. Engir bæjarbúar, aðeins
ókunnugt fólk, og það ekki margt. Það
leikur enginn vafi á. hvers vegna hún fór
snemma heim.”
„Þér eruð læknirinn hennar, ekki
síður en fjölskylduvinur?”
„Já."
„Og það er stutt síðan hún leitaði til
yðar sem læknis?"
„Já. Fáeinir dagar.”
„Var málið — alvarlegs eðlis?"
„Nei, lögregluforingi. Það var smá-
vægilegt, en olli henni nokkrum sárs-
auka og óþægindum. Ég skrifaði lyfseðil
handa henni og sagði henni að hafa eng-
ar áhyggjur, þetta myndi fljótlega liða
hjá.”
„Nefndi hún það eitthvað á
föstudagskvöldið? Með öðrum orðum, í
gærkvöldi?”
„Almáttugur, nei! Þetta var
einvörðungu gestaboð á föstudeginum.
Ég hvet aldrei sjúklinga mína til að ræða
um kvilla sína, þegar ég hitti þá I sam-
kvæmum.”
„Ein spurning enn. Drakk hún mikið i
veislunni?”
Bill hikaði.
„ívið mikið, fannst mér. Ég bað
konuna mína að nefna það við hana.
Hún var ekki á bíl, svo það skipti
auðvitað engu meginmáli. En mér er illa
við að sjá svona unga stúlku —”
„Einmitt. Mynduð þér segja, að hún
hafi verið orðin drukkin, þegar hún
fór?"
„Jesús Kristur, nei! Ekki drukkin. Ég
sagði yður, að það hafi ekki verið þess
háttar samsæti. lögregluforingi."
Hún ýtti nidur handfanginu á hurðinni,
lauk hœgt upp oggekk inn í annan hehn.
Trumbuslátturinn buldi á henni eins
og hitabeltisstormur. eins og hagl bylur
á bárujárnsþaki. Það var líkt og /lóð-
bylgjur ofbeldis skyllu á henni. Andar-
tak stóð hún kyrr rétt innan við dyrnar
og trúði ekki eigin skilningarvitum.
„Hvers konar samsæti var það þá?”
„Æ,” örstutt hik, axlayppting.
„ósköp venjulegt samsæti. Það var
ekkert merkilegt við það.”
ANNAR KAFLI
Mollie kom til dyra í húsi Meadowson-
fjölskyldunnar.
„Ég er Mike Benson. Get ég fengið að
tala við Betty?” sagði hann.
„Nei.”
„Hvers vegna ekki? Þú veist, hvers
vegna ég er kominn. Við Júlía ætlum að
gifta okkur. Ef Betty var síðasta
manneskjan —”
Hún var þreytuleg og rödd hennar
hafði áberandi hrjúfan ástralskan hreim,
þegar hún sagði: „Betty er undir áhrif-
um róandi lyfja. Það fær enginn að tala
við hana.”
Hún reyndi að loka, en hann tróð
fætinum á milli stafs og hurðar.
„Andartak, frú Meadowson. Ég held
aðég hafi fullan rétt á —”
„Þú hefur engan rétt, vinur. Ekki i
þessu húsi. Komdu helvítis löppinni á
þér burt. eða ég skaða þig!”
„Ekki fyrr en þú hefur sagt að ég
megi hitta Betty.”
„Ég vara þig við!”
„Segðu mér að minnsta kosti —”
Honum brá við snögga hreyfingu
hennar, þegar hún teygði sig aftur fyrir
sig. Hann heyrði skrölt og svo kom
handleggur hennar aftur í Ijós. Hún hélt
á hleðslustöng úr málmi.
„Fimm sekúndur, væni.”
„En —"
Endinn á þungu prikinu skaust hratt
niður. Hann hrökk ósjálfrátt frá, en
varð of seinn. Hann fann til skyrtdilegs
sársauka og svo var hurðinni skellt aftur
fyrir framan nefiðá honum.
Þrem mínútum síðar sat hann á efstu
tröppunni, kominn úr skó og sokk og
með alblóðugar tærnar, þegar svartur
Jensen-bíll Bills Meadowson rann
hljóðlega inn innkeyrsluna. Þegar Mike
sagði honum hvað hafði gerst, sagði
hann aðeins: „Henni fannst hún sjálf-
sagt hafa fulla ástæðu til þess. Það er
alveg rétt, að þú getur ekki fengið að
hitta Betty.” Hann bjó um fótinn þarna
úti. Þegar því var lokið stóð hann um
stund og horfði á umbúðirnar og sagði
svo: „Ég verð að fara. Ég er orðinn seinn
fyrir. En leyfðu mér að gefa þér gott
ráð. Ekki angra fjölskyldu mina. Við
eigum í nægilegum erfiðleikum fyrir.
Láttu lögregluna um þetta, herra
Benson. Þeir eru sérfræðingar. Samt ræð
ég þér frá því að kvarta um þetta atvik
við þá. Ef þú gerir það, segjum við
konan mín bæði, að þú hafir reynt að
ryðjast inn í húsið tilefnislaust og með
ofstopa. Þetta er aðeins lítið sár. Þú
haltrar í nokkra daga, en það er allt og
sumt. Skilurðu hvað ég á við?”
Hann beið ekki eftir svari, en kinkaði
kolli stuttaralega og hvarf inn í húsið.
Mike beið andartak enn og klæddi sig
siðan með nokkrum erfiðismunum í sokk
og skó. Hann haltraði að bíl sínum og ók
út á veginn. En hann nam staðar aftur
skammt frá innkeyrslu Meadowson-
fjölskyldunnar.
Framhald í næsta bladi.
20. tbl. Vikan 47