Vikan - 15.05.1980, Blaðsíða 23

— Hvers vegna getum við ekki verið
tvífættir apar?
— Þaðeruengiraparsvoleiðis.
Þeir voru komnir að viðkvæmu efni í
samningaumleitununum.
— Allt í lagi, sagði Ted. — Þú rymur
og skríður. Ég klóra.
— Fínt. Pabbaapinn klórar.
Svo klifruðu þeir upp rennuna, sem
nú var staðsett einhvers staðar í Afríku,
og þeir voru apar. Nema hvað Ted tókst
ekki eins vel upp i hlutverkinu og Billy.
Á heitum sunnudegi i júlí fóru þeir
með nestiskörfu út á leikvöll. Billy eyddi
mestum tímanum í tjörninni við gos-
brunninn og Ted slóst stundum í hóp-
inn. Hann bretti upp buxnaskálmarnar
og fór úr skóm og sokkum eins og hann
sá aðra foreldra gera. Annars sat hann á
bekk og las meðan Billy hljóp um,
skvetti vatni, hoppaði og skoppaði. tíst-
andi af gleði yfir að eyða deginum á
sundskýlu einni saman.
— Vertu vatnsberinn minn, sagði
Ted og Billy fyllti plastglas af vatni og
hellti yfir höfuð föður síns. Það vakti
með honum ofsa kátínu. Þeir eyddu nær
öllum deginum á leikvellinum. Það kóln-
aði og skuggarnir lengdust, garðurinn
var óvenju fagur. Ted leið líka óvenju
vel. Billy hló og skemmti sér. Það skorti
ekkert á hamingju þeirra.
Böm eru sveigjanlegri en maður
heldur, hugsaði Ted. Kannski fullorðna
fólkið líka.
Hann leit i kringum sig og uppgötvaði
skyndilega að Billy var horfinn úr sjón-
máli. Hann var ekki hjá gosbrunninum,
ekki í sandkassanum, ekki í klifurgrind-
inni, ekki á saltinu. Ted gekk um allan
völlinn. Billy var hvergi sjáanlegur.
— Billy, kallaði hann. — Billy.
Ted hljóp að hliðinu. Billy var heldur
ekki þar.
Billy- Billy!
En þá kom hann auga á hann. Hann
var kominn út af leikvellinum og hljóp
eftir garðstignum. Ted hljóp á eftir, kall-
aði, en drengurinn leit ekki við. Hann
hélt bara áfram að hlaupa, valtur i spori.
Ted herti á sér og var að ná honum
þegar hann heyrði hann kalla:
— Mamma! Mamma!
Á undan honum á stígnum gekk
dökkhærð kona. Billy náði henni og
greip I pilsið hennar. Hún sneri sér við
og leit á hann, ókunnug kona á skemmti-
göngu.
— Ég hélt að þú værir mamma mín,
sagði Billy.
ÁTTUNDI KAFLI
Larry sagði að þetta væru bestu kaup
sumarsins. heill hluti I húsi á Fire Island.
Þetta var nokkurs konar nauðungarupp-
boð, fyrri leigutaki hefði fengið tauga-
áfall.
—Vegna veru sinnar í húsinu? spurði
Ted.
—Ég veit það ekki. Þetta var helgina
í kringum 4. júlí. Hún hitti engan og
þegar helgin var búin sat hún lömuð í
stólnum sinum.
Ted flökraði við að græða þannig á
geðrænu vandamáli annarrar mann-
eskju og var einnig á báðum áttum með
að leigja hluta af húsi þar sem íbúar
fengu taugaáföll. En Larry lagði fast að
honum svo hann hringdi i umsjónar-
mann hússins, sem var innanhússarki-
tekt. Hún var um þessar mundir vin-
kona Larrys og átti tíu ára gamlan son.
— Við erum öll einstæðir foreldrar,
sagði hún við Ted í simann. Hann tók
það dálítið nærri sér að heyra hana segja
þetta svo kæruleysislega. Það var búið
aðflokka hann niður.
— Við viljum ekki hafa neina ein-
hleypa með okkur, hélt hún áfram. —
Það væri ágætt að fá þig. Auk þess ertu
karlmaður og okkur vantar karlmann.
Etta var mætt með Billy við upplýs-
ingaborðið á Long Island járnbrautar-
stöðinni klukkan hálfsex á föstudegi.
Stöðin var full af fólki sem barðist við að
komast út úr borginni til að ná lest
út I úthverfin eða niður á strönd. Ted lét
berast með straumnum. Hann kom auga
á Ettu og Billy við upplýsingaklefann og
það var svo skritin sjón að hann nam
staðar. Billy, þessi manneskja sem
gegndi svo stóru hlutverki I lifi hans,
virtist svo ótrúlega lítill mitt í öllum
mannfjöldanum á yfirfullri stöðinni.
Hann hélt í hönd Ettu, lítill, svo ótta-
lega lítill drengur.
— Hæ, kallaði Ted og barnið hljóp til
hans og faðmaði hann að sér eins og það
hefði ekki séð hann vikum saman. Og
fannst það kraftaverk að hans eigin
pabbi skyldi skyndilega birtast i þessari
ógnvekjandi þvögu.
Ted hafði alltaf álitið Hafströndina á
Fire Island fremur leiðinlega og allt of
fjölfarna. En þegar hann sá hana með
augum Billys — með issala, leikfanga-
búð og pizzuskýli: — Þú sagðir ekki að
við gætum keypt pizzu hér — var Haf
ströndin eins og Cannes.
Hann fann húsið, einlyft timburhús
með sólskýli eins og öll hin húsin. Þetta
hafði þó bleikt skilti ofan við dyrnar sem
á stóð skrifað: CHEZ GLORIA. Gloría
kom sjálf til dyra, brjóstamikil kona,
tæplega fertug. I gallabuxum sem hún
hafði klippt af skálmarnar. Skyrtur með
áletrunum voru mjög I tísku og á hennar
stóð letrað: Hasar júgur.
— Þú hlýtur að vera Ted, sagði hún
hátt og hressilega, og Billy reyndi að fela
sig á milli fóta hans. Hún kynnti þá fyrir
hinum ibúum hússins sem voru Ellen,
lausráðinn ritstjóri með 11 ára dóttur,
George, geðlæknir með 16 ára son sinn
sem hann hafði hjá sér á sumrin. og 46
ára gömul kona, eigandi náttúru
lækningafélagsbúðar með 19 ára gamla
dóttur sína.
Þau höfðu stofuna og borðstofuna
sameiginlega og fimm svefnherbergi.
Ætlast var til að hvert einstætt foreldri
deildi herbergi meðafkvæmi sínu.
Húsreglurnar, sem héngu fyrir ofan
vaskinn, kváðu á um að hvert foreidri
bæri fulla ábyrgð á afkvæmi sínu og
borðsiðum þess. Þau skiptust á að búa til
matinn en hvert um sig urðu þau að bera
ábyrgð á hegðun barna sinna i sambandi
við matmálstíma. Allir voru á hlaupum,
annaðhvort til að kæla kornstöngla, sem
voru of heitir, undir kaldavatnsbununni
eða hita upp kalda kornstöngla. Ellen,
ritstjórinn, sem var 1.90 á hæð og ná- I
Eftirtalin eyðublöð bjóðast nú auglýsendum ókeypis hjá smáauglýsingaþjónustu Dagblaðsins:
1. Vegna bifreiðaviðskipta: 2. Vegna lausafjárkaupa;
Sölutilkynningar, tryggingarbréf og víxileyðublöð auk Kaupsamningar og víxileyðublöð
afsalseyðublaða og fjölritaðra leiðbeininga um frágang 3. Vegna leigu íbúðarhúsnæðis:
bifreiðaviðskipta, sem við höfum lengi boðið. Húsaleigusamningar.
BIAÐID
Dagblaðið er smáauglysingablaðið Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022
20. tbl. Vikan 23