Vikan - 03.05.1984, Side 18

Ósköp g< >ð leið til a( <c £ 0
méf í o g úr vinnu Texti: Anna Ljósm.: Ragnar Th.
í útibúi Búnaðarbankans í Mosfellssveit vinnur Gunnar Kristjáns-
son. Nokkrum sinnum í viku hleypur hann í vinnuna eóa úr henni. Það
væri að sjálfsögðu ekki í frásögur færandi ef hann byggi ekki á Braga
götu í Reykjavík og vegalengdin í vinnuna væri ekki 15 kílómetrar -
í vetur og færðina, sem hvorugt
— Eg hef nú gert þetta ansi
lengi, í átta ár aö minnsta kosti.
Eg hef unnið í ýmsum útibúum og
stundum hlaupið í hádeginu en
þegar ég fór að vinna í Mosfells-
sveit fannst mér tilvalið að nota
mér þessa leiö í vinnuna og
hlaupa.
Mosfellssveitin er þá kannski
drauinaútibúið?
— Já, það kom sér ansi vel aö
fara þangað. Ég kynntist Mos-
fellssveitinni reyndar fyrst þannig
að ég vann hérna í bænum en var
með víxil uppi í Mosfellssveit. Svo
hljóp ég með framlenginguna
svona einu sinni í mánuði. Það var
alltaf tilhlökkunarefni.
Ertu búinn að sinita vinnu-
félagana?
— Nei, ég held ekki. Þetta er
vani hjá mér. Við bræðurnir (Árni
Kristjánsson og hann) höfum ver-
ið í þessu saman, vorum í sundinu
í gamla daga. Þeir hlaupa saman
Arni, Guðmundur Gíslason og
Leiknir Jónsson tvisvar í viku,
hittast hjá Árna og hlaupa
Elliðaárdalinn, upp að Rauða-
vatni og víðar og á laugardögum
stundum frá Leikni í Hafnarfirði,
út á Álftanes eða þar í kring. Ég
hef aftur á móti notað mér meir að
hlaupa í vinnuna eða nálægt
henni. Þetta er ósköp góð leið til
aö koma sér í og úr vinnu.
Veður og færö hafa lítil áhrif á
mann og ég hef aldrei þurft aö
hætta við þess vegna. En ég er nú
kannski svolítið djarfur, þegar
gangstéttirnar eru ekki mokaðar,
að hlaupa úti á götu. Það er
kannski einn og einn sem lætur sér
það ekki lynda, konurnar flauta á
mann, en ég held þaö sé nú bara til
aðláta vitaaf sér.
Ég er með endurskinsmerki
allan hringinn utan um mig eins
og jólatré. Maður skilur vel að þaö
er erfitt að sjá hlaupara sem ekki
eru með endurskinsmerki, ég hef
lent í því sjálfur að vera næstum
búinnaökeyraá.
Þaö er oft gaman að leggja af
stað í svartamyrkri að heiman og
koma upp úr Reykjavík í ægilega
fallega björtu. Ljósaskiptin eru
skemmtileg og maður tekur vel
eftir umhverfinu, hugsar og pælir
mikið...
að maður tali nú ekki um veðrið
stoppaði hann.
Þú hefur ekki farið að syngja?
... Nei, en ég bölva voöa hressi-
lega þegar ég er þreyttur. Það er
heljarmikil útrás. Þá er maöur
alveg laus viö að taka þaö út þegar
heim er komiö. Stundum kemur
maöur alveg syngjandi heim, en
stundum ansi þreyttur. Eg læt mig
hafa það að hlaupa hvort sem ég
er upplagöur eða ekki. Annars
verður maður svo óánægður með
sig og þaö kemur bara niöur á
manni seinna. En ég hef aldrei
þurft aö leggja mig eftir að ég
kem heim. Mér finnst þetta hafa
gefið mér heilmikið.
Hefurðu tíma fyrir önnur áhuga-
mál?
— Nei, það segir sig sjálft að
þegar maöur er meö stóra fjöl-
skyldu er mikið fjölskyldulíf og
timinn fer í þaö.
Fjölskylda Gunnars er kapítuli út
af fyrir sig. Hann og konan hans,
Katrín Andrésdóttir, eiga tvenna
tvíbura og eitt „stakt” barn. Allt
syni, á aldrinum f jögra mánaða til
sjö ára. Fvrst komu tvisvar sinn-
um tvíburar, þeir yngri fæddust á
þriggja ára afmælisdegi hinna
eldri, en fyrr að deginum. Haft er
eftir föður Katrínar, Andrési
Ásmundssyni lækni, sem tók á
móti afabörnunum: í rnorgun gat
dóttir mín sagt: „Ég á fjögur börn
og það elsta tveggja ára! ”
Katrín er íþróttakennari að
mennt en hefur í nógu að snúast ó
stóru heimili og hefur lítið kennt
að undanförnu, þó gripið í afleys-
ingakennslu. Þau kynntust þó ekki
á hlaupum heldur í Sundhöllinni,
þá var hún að kenna sund og hann
að æfa með sunddeild Ármanns.
Skvldu strákamir hata erft
íþróttaáhuga foreldranna?
— Andrés, annar eldri tvíbur-
anna, er farinn aö æfa sund meö
Armanni, og hinn, Gunnar, ætlar
að hugsa sér til hreyfings í haust
og fara aö æfa fimleika. Þeir fóru
með mér í heilmikiö ferðalag í
ágúst á síðasta sumri. Þá hlupum
við, sjö saman, Arni. Leiknir.
Guðmundur, ég og þrír aðrir.
Sigurjón Andrésson, Jóhann
Heiðar og Stefán Friðgeirsson, yfú-
landið þvert. Eiginkonurnar og
börnin fylgdu eftir í einkabílum
upp að Gullfossi og þaðan í rútu
yfir Kjöl en Katrín var komin með
kúluna út í loftið og gat átt hvern
daginn sem var, svo ég tók bara
eldri tvíburana með.
Við byrjuðum hjá Stokkseyri,
dýfðum þar fæti í sjó og hlupum
síðan um Kjöl og komum niöur hja
Blönduósi og fórum þar alla leið
niður í fjöru.
Veðrið á leiöinni var ramm-
íslenskt, þjóðlegt veöur. Rigning
og rok og allt sem hægt var að
hugsa sér þar á milli.
Leiðin er 310 kílómetrar og viö
hlupum aö meðaltali um 30 kíló-
metra á dag.
Þetta var heljarinnar reisa.
Fyrsta skipti sem þessi leiö er
hlaupin eftir því sem ég best veit.
Fannst vkkur þetta ekkert mál?
— Nei, nei, ég segi ekki aö það
hafi ekki veriö farið að halla
undan fæti þarna í lokin. Eg hefði
kannski getað hlaupið einn dag í
viðbót en ekki mikið meir.
Hlaupalagið var líka orðið ansi
skrykkjótt, en þegar við komum
af Kili og í Blöndudalinn biöu okk-
ar ljósmyndarar Morgunblaðsins,
sem styrkti okkur í ferðina, og þá
var aö heröa sig upp og hlaupa
hressir.
A leiðinni eru ýmsar ár og sumir
létu sig hafa það aö hlaupa út í og
yfir, en það kom sér nú kannski
illa því þeir fengu tilheyrandi
blöðrur og svoleiðis. Aðrir fóru úr
skóm og sokkum og óöu yfir og
þurrkuðu sér svo hinum megin.
fóru í skóna og af staö.
Ætliö þið kannski að hlaupa
hringveginn næst?
— Nei, ætli þetta hafi nu ekki
svalað því mesta. Þetta var
skemmtilegur hópur og við vorum
að ræöa saman á leiðinni. Þetta
byggist eiginlega á því að fara
ekki hraðar en svo aö viö getum
spjallað saman. Eg segi nú ekki aö
það komi ekki rembingur i mann
þegar maöur er búinn að hlaupa
langt þá er maður ekki viðræöu-
hæfur eins og gengur og gerist. En
við setjum dæmið þannig að þetta
gangi upp.
Ertu alveg hættur í öðrum
íþróttuin, sundinu til dæinis?
— Já, já, alveg. Eg fer í heita
pottinn á laugardögum með strák-
unum. Katrín: Syndir aldrei, það
eralveg merkilegt!
Það eru umskipti frá því að
hann keppti í sundi, var í landslið-
inu í sundi og eignaðist tvö
Islandsmet.
— Eg hef greinilega fengið ein-
um of, segir Gunnar um þetta og
hlær viö.
— En likaminn kallaöi a ein-
hverja hreyfingu og þá fór ég að
hlaupa.
Það var oft gaman í sundinu.
Þegar ég bjó í Hafnarfirði (þar
var faðir hans, Kristján Jóhanns-
son, læknir) vorum við bræðumir í
Sundfélagi Hafnarfjaröar. Einu
sinni ákváðu Arni bróðir og vinur
hans að synda í sjónum frá Sund-
höllinni og inn i höfnina. Þetta er
ein dýpsta höfn á landinu, þangaö
koma öll stóru olíuskipin. Eg lét
mér nægja aö taka hjólið hans
Arna heim. Þetta var nátturlega
dálitið glæfrafyrirtæki og þetta a
maður ekki að gera nema að hafa
bát meö. Sjórinn er þaö kaldur og
dýpið mikið á þessum slóðum. En
alltgekk þetta vel.
Helur þér einhvern túna dottið í
hug að skipta aftur alveg um
íþróttagrein?
— Nei, ætli þaö. Menn eru að
hlaupa alveg til áttræðs svo ég
hugsa mér gott til glóðarinnar.
18 Víkan 18. tbl.
18. tbl. Vikan 19