Vikan - 03.05.1984, Qupperneq 27

aö gera samband þeirra varanlegt
án þess að særa Mary.
Þúsundir manna í Banda-
ríkjunum fóru aö gera eitthvaö að
morgni dags og voru látnir aö
kvöldi. Hvers vegna ekki elskan
hún Mary?
John fór til Lettice og reyndi aö
skýra fyrir henni hvernig sér liði.
Hún var róleg, en ákveðin.
„Elskan mín, þetta sýnir
aðeins að ég hef rétt fyrir mér. Eg
sagði þér að tala strax við konuna
þína. Þetta gengur ekki lengur.
Þú hlýturaðskilja það.”
,,Já, ástin mín. Eg geri eitthvað
einsfljótt ogégget.”
„Geröu það strax, elskan.”
Þó að undarlegt megi virðast
stóð eins á fyrir Mary Johnson og
John Johnson. Hún hafði alls ekki
ætlað sér að verða ástfangin. Satt
að segja hélt hún aö hún væri ást-
fangin af eiginmanni sínum.
Skelfing hafði hún verið barnaleg
þangaö til Kenneth kom inn einn
morguninn og spurði hvort hún
ætti brjóstmynd af Mozart.
Auðvitað átti hún hana auk mynda
af Bach, Beethoven, Victor Hugo,
Balzac, Shakespeare, George
Washington og Goethe í mis-
munandi stæröum.
Hann kynnti sig, en viöskipta-
vinir gerðu þaö yfirleitt ekki, og
hún sagði honum hvað hún héti og
skildi svo aö hann var einhver
þekktasti innanhússarkitektinn í
borginni.
„Ég myndi sko aldrei láta sjá
mig með brjóstmynd af Mozart,”
sagði hann, ,,en viðskiptavinurinn
vill hana endilega. Er yöur sama
þó aö ég líti á það sem til er?”
Hún sýndi honum allt. Seinna
reyndi hún að rifja upp hvenær
þau heföu orðið ástfangin. Hann
hafði verið þar allan morguninn
og um hádegiö sýndi hann áhuga á
kompunni sem í voru alls konar
kommóður. Hann tók eina
skúffuna úr og svo tók hann í
hana.
„Hvaö ertu að gera?” sagði
hún. „Þaö gæti einhver komið
inn.”
„Láttu þá eiga sig,” sagði
hann.
Hún trúöi því ekki að þetta
hafði gerst, en það kom samt fyr-
ir. I staö þess að þjást og vera
einmana þegar John sagöist verða
að skreppa úr bænum og kyssti
hana á kinnina í kveöjuskyni fór
hún aö vona aö hann færi burt sem
oftast.
Kommóðukompan varö aðsetur
Mary og Kenneths. Þau báru sófa
þangað inn.
Einu sinni barst rödd inn til
þeirra. Þau höfðu veriö of
upptekin til aö taka eftir því að
einhverkom inn.
„Gætirðu afgreitt mig, frú
Johnson?”
Mary stökk fram, strauk yfir
háriö og vonaöi að varaliturinn
væri ekki út um allt.
Þetta var frú Bryan, mesta
slúðurskjóða borgarinnar. Frú
Bryan yrði fljót að segja öllum að
Mary Johnson hagaði sér
skammarlega í búðinni. John
kæmistaöþví.
Sem betur fer var frú Bryan
annars hugar.
Mary sagöi Kenneth seinna aö
þau hefðu sloppiö vel. Kenneth lét
sér ekki segjast.
„Eg elska þig,” sagði hann.
„Eg veit að þú elskar mig líka. Eg
er orðinn hundleiður á þessu leyni-
makki. Skiluröu það ekki? Við
verðum að giftast. Segðu
manninum þínum að þú viljir fá
skilnað.”
Kenneth var alltaf aö hamra á
skilnaði eins og það væri ekkert
mál — ekki erfiöara en að fá tíma
hjá tannlækni. Hvernig gat hún
skiliö við mann sem hafði verið
ástríkur og góður og trúr í tuttugu
ár? Hvernig gat hún svipt hann
allri hamingju?
Ef John gæti aðeins dáið. Hvers
vegna fékk hann ekki hjartaslag?
Þúsundir manna dóu daglega úr
hjartaslagi. Hvers vegna gat
elskan hann John ekki dáið úr
hjartaslagi líka? Þá yrði allt svo
einfalt.
Jafnvel síminn hringdi
reiðilega og Kenneth var
öskureiður þegar Mary svaraði.
„Þetta var hræðilegt í dag,
Mary. Eg neita að fara í felur meö
ást okkar lengur. Ég fel mig ekki
bak við huröina meðan þú talar
við viðskiptavinina. Viö verðum
aögiftast strax.”
„Já, elskan. Vertu nú rólegur.”
„Ég hef verið rólegur og nú bíð
ég ekki lengur.”
Hún vissi aö honum var alvara.
Lífið hefði engan tilgang lengur ef
hún missti Kenneth. Slíkar til-
finningar haföi hún aldrei boriö til
Johns.
En hvernig gat hún varpað
John frá sér? Hann var á besta
aldri. Hann gat lifaö áratugi enn.
Öll tilvera hans snerist um hana.
Þau áttu aðeins hjón að vinum.
John yrði einmana ef hún færi frá
honum. Vinir hans myndu bjóða
honum í heimsókn og kenna í
brjósti um hann. Allir myndu
kalla hann aumingja John. Þaö
hefði verið betra að hann dæi,
segðu menn. Hann myndi
vanrækja sjálfan sig, ekki boröa
á réttum tíma og aldrei þurrka
rykiö af húsgögnunum. Nei,
svoleiðis gat hún ekki skilið viö
hann.
Hvers vegna haföi þessi
heimska kona heimtað aö fá
brjóstmynd af Mozart? Hvers
vegna hafði Kenneth komið i
búöina til hennar?
Samt vildi hún engu breyta.
Sekúndur með Kenneth voru á
borö við öll árin með John.
Það var aöeins eitt sem hún gat
gert; aö losa sig sem fljótlegast og
sársaukaminnst viö John.
John hafði aldrei séö Mary
fallegri en þegar hann kom heim
úr ferðalaginu. Andartak fannst
honum nóg að eyöa ævinni meö
henni en svo minntist hann Lettice
og vissi að hann varö aö gera
þetta. Hann varð að myrða Mary
á sem sársaukaminnstan hátt og
það núna í kvöld. A meðan naut
hann góða matarins sem Mary
hafði eldað handa honum. Það var
almenn kurteisi og hann var glor-
hungraður.
Hann vissi ekki hvernig hann
átti að fara aó því að drepa Mary.
Kannski gat hann fundið sér
eitthvað til ef hann fengi hana með
sér niöur í verslunina.
Mary brosti til hans og rétti
honumkaffibolla.
„Ég hélt að þig langaði í kaffi,
elskan.”
„Þakka þér fyrir, ástin mín.”
John saup á kaffinu og leit á
Mary. Hún var eitthvaö skrýtin á
svipinn. Þau höfðu verið svo ná-
tengd að hún vissi kannski hvað
hann var að hugsa. Svo brosti hún
sínu fallega brosi. Þetta var allt í
lagi.
„Ég þarf aö líta inn í búðina,”
sagði hún. „Fyrirgefðu elskan, en
ég verð fljót.”
Hún fór í burtu en hún var ekki
fljót eins og hún hafði lofaö. John
fékk sér einn eöa tvo sopa af
kaffinu og fór svo að gá að henni.
Hún heyrði hann ekki koma.
Hún stóð í miðstofunni meö öll ljós
í ljósakrónunum. Hún sneri baki
við honum og umhverfis hana
voru allar brjóstmyndirnar.
Þaö var eins og hann hafði
grunað. Hún haföi lesiö hugsanir
hans. Axlir hennar skulfu. Hún
grét. Hún vissi aö lífi þeirra
saman var lokið. En þetta var of
gott tækifæri til að sleppa því.
Hún stóð þarna álút, beint fyrir
neðan brjóstmynd af Victor Hugo
eöa Benjamín Franklin eða guö
má vita hverjum. John þurfti
aðeins að koma ögn við brjóst-
myndina til að höfuðkúpa Mary
molaðist. Aðeins ögn.
Hann ýtti.
Svona einfalt var það.
Aumingja ástin. Elsku Mary.
En þetta var gert meö gæsku í
huga og hann ætlaði aldrei að á-
saka sig fyrir verknaðinn. Samt
þótti honum undarlegt hvað þetta
var auðvelt. Hann hefði gert þetta
fyrir nokkrum vikum ef hann
hefði vitað að það væri svona
fljótlegt.
John var hinn rólegasti. Hann
leit ástúölega á Mary og fór upp í
boröstofuna. Hann ætlaði aö
drekka kaffiö sitt og hringja svo í
lækninn. Læknirinn byöist sjálf-
sagttilaðhringjaílögregluna því
að þetta var slys. John þyrfti ekki
að ljúga nema einu. Hann varð aö
segja að Mary heföi sjálfsagt
hreyft sig ógætilega svo að brjóst-
myndin heföi dottiö niður.
Kaffið var enn heitt. Hann
drakk það. Hann minntist Lettice.
Þaö var vissara aö hringja ekki
straxíhana.
Honum haföi aldrei liðiö betur.
Þaö var sjálfsagt af ánægju yfir
að hafa tekið rögg á sig. Hann var
jafnvel orðinn syfjaður, syfjaðri
en hann hafði nokkru sinni verið.
Hann varð að leggja sig í sófann.
Það lá meira á því en að hringja í
lækninn. En hann komst ekki að
sófanum. Hann lagði höfuðið á
borðstofuboröið. Handleggirnir
dingluðu með síðum.
Vinir Mary og Johns efuðust
ekki um hvernig í pottinn væri
búið. Verslunin hafði verið full af
hættulegum hlutum, sem hlaöið
var hverjum ofan á annan, og
þetta kvöld hafði Mary hrasað um
eitthvaö og brjóstmyndin fallið á
höfuð hennar. Svo hafði John
fundiö hana og orðið miður sín af
sorg. Hann skildi aö hann gat ekki
lifað án Mary og í örvæntingu
sinni leysti hann fullt af svefn-
töflum upp í kaffinu sínu.
Allir minntust þess hvernig
Mary og John sögöu á tuttugu ára
brúökaupsafmælinu að þau vildu
deyja saman. Það var á viö vitrun
að hugsa um Mary og John. Þau
áttu eilífa ást í þessum óörugga
heimi. Það var dásamlegt að þau
skyldu bæði deyja sama kvöldið.
Það sannaði eilífa ást þeirra. Það
var það sem þau hefðu viljað.
18. tbl. Vtkan 27