Vikan - 31.05.1984, Síða 43

dreififlugvöllum. Aftur á móti
leyndi merking alls þessa sér
ekki. Formaður hernaðarnefnd-
arinnar var aö búa sig undir hern-
aöarátök viö Varsjárbandalagið í
næstu viku og hann vildi aö meö-
limaþjóðir færu, ef svo mátti oröa
það, á vígstöövar.
Til aö réttlæta þessa beiðni um
því sem næst allsherjar herkvaön-
ingu vitnaði hann í hluta af
ákvörðunum varnarundirbúnings-
nefndarinnar sem ekki haföi verið
birtur. „Stundin er komin aö hefja
réttlætanlegar og fullnægjandi
varnaraögeröir gagnvart þessari
tilraun Sovétríkjanna aö
eyöileggja einhug bandalagsríkja
og ráöast inn á yfirráðasvæði
þeirra.”
Hún tók sér aöeins hlé viö langt
verkefniö til að koma símaboðum
í Duc d’Arenberg til aö láta Erich
vita aö hún kæmi ákaflega seint.
Þegar hún lagöi bílnum sínum
loksins í Grand Sablon og gekk aö
veitingahúsinu var hún of þreytt
til að borða. Erich beið viö
hornborðið, sem þau sátu oftast
við, og hún sá strax hvaö hann var
óþolinmóður. Svona í eitt skipti
langaði hana til aö rífast viö hann,
ekki síst þar sem hún vissi aö hún
haföi loks náö í þá baksviðsfrétt
sem hann var alltaf að heimta.
„Ef þú ætlar að vera svona
geðvondur,” sagði hún með hita
sem kom henni sjálfri á óvart,
„geturðu beöið með að heyra
fréttirnar mínar, fjárinn hiröi
það.” Svo bætti hún viö, rétt til aö
erta hann: „Viröulegir yfir-
boðarar mínir viröast sannarlega
bryðja mélin í þetta sinn.”
„Eru þeir aö bíta í hvað?
Vinsamlegast skýröu þetta.”
Hún gat ekki varist hlátri, ekki
síst þar sem hún hafði ekki egnt
hann af ásettu ráöi. Elsku greyið,
hún velti því fyrir sér hvort hann
myndi nokkru sinni skilja ensku til
fullnustu. Og svo lét hún í minni
pokann vegna þess að hann varö
verulega reiöur og hún hóf aö gefa
honum lauslega mynd af því sem
hún haföi verið að vélrita. Henni
til furðu þaggaði hann niður í
henni.
„Seinna,” sagöi hann lágt,
horföi tortrygginn á þjóninn.
„Segöu mér frá því seinna.” Hann
hækkaöi röddina. „Mikið eru þetta
dásamlegar fréttir. Af hverju
færðu þér nú ekki eggjaköku? Þú
verður að boröa eitthvaö.”
Þegar þau voru komin í íbúð
hennar spuröi hann hana í þaula
og vék alltaf aftur aö sama atriði.
„En af hverju eru þeir að þessu?
Þaö hlýtur að vera viss ástæöa
fyrir því.”
„Eg býst við aö þaö sé vegna
DCP, ástin mín.” Hana langaði
mikið til að sofna. „Ég velti því
eiginlega ekki fyrir mér.” Svo
mundi hún eftir aö hún haföi heyrt
Anderson hershöfðingja segja við
fylkisforingjann.
„Hvaö svo sem verður máttu
ekki vitna í þetta, en hann sagöi að
aö því kæmi eftir um það bil fimm
daga og að Rússar myndu svara
fyrir sig.”
„Hvernig?”
„Þú lofar að setja það ekki í
blaðið? Þeir myndu vita strax
hvaöan þaökæmi.”
„Ástin mín.” Hann lagði þunga
áherslu á ástaryröin. „Ég sver að
ekki eitt einasta orð af því mun
birtast í blaðinu.” Það skemmti
honum prýðilega aö segja ná-
kvæmlega sannleikann og geta
hlegiö aö heimsku hennar, ekki
síst eftir aö hún hafði gert grín að
honum á veitingahúsinu. „Við
heiöur minn.”
„Hann sagöi að þeir launuðu
kannski fyrir sig með því að
ráðast á Finnmörku. Það er nyrsti
hluti Noregs, er þaö ekki? ”
„Hm.” Erich hugleiddi þetta,
velti þýðingu þess fyrir sér með
sjálfum sér. „Var þetta allt og
sumt sem hann sagði? ’ ’
„Já. Eg skil samt ekki af
hverju Rússar ættu að gera það,
en þú?”
„Nei.” Jæja, hugsaði hann, það
er mitt verk að tilkynna, ekki
vega og meta. En skilgreiningin á
að launa fyrir sig var að bregðast
við því sem hinn aðilinn hafði gert.
Þess vegna hugðist NATO
eitthvaö fyrir.
Erich lá vakandi við hlið hennar
þessa nótt, melti upplýsingar
sínar og þvingaði sig til að leggja
þær á minnið. Hann skreiddist
snemma út úr íbúö hennar, fann
símaklefa og hringdi í númerið
sem aðeins átti aö nota í neyðar-
tilvikum.
BJARNAREYJA mjakaðist upp
fyrir sjóndeildarhring síödegis á
mánudag. Suðuroddi hennar var
brattur klettur með áberandi
steindröngum úr hafinu fyrir
neöan og skýjastrókur var upp af
hryggnum.
„Hálfnaöir,” sagöi Weston glað-
lega viö Mydland, horfði í gegnum
kíkinn á skýin sem óskýrðu útlínur
eyjarinnar. „Nú verður gaman ef
Peterson ofursti hefur á réttu aö
standa.” Hann horfði lengra í
norður, hallaði sér upp að stýris-
húsinu sér til stuðnings. Norður-
ljósið skoppaði á úfnum sjó.
„Þetta viröist vera hvalveiðibátur
þarna. En hvað er oröið af rúss-
neskaflotanum?”
„Ætli hann bíði ekki eftir okkur
nær Svalbarða,” svaraði Mydland
heimspekilega. „Þá ættum við að
byrja aöveiöa.”
„Ekki segja þaö of hátt. Strák-
arnir þurfa ekki annað að hugsa
um núna en að hálft þorsktonn
bætist viö hjá þeim þarna niðri.”
Weston hafði af ásettu ráði tekið
einn og hálfan dag í aö fara þessar
240 sjómílur frá fundarstað þeirra
og herskipsins og að Bjarnareyju.
Jafnvel á þessum stutta tíma
höfðu mennirnir fengið sig full-
sadda af innilokuninni í lestinni.
Weston haföi í hyggju að halda
enn hægar áfram frá Bjarnareyju.
„Þú hefur rétt fyrir þér, Paul,”
viðurkenndi hann. „Þegar við
komum á miðin verðum við að
sýnast, andskotinn hafi það.”
„Við veröum líka að hafa sam-
band við Bjarnareyjuradíó.
Spyrja um veðurfréttir. Það væri
eðlilegt.”
Þeir horfðu á óljósa skugga-
mynd eyjarinnar breytast hægt í
harðar línur og leiða í ljós skafla
niöur aö flæöarmáli. Þegar þeir
fóru meðfram ströndinni komu
radíómöstur í ljós, mjóar spírur
sem trónuðu skammt frá húsa-
þyrpingu á flötum noröurhlut-
anum. Bjarnareyja var óbyggð að
undanskildum fjarskiptamönnum
og var mikilvæg hlustunarstöð.
„Ég skil ekki af hverju Rússinn
yfirtekur ekki þetta pláss,” sagði
Weston. „Það virðist liggja beint
viö.”
„Kannski verður það næsta
skrefið.” Mydland haföi velt þessu
sama fyrir sér. „Ef til vill hafa
þeir ekki gert það vegna þess að
yfirleitt eru engir Rússar þar, þó
að þeir haldi því fram aö varnar-
samningurinn frá 1945 nái líka til
Bjarnareyju. Við skulum hafa
samband við þá núna.” Hann tók
upp taltæki loftskeytastöðvar-
innar og hóf stuttar samræöur á
norsku. Svipur hans varö æ
áhyggjufyllri.
Dyrnar að vélarhúsinu lukust
upp og Clifford kom inn með ullar-
húfu dregna niöur yfir bursta-
klippt höfuöið. Hann var í bláum
sjómannajakka yfir einkennis-
búningi sínum.
„Ég heyrði að þið voruö að
senda,” sagði hann þegar Myd-
land hafði lokið máli sínu. „Hvað
er aðfrétta?”
„Það gengur heilmikiö á hjá
sovéska flotanum hérna fyrir
norðan. Verslunarskipum er ráö-
lagt að halda sig fjarri svæðinu.
Aftur á móti er veörið gott. ísinn
er að taka sig upp hjá Svalbarða.
Þrjú vindstig, sjávarhæð tveir.
Skyggni gott.”
„Andskotinn! Þýöir það að við
verðum að hanga og bíða.”
„Veöriö er fljótt að breytast á
Svalbarða. Við höfum þrjá daga
fyrir okkur.”
„Tvo daga,” leiðrétti Weston
hann. „Við þurfum enn að fara tvö
hundruö sjómílur, manstu?”
Hann leit á úrið sitt. „Það er
kominn hádegismatur. Við
skulum vona aö Millar liðþjálfi sé
að malla eitthvaö gott. ”
Hann fór úr stýrishúsinu og
aftur inn í káetu þar sem yfir-
mennirnir fjórir og Paulsen,
norski vélstjórinn, boröuðu vana-
lega. Millar var önnum kafinn í
litla eldaklefanum, í þykkri, hand-
prjónaöri peysu og blettóttum
buxum. Líkt og Weston talaði
hann svolitla norsku og gat, ef
báturinn var stöðvaður, leikið sjó-
mann líkt og Paulsen.
„Hvernig gengur?” spurði
Weston.
„Ég vona til guðs að þeir kunni
betur að meta þetta.” Millar
gretti sig. Hann hafði aldrei búist
við að maturinn ylli illdeilum.
Norðurljósið hafði tekið vistir í
Tromsö þar sem bandarískar
vistir í eldaklefanum myndu
þegar í stað koma gesti spánskt
fyrir sjónir. Ekki svo aö skilja að
skipið þyldi nákvæma rannsókn
en þeir gætu kannski blekkt
sovéskan foringja sem færi aðeins
um borð til málamynda. En
framandlegur kosturinn, auk
þrengslanna í lestinni, var þegar
tekinn aö valda kvörtunum.
„Þeir verða að kunna að meta
þetta,” sagði Weston.
„Hvort þeir þurfa.” Clifford var
kominn óséður inn. „Það er ekki
aö þeir séu matvandir,” hélt hann
áfram, tók upp kjötbita og bragö-
aöi á honum. „Þeim finnst bara aö
þeir ættu að fá bandarískan mat.”
Hann sleikti fingur sína. „Þetta er
frábært. Andskotinn hafi þaö,
majór, þegar þeir eru við þjálfun í
Flórída þurfa þeir að éta slöngur
og eðlur.”
„Það er víst best að finna upp-
skrift að ísbirni í þetta sinn,
herra,” sagði Millar góðlátlega.
„Eg vil persónulega heldur hrein-
dýrasteik.”
Clifford hló. „Við skulum bera
þetta fram. Þeir verða komnir á
„lurpa” áður en þeir vita af. ”
„Foringjarnir tveir settust á
22. tbl. Vikan 43