Vikan - 14.06.1984, Qupperneq 31

„Hvers vegna tókstu með þér
samlokur ef þú ætlaðir aðeins að
vera tilhádegis?”
Lester roðnaði enn meira og
hann ákvað aö segja sannleikann.
„Eg var ekki kvefaður í dag. Ég
skrópaði í skólanum. Mamma og
pabbi vita þaö ekki. Þaö voru tvö
próf í dag og ég vissi aö ég félli á
þeim báðum. Eg ákvað aö lesa
mikiö í kvöld og nótt og taka þau á
morgun.”
Viö heyrðum fótatak nálgast og
þögðum.
Baines nam staðar þegar hann
sá okkur og son sinn. „Segöu þeim
ekki neitt, Lester. Láttu mig um
aðtala.”
„Það er um seinan,” sagöi
Pete. „Drengurinn hefur viöur-
kennt að vera að heiman í dag.”
Skelfingartónn var í rödd Lest-
ers. „Ég hringdi ekki! Það er dag-
satt!”
Baines gekk til sonar síns.
„Hvers vegna er sífellt ráðist á
Lester?”
„Við erum ekki að ráðast á
Lester,” sagði Pete. „Enviðerum
næstum sannfæröir um að
nemandi hringdi. Allar hringing-
arnar komu meðan kennsla stóö
yfir svo aö eingöngu fjarverandi
nemandi gæti hafa hringt.”
Baines lét þetta ekki slá sig út
af laginu. „Lester var varla sá
eini sem ekki kom í skólann í
dag.”
Pete viðurkenndi þaö en hélt á-
fram: „Fyrsta hringingin var
fyrir átján dögum. Þá litum við á
mætingaskrá í skólanum og níutíu
og sex nemendur voru fjarverandi
þann dag. Sextíu og tveir drengir
voru fjarverandi og við töluðum
við þá alla — son þinn líka. Þá var
hann heima, kvefaður og einn. Þú
varst að vinna og konan þín í af-
mælisboði hjá vinkonu sinni.
Sonur þinn sagðist ekki hafa
hringt og við urðum að taka þaö
gilt.”
Lester leit biðjandi á fööur
sinn. „Ég hringdi ekki, pabbi. Ég
gætialdrei gert slíkt.”
Baines leit í augu hans og svo
svipbrigðalaust á okkur.
Pete hélt áfram. „Næst var
hringt klukkan hálfellefu í morg-
un. Við fórum aftur yfir mætinga-
skrá og sáum að aðeins þrír
drengir höfðu verið fjarverandi
bæði í morgun og daginn sem fyrst
var hringt.”
Veik von sást í svip Baines.
„Hafiðþið athugaöhina tvo?”
„Við ætluðum að gera það en
einhver hringdi í dag svo að þaö
reyndist óþarfi. Við litum aftur í
mætingaskrá. Einn af þremur
grunuðum var mættur í skólanum
og getur því ekki hafa hringt.”
„Hvað um hinn?” spurði
Baines.
„Hann er á sjúkrahúsi.”
Baines greip hálmstráið. „Það
eru símaráspítala.”
Torgeson brosti. „Drengurinn
fékk skarlatsótt á meðan hann var
í öðru ríki með foreldrum sínum.
Hann liggur á sjúkrahúsi í fimm
hundruö mílna fjarlægð — og
þetta voru innanbæjarsímtöl.”
Baines leitáson sinn.
Lester fölnaöi. „Þú veist að ég
lýg ekki aöþér, pabbi.”
„Auðvitað ekki.” En Baines var
hálftortrygginn á svipinn.
Utihurðin opnaðist og dökkhærð
kona kom inn. Hún var föl en
ákveðin á svipinn.
„Ég fór út í búðir. Annars hef ég
veriö heima í allan dag. Eg get
gert grein fyrir öllum gjörðum
Lesters.”
„Mamma,” sagði Lester
aumingjalega. „Þeir vita að ég
skrópaðiídag.”
Pete tók hatt sinn. „Eg vona að
þið talið við son ykkar í kvöld. Þið
eruð færari um þaö en ég.” Hann
lagöi spjald okkar á boröið. „Við
viljum fá ykkur á stöðina klukkan
tíu í fyrramálið, öll þrjú.”
Pete sagði um leið og hann ók
frá gangstéttarbrúninni: „Það
verður skolli erfitt ef þau halda
áfram að ljúga fyrir hann.”
„Ef þetta var nú enginn
nemandinn?”
„Eg vona þaö en viö vitum báðir
að líkurnar eru níu á móti
hundrað.” Pete andvarpaði. „Mér
er ekki um svona. Sprengjuhótan-
irnar eru slæmar en það er enn
verra meðfjölskyldumálin.”
Ég fór af stööinni klukkan fimm
og var kominn heim um hálfsex.
Nora, konan mín, var í eld-
húsinu. „Eg las í blaðinu að það
hefði veriö enn ein sprengjuhótun-
in í skólanum í morgun.”
Ég kyssti hana. „Og ein eftir
matinn. Hún kom of seint til að
komastíblaöið.”
Hún tók lokið af pottinum.
„Veistu hver hringdi? ”
Eg hikaöi andartak. „Við höld-
um það.”
„Hver?”
„Einn nemendanna, Lester
Baines.”
Meðaumkunarsvipur kom á
andlit hennar. „Hvernig dettur
honum annað eins í hug ? ’ ’
„Ég veit það ekki. Hann hefur
ekki viðurkennt neitt enn.”
Hún virti mig fyrir sér. „Þú ert
þreytulegur, Jim. Er eitthvað
verra en venjulega?”
„Já, mikið.”
Hún reyndi aö brosa. „Maturinn
er að verða til. Talaðu viö Dave.
Hann er úti í bílskúr að reyna aö
koma bílnum sínum í gang.”
Dave hafði sett blöndunginn á
vinnubekkinn. Hann leit upp.
„Skelfing hefur hitinn farið illa
meðþig,pabbi.”
„Þetta var erfiður dagur.”
„Náöirðu náunganum?”
„Það vona ég.”
Dave var með grá augu eins og
móöir hans. „Hver var það?”
„Lester Baines. Þekkirðu
hann?”
Dave leit á vinnubekkinn.
„Já.”
„Hvernig strákur er hann?”
Dave yppti öxlum. „Við erum
bara málkunnugir, ekki meira.”
Hann yggldi sig. „Viðurkennir
hann þetta?”
„Nei.”
Dave náöi í skrúfjárn. „Hvernig
þrengduð þið hringinn? ”
Ég sagði honum það.
Dave átti í einhverjum erfiðleik-
um. „Er hann í vandræðum?”
„Kannski.”
„Hvað verður gert við hann?”
„Ég veit þaö ekki. Hann hefur
aldrei gert neitt af sér. Kannski
verður hann látinn laus til
reynslu.”
Dave hugleiddimálið. „Kannski
var hann að grínast. Það meiddist
enginn. Hann kom bara í veg fyrir
kennsluum tíma.”
„Það hefði ekki verið neitt grín
ef skelfing heföi gripiö um sig,”
sagði ég. „Þá hefðu kannski
margir meiðst.”
Dave varð dálítiö þrjóskulegur
á svipinn. „Við erum alltaf á þess-
um eldvarnaræfingum.”
Enda hafði ég treyst því þegar
ég hringdi. Eg vildi ekki að neinn
meiddist.
Dave lagði frá sér skrúfjárnið.
„Heldur þú að Lester hafi gert
þaö?”
„Hann gæti hafa gert það.”
Já, Lester Baines hefði getað
hringt tvisvar en ég hringdi í
þriðja skipið.
Dave þagöi um stund. „Tal-
aðirðu við alla drengina sem voru
fjarverandi þegar hringt var í
fyrsta sinn, pabbi?”
„Ekki ég en einhver talaði við
þá.”
Dave brosti hæðnislega. „Eg
var fjarverandi þann daginn,
pabbi. Þaðtalaði enginn við mig.”
„Ég hélt ekki að þaö væri
nauðsynlegt.”
Eg hafði heldur ekki talið þaö.
Annarra manna drengir geta gert
slíkt en ekki sonur minn. Nú beið
ég-
Dave sagði hikandi: „Eg var
líka fjarverandi ímorgun.”
„Já,”sagði ég.
Hann leit í augu mér. „Hvaö var
þá um marga stráka að ræða?”
„Þrjá,” sagði ég. „En einn heföi
ekki getaö hringt. Hann var á
sjúkrahúsi í öðru fylki.” Eg virti
Dave fyrir mér. „Þá voru aðeins
tveir grunaðir. Lester Baines —
og þú.”
Dave gerði sér upp bros. „Eg
var heppinn! Eg fór í skólann og
var í tíma þegar síminn hringdi i
þriðja skiptið svo að aumingja
Lester var einn eftir. ”
„Já, aumingja Lester.”
Dave vætti varirnar. „Stendur
pabbi Lesters meö honum? ”
„Eins og pöbbum ber.”
Dave svitnaöi ögn. Hann fitlaöi
eitthvað við blöndunginn eina eða
tvær mínútur. Svo andvarpaöi
hann og leit í augun á mér. „Faröu
með mig niður á stöð, pabbi. Lest-
er hringdi ekki inn sprengjuhótan-
irnar. Eg gerði það.” Hann dró
andann djúpt. „Eg var að grínast.
Mig langaði í einhver læti. Eg vildi
ekkertillt.”
Eg hafði ekki viljaö heyra þessi
orö en var þó í aöra röndina stolt-
ur af syni mínum sem vildi ekki aö
aörir liðu fyrir mistök sín.
„Ég hringdi aöeins tvisvar,
pabbi. Eg hringdi ekki seinna í
dag.”
„Eg veit það. Þá hringdi ég.”
Hann horföi stórum augum á
mig og skildi þetta svo. „Reynd-
iröu að halda hlífiskildi yfir
mér?”
Eg brosti þreytulega. „Eg átti
ekki aö gera þaö en feður hugsa
ekki alltaf skýrt þegar synirnir
eiga í hlut. Eg vonaöi aö það væri
Lester.”
Dave þurrkaði sér um hendurn-
ar á tusku og viö þögðum.
„Eg verð að segja þeim aö ég
hafi hringt þrisvar, pabbi,” sagði
Dave. „Þaö er ekki til neins aö
koma öllum í vandræði.”
Eg hristi höfuöiö. „Þakka þér
fyrir, sonur minn, en ég stend við
þaösem ég gerði.”
Nú starði Dave á mig og mér
fannst hann einhvern veginn stolt-
uraf mér.
„Fyrst borðum við,” sagöi ég,
„svo hringjum við heim til Lesters
eftir hálftíma. Það skiptir engu
máli tileða frá.”
Dave gretti sig. „Jú, fyrir
Lester og fööur hans.”
Eg hringdi um leið og viö kom-
um inn.
24. tbl. Vikan 31