Vikan - 17.04.1986, Blaðsíða 54

Forsetinn horfði á öldunginn í ruggustóln-
um. - Guð minn góður! Þú ert. .. þú ert...
- Þú þekkir mig! Aðrir þegnar þínir hafa
hent gaman að svipmótinu, of heimskir til
að gera sér grein fyrir að ég var. ..
En það voru færðar sönnur á. ..
Auðvitað var það sannað. Neðanjarðar-
byrgin: 30. apríl 1945. Þannig vildum við
hafa það. Eg hef verið þolinmóður. Vísindin
voru okkur hliðholl en stundum varð ég að
flýta gangi sögunnar. Okkur vantaði rétta
manninn. Þú ert rétti maðurinn. Hinir voru
ónothæfir, of framandi fyrir pólitíska heim-
speki mína. Þú ert alveg kjörinn. í gegnum
þig verður þetta auðveldara verk. En eins
og ég sagði varð ég að hraða atburðarás
sögunnar örlítið sakir aldui's míns, ég varð.
- Þú átt við?
- Já. Eg lét myrða Kennedy, forseta ykkar,
og síðan bróður hans.
- En hvers vegna seinna morðið?
- Við höfðum vitneskju um að ungi maður-
inn hefði borið sigur úr býtum í forsetakosn-
ingunum.
- En hvað ætlastu fyrir með mig? Mér var
sagt að ég yrði ekki myrtur.
- Má kynna læknana Graf og Voelker?
Mennirnir tveir kinkuðu kolli til forsetans
og brostu.
- En hvað gerist? spurði forsetinn.
- Augnablik. Ég verð að spyrja menn
mína. Karl, hvernig fór með tvífarann?
. - Prýðilega. Við hringdum frá býlinu.
Tvífarinn kom á flugvöllinn á réttum tíma.
Tvífarinn tilkynnti að hann myndi fresta
förinni til morguns vegna veðurs. Síðan var
tilkynnt að hann myndi láta aka sér í
skemmtiferð, að hann hefði gaman af akstri
í rigningu.
- Og að lokum? spurði gamli maðurinn.
- Tvífarinn er dauður.
- Agætt. Snúum okkur að þessu. Veraldar-
sagan og vísindin hafa komið á réttum tíma.
Mennirnir leiddu forsetann að öðru skurð-
arborðinu. Þeir báðu hann að afklæðast.
Öldungurinn gekk að hinu borðinu. Lækn-
arnir Graf og Voelker smeygðu sér í lækna-
sloppana og hófu undirbúning aðgerðarinn-
ar.
Sá unglegri mannanna tveggja reis á
fætur af skurðarborðinu. Hann klædd-
ist fötum forsetans, gekk síðan að
I líkamsstórum spegli á norðurveggn-
um. Þar stóð hann i' fimm mínútur.
' Síðan sneri hann sér við.
Þetta er kraftaverk! Engin ör eftir upp-
skurðinn! Til hamingju, heiðursmenn!
Hvernig farið þið að þessu?
Adolf, sagði annar læknirinn, okkur
hefur miðað mikið áfram síðan. ..
Bíðið við! Það má ekki framar ávarpa
mig Adolf, að minnsta kosti ekki fyrr en
rétti tíminn er kominn eða þegar ég mæli
svo fyrir. Þangað til verður engin þýska
töluð. Ég er forseti Bandaríkjanna núna.
- Já, herra forseti!
Síðan færði hann höndina upp að efrivör-
inni og þuklaði:
- En ég sakna nú gamla yfirskeggsins.
Þeir brostu.
Þá sagði hann: Og gamli maðurinn?
Við lögðum hann á rúmið. Hann vaknar
ekki næsta sólarhringinn. Á þessu stigi hafa
öll ummerki aðgerðarinnar verið þurrkuð
út, afmáð. Við getum farið nú þegar, sagði
Graf læknir. - En, herra forseti, ég legg til
að maðurinn verði.. .
Nei, það get ég sagt ykkur, hann er
hjálparvana! Látið hann þjást eins og ég
þjáðist.
Hann gekk að rúminu og leit niður á
manninn, hvíthærðan öldung á níræðisaldri.
- Á morgun verð ég á einkaheimili hans.
Ætli kona hans eigi eftir að njóta ástarleikja
okkar? Hann hló hljóðlega.
- Ég er sannfærður um, mein Fúhrer,
afsakið! Ég er sannfærður um. herra forseti,
að hún mun njóta þeirra innilega.
- Jæja, komum okkur héðan. Læknarnir
fara fyrst, þá við hinir, ýmist einn í einu eða
tveir saman, skiptum um bíla, síðan bíður
okkar góður nætursvefn í Hvíta húsinu.
Hvíthærði öldungurinn vaknaði. Hann
var einn í herberginu. Hann gæti flúið. Hann
brölti úr rúminu, svipaðist um eftir fötunum
sínum og þegar hann stikaði gegnum her-
bergið kom hann auga á gamlan mann í
stórum spegli.
Nei, hugsaði hann. Guð minn, nei!
Hann lyfti handlegg. Gamli maðurinn í
speglinum lyfti handlegg. Hann gekk áfram.
Gamli maðurinn í speglinum stækkaði.
Hann leit niður á hendur sér; hrukkóttar
og ekki hendurnar hans. Og hann leit niður
á fæturna. Þetta voru ekki fætur hans! Þetta
var ekki líkami hans!
- Guð minn, ó, guð minn!
Þá heyrði hann rödd sína. En þetta var
ekki eiginleg rödd hans. Raddböndin höfðu
einnig verið færð. Hann snerti háls sinn og
höfuð. Engin ör! Hvergi ör. Hann fór í föt
gamalmennisins og flýtti sér niður stiga-
ganginn. Fyrstu dyrnar, sem hann bankaði
á, voru merktar: húsvörður.
Dyrnar opnuðust. Gömul kona.
Já, herra Tilson? spurði hún.
- Herra Tilson? Kona góð, ég er forseti
Bandaríkjanna! Þetta er neyðartilfelli.
- Ó, herra Tilson, þér eruð svo fyndinn.
Heyrðu mig, hvar er síminn?
- Nákvæmlega þar sem hann hefur alltaf
verið, herra Tilson, rétt vinstra megin við
útidyrnar.
Hann gáði í vasana. Þeir höfðu skilið eftir
skiptimynt. Hann gáði í veskið. 18 dollarar.
Hann setti smápening í símasjálfsalann.
- Frú, hvert er heimilisfangið hérna?
Herra Tilson! Þér vitið heimilisfangið.
Þér hafið búið hér um árabil! Þér hagið yður
mjög undarlega í dag, herra Tilson. Og mig
langar að segja yður nokkuð að auki.
- Já, já, hvað er það?
- Ég ætla að minna yður á að þér eigið
að borga leiguna í dag.
- Ó, viljið þér gjöra svo vel að segja mér
hvaða heimilisfang þetta er?
- Eins og þér. vitið það ekki! Það er 2435
Shoreham Drive.
- Já, sagði hann í símann. - Leigubíl, mig
vantar leigubíl að 2435 Shoreham Drive. Ég
bíð á jarðhæðinni. Nafn mitt? Nafn mitt?
Allt í lagi, nafn mitt er Tilson.
Það þýðir ekkert að fara til Hvíta hússins,
hugsaði hann, þeir eru búnir að ganga frá
því. Ég fer til stærsta dagblaðsins. Ég segi
þeim frá. Ég segi ritstjóranum allt. . . frá öllu
sem gerðist.
Hinir sjúklingarnir hlógu að honum.
- Sérðu gaurinn þarna? Gaukurinn
er einhvern veginn líkur þessum
harðstjóra-gaur. Hvað heitir hann
aftur? Bara miklu eldri. Þegar hann
kom hingað fyrir mánuði hélt hann
því allavega fram að hann væri
forseti Bandaríkjanna. Það var fyrir mánuði.
Hann nefnir það sjaldan núna. En hann
hefur sko gaman af blaðalestri. Ég hef aldrei
séð neinn jafnæstan í að lesa dagblöð. Hann
veit reyndar mjög mikið um stjórnmál. Ætli
það hafi ekki gert hann vitfirrtan, of mikil
stjórnmál.
Það glumdi í kvöldverðarbjöllunni. Allir
sjúklingarnir tóku við sér - að einum undan-
skildum. Hjúkrunarfræðingur gekk að
honum.
- Herra Tilson?
Ekkert svar.
- HERRA TILSON?
-Ha. ..já.
- Það er kominn matmálstími.
Hvíthærði öldungurinn stóð upp og gekk
hægum skrefum til matstofu sjúklinganna.
54 VIKAN 16. TBL.