Vikan - 16.07.1987, Síða 12

Raupað og rissað:
Fólkið er margt
Fólkið er margt en jörðin er ein.
Öll erum við sem hana byggjum
sambýlisfólk í vissum skilningi, þó
oftast sé þrengri merking lögð í
það orð. Sífellt verða vegalengd-
irnar „styttri“ milli þjóða og landa.
Ekki eru mörg ár síðan enn var
verið að uppgötva nýja þjóð-
ílokka, það er að segja rekast á
þjóðflokka sem ekki höfðu áður
komist í kynni við hinn svokallaða
siðmenntaða heim. Vestur-
landabúar tala gjarna um frum-
stæðar þjóðir en ég efast um að
papúum á Nýju-Gíneu fínnist þeir
frumstæðir. Þeirra lífshættir hafa
þróast í gegnum árþúsundin,
reyndar á allt annan hátt en hér á
Vesturlöndum.
Með tíð og tíma hlýtur bilið á
milli þjóða að minnka, bæði á
menningarsviðum og hvað varðar
litarhátt. í skólanum lærðum við
að líta á kynþætti jarðarinnar eftir
litum. Þeir skiptust í hvíta, svarta,
rauða og gula. Það er einföld
skipting en litarhættir eru margir,
ekki síður en önnur sérkenni, til
að mynda andlitsfall.
Kynþáttafordómar hafa fylgt
mannkyninu frá örófi alda og eru
því miður síður en svo úr sög-
unni. Ekki hefur hvíti maðurinn
látið sitt eftir liggja hvað kynþátta-
fordómana varðar og enn kúgar
hann „litaða“ meðbræður sína og
lítur niður á þá sem óæðri verur.
En nú skulum við líta á þær
teikningar sem línum þessum
fylgja. Þær eru unnar eftir ljós-
myndum úr bókinni Vi og verden,
mange folke én jord, eftir Erik
Broue Jensen og Torben W. Lan-
ger. Þar eru og fengnar þær
Fyrst skulum viö lita á papúann.
12 VIKAN 29. TBL