Vikan - 16.07.1987, Side 61

Eigendur Hótel Djúpuvikur, Eva Sigurbjömsdóttir og eiginmaður hennar, Ásbjörn Þorkelsson.
séu greinilega búnir að segja frá hótel-
inu í heimalöndum sínum. I sumar
hefur hún fengið fyrirspumir erlendis
frá um hótelið en það hefur sama
og ekkert verið auglýst utan Islands.
Þó segist hún vita til að greinar hafi
verið skrifaðar í erlend blöð um stað-
inn og þar á meðal ein í tímarit í
Saudi-Arabíu. „Kannski maður fái
olíufursta í heimsókn," segir hún og
hlær.
Eva og Ásbjörn bjuggu lengi á
mölinni. nánar tiltekið í Kópavogi.
Áður höfðu þau verið búsett um tíma
i Noregi. I Kópavogi starfaði Eva
sem fóstra og forstöðumaður bama-
heimilis en Ásbjöm vann við rafsuðu.
Ásbjöm er uppalinn í Önundarfirði
en Eva hefur aldrei áður búið úti á
landsbyggðinni enda segist hún ekki
vera viss um að hún verði nokkum
tíma fullgild sveitakona því að grá-
sleppuverkun og fleiii sveitaverk eru
nokkuð sem hún á erfitt með að
vinna. Sú spurning vaknar þ\'í hvem-
ig það sé fyrir þau, borgarbömin. að
búa jafnafskekkt og þau gera nú.
Eva segir að hún hafi fyrst komið
til Djúpuvikur áiið 1984. Þá kunni
hún strax mjög vel við sig. En þrátt
fyrir að þau hjónin hafi rekið hótelið
í þijú sumur hefur fjölskyldan ekki
búið á Djúpuvík allan ársins hring
nema í rúmt ár. Fyrst var málum
þannig háttað að Ásbjöm var lang-
dvölunt á Djúpuvík ásamt þvi fólki
sem vann að því að gera hótelið
upp. Aftur á móti vann Eva sína
vinnu í Kópavogi en tók sér langt
sumarfrí til að geta sinnt hótelinu.
Þá var hana faiið að langa til að
breyta um umhveifi og reyna eitt-
hvað nýtt. „Þrátt fyrir að það séu
að sumu leyti mikil viðbiigði að fiytja
úr þéttbýlinu þá finnst mér þctta
ofsalega gaman. Hér hef ég nógan
tíma. Mér finnst alveg frábært að
þuifa ekki að láta klukkuna stjóma
mér. Okkar líf var alveg eins og allra
annarra á Reykjavíkursvæðinu. Á
morgnana þuifti að koma krökkun-
um á bamaheimili áður en við fórum
til vinnu. Þegar vinnudcginum var
svo lokið kom maður dauðþreyttur
heim, fiýtti sér út í búð. eldaði mat-
inn í hvelli og kom krökkunum i
rúmið til að geta byrjað aftur á sömu
rútínunni daginn eftir. Hér hef ég
alltaf nógan tíma með bömunum
mínum þó að þessir fáu sumamián-
uðir séu náttúrlega undantekning frá
því, en við bætum okkur það svo
sannarlega upp á vetuma. Þá dund-
um við okkur saman; lesum, föndr-
um eða förum út að renna okkur í
snjónum. Krakkamir eru líka á-
nægðir með þetta. Amar, sem er
fjórtán ára, hefur nóg að gera, hann
hjálpar mér mikið. Svo er það ósjald-
an sem heyrist í hinum tveim. Héðni
og Kristjönu, að það sé sko miklu
skemmtilegra að búa á Djúpuvík því
hér geri maður svo margt sent ekki
sé hægt að gera fyrir sunnan. Eg
held að öll fjölskyldan hafi haft mjög
gott af þessu. Ég hef færst svo miklu
nær bömunum mínum. Það væri
óskandi að fieiri gætu prófað þetta.
Þó er einn galli á því að búa héma.
Við náum ekki sjónvarpi. Það finnst
mér mjög bagalegt. Við höfum verið
að reyna að fá þetta lagað en ekkert
hefur gengið ennþá. Við erum eina
fólkið í hreppnum sem nær alls eng-
um sjónvaipssendingum en i næsta
firði. Reykjaifirði, er sjónvaipið mjög
Iélegt. j raun finnst mér þetta vera
sjálfsögð mannréttindi, sérstaklega
þegar fólk býr svona afákekkt eins
og við gemm. Fjölmiðlamir geta
nefnilega í sumum tilfellum verið
hrein öryggistæki. Svo em útvarps-
sendingamar ekki alltaf nógu góðar.
Stundum kemur fyrir að Ríkisút-
vaipið og einhver norsk stöð beijast
um völdin og þá nær maður engu
samhengi. Mér væri alveg sama ef
ég hefði aðra stöðina. Ég væri nefni-
lega alveg til í að hlusta á Noreg af
því að ég bjó þar nokkuð lengi.“
Djúpavík er mjög einangruð á
vetuma. Oftast er ófært landleiðina
vegna snjóa. Þá er sjóleiðin það eina
sem dugir til að komast á milli. Eva
segir frá vetrinum:
„Það er oft fært langleiðina til
okkar en hér rétt fyrir sunnan er
háls sem kallaður er Veiðileysuháls-
inn. Hann er yfirleitt mikill farartálmi
því oftast verður hann ófær í fyrstu
snjóunt. Það er þvi alveg nauðsynlegt
að hafa bát ef eitthvað kemur upp
á. Báturinn kom okkur oft að góðum
notum í vetur, til dæmis þegar elsti
29. TBL VIKAN 61