Vikan - 14.01.1988, Síða 15

Leikstjórinn lœtur
ekkert, hvorki
smátt né stórt,
framhjá sér fara.
gömlu kærustuna úr því hann
var komin með nýja?
,Já, ætli það ekki bara.
Annars hef ég ekki hugmynd
um hvernig þetta leikrit um
Appolóníumálið verður. Ég hef
ekki skipulagt væntanlega
vinnu sérstaklega — ekki nema
að því leyti að ég ætla að kanna
hvað er til af gögnum um þetta
fólk í dönskum söfnum. Ég
reikna reyndar með að verða
lengi að skrifa þetta leikrit. Ég
er lengi að skrifa. Þannig vil ég
líka hafa það - vera lengi. Ef
maður rýkur af stað kemur
ekkert út úr því nema eitthvað
hálfkarað sem verður svo að
skrifa að hálfú leyti á sviðinu.
Dansahöfundur og leik-
stjóri þurfa að fínstilla og
samhœfa strengi sína - í
heilli leiksýningu er svo
óendanlega margt sem
verður að ganga upp.
Það tekur mig svo ofboðslega,
rosalega, óskaplega langan tíma
að skrifa - en það gerir ekkert
til.“
í „Smásjánni" þinni sem gekk
svo vel í Þjóðleikhúsinu í fyrra
varstu að fjalla um hálfgert
yfirstéttarfólk, lækna sem
gleymdu sér í starfsframanum?
,Já. Ég var nú kannski fyrst og
fremst að fjalla um karlmenn.
Karlmenn eiga svo langt í land.
Tilfmningalíf þeirra er
óskaplega flókið.“
— Fleiri leikrit áætluð?
„Nei, ekki í bili. En ég á nóg
af hugmyndum. Þetta tekur allt
svo langan tíma að ég get ekki
gert svo nákvæmar áætlanir um
ffamtíðina."
Flökkulíf
Eiginmaður Þórunnar er
Stefán Baldursson leikstjóri.
Stefán var leikhússtjóri
Leikfélags Reykjavíkur þar til í
haust sem leið að Hallmar
Sigurðsson tók við. Síðan hefur
Stefán verið í Árósum þar sem
hann er að leikstýra nýju, ensku
verki fyrir leikhús þar í borg.
Leikstjórar á íslandi eru yflrleitt
ekki fastráðnir við neina
stofnun. Þeir færa sig um set
milli leikhúsa og jafhvel landa
eftir þeim verkefnum sem þeir
taka að sér. Þórunn sagði að
trúlega yrðu næstu ár þeirra
spennandi. „Ætli þetta verði
ekki flökkulíf. Það eru ýmis
verkefbi í sjóndeildarhringnum
hvað Stefán snertir — og ég verð
á Spáni næsta sumar.“
Hið íslenska Klondæk
„Síldin kemur“, söngleikur
þeirra Steinsdætra og Valgeirs
Guðjónssonar, fjallar um
merkilegt tímabil í íslandssög-
unni þegar sá merkilegi fiskur,
sem sumir vilja ekki telja fisk,
stjórnaði lífi fjölmargra
fslendinga sem eltu hana
hringinn í kringum landið og
verkuðu oní tunnu. Þórunn
þekkir greinilega sitt fólk, bæði
leikarana í Leik-
félagsskemmunni og svo
persónumar sem verið er að
túlka. Blaðamaður gægðist inn á
æfingu daginn fyrir Þorláks-
messu og fannst hann þekkja
þær aftur, síldarstúlkurnar
austan af Fjörðum, sem söltuðu
á meðan þær gátu staðið við
tunnurnar og drifu sig svo á ball
um leið og landlega varð
sökum brælu.
„Fólkið sem kemur í
Skemmuna á að geta fundið
lyktina af síldinni," sagði
Þórunn og brosti kankvís — „og
bragðið af sénivernum sem
stöku maðuur steypti í sig.“ Og
trúlega fer það eftir: Þórunn
hefur ekki kallað neina aukvisa
til samstarfs: „Kjartan
Ragnarsson og Soffia Jak-
obsdóttir em bekkjarsystkini
mín úr leiklistarskólanum. Og
Jón Sigurbjörnsson kennari
minn. Mér líður vel innan um
þetta fólk." Og svo eru þarna
ýmsir fleiri meistarar sviðsins,
svo sem Hanna María
Karlsdóttir, Sigrún Edda
Björnsdóttir, Jón Hjartarson og
Guðrún Ásmundsdóttir,
Valdimar Flygenring, Karl
Ágúst Úlfsson og Þór Tulinius,
Karl Guðmundsson og Margrét
Helga Jóhannsdóttir. Og
reyndar margir fleiri. Þórunn
hefúr veirð á kafi í síld - en
ætlar að fara að glíma við draug
aftan úr átjándu öld. Við óskum
henni velfarnaðar - og sendum
hana með góðar óskir inn í
flökkulíf næstu ára.
VIKAN 15