Vikan - 14.01.1988, Page 21

Geysilega mikil-
vægt að íslend-
ingar keyptu loks
íbúð í París segir
Jóhanna Boga-
dóttir sem nýlega
er komin heim
eftir dvöl þar í
borg.
Jóhanna Bogadóttir mynd-
listarkona er nýkomin heim
eftir tæplega þriggja mánaða
dvöl í Cité des Arts, alþjóð-
legri listamannamiðstöð við
Signubakka í París. Varla
hafði hún setið auðum
höndum er Vikuna bar að
stuttu fyrir heimför; tvö til
þrjú lög af myndverkum
þöktu alla veggi og annað
eins var upprúllað I
geymslu. Enda stóð sýning
fyrir dyrum.
„Það er nú varla hægt að kalla
þetta sýningu í venjulegri merk-
ingu,“ segir Jóhanna hæversk-
lega, „því hún stendur aðeins
einn dag. Mér bauðst að hengja
upp þau málverk og teikningar
sem ég hef unnið hér í einum
sýningarsal hússins, svo ég not-
aði tækifærið og hef nú boðið
þangað vinum og kunningjum
hér í París.
En aðalatriðið var að vinna
erlendis um tíma því það finnst
mér mjög gefandi og uppörv-
andi. Það á vel við mig að
ferðast, en vandamálið er oftast
að finna góða vinnuaðstöðu.
Hér hef ég getað slegið margar
flugur í einu höggi; haft vinnu-
stofii, skoðað góð söfh, fylgst
með sýningum, verið í nýju and-
rúmslofti og fengið svolitla fjar-
lægð á menningarlífð heima á
íslandi. Þetta held ég sé öllu
listafólki mjög nauðsynlegt.
París er einn af suðupottum
vestrænnar menningar og hefúr
alltaf mikinn sjarma fyrir mig.
Hér var ég einu sinni í námi og
hingað sæki ég aftur og aftur.
Það var geysilega mikilvægt
skref þegar íslendingar keyptu
loks íbúð í Cité des Arts, því
eins og ég sagði er svo erfitt að
finna hentugt vinnuhúsnæði er-
lendis, nema þá eitthvað óheyri-
lega dýrt, sem enginn mynd-
listarmaður hefur efhi á að
leigja. Þetta húsnæði er fyrst og
fremst hugsað fyrir myndlistar-
og tónlistarfólk með sínar sér-
stöku þarfir og ég held að þessi
íbúð sé sú fyrsta sem við kaup-
um erlendis með slíka aðstöðu.
Hér eru góð sameiginleg verk-
stæði fyrir ýmiss konar myndlist
og keramik, sýningarsalir og
salur fyrir tónlistarflutning svo
eitthvað sé nefnt. í rauninni
þyrftum við að eiga tvær vinnu-
stofur hérna, eina stóra og eina
litla, eins og svo margar aðrar
þjóðir. Aðrar eiga enn fleiri eins
og Finnar sem eiga sjö og er ég
reyndar í einni þeirra núna.
Steinunn Marteinsdóttir kera-
miklistarkona er í þeirri ís-
lensku."
Jóhanna hefur dálítið reynt að
kynna sér listalífið í þeim lönd-
um þar sem hún hefur starfað
eða haldið sýningar, en þau eru
auk Frakklands Skandinavía, Pól-
land og Bandaríkin.
„Hér í París er auðvitað mjög
mikið að gerast í myndlistinni,
eins og í mörgum öðrum stór-
borgum, og margt ólíkt því sem
á sér stað á Norðurlöndum.
Sumt er gott en annað miður og
oft yfirborðskennt. Hér er t.d.
mjög mikið af því sem kallast
„kommersíal“list, eins og auð-
vitað víða annars staðar. Einnig
er áberandi hve galleríin ráða
miklu. Það er slæm þróun. Eig-
endur galleríanna hafa völdin og
hugsa þá flestir fyrst og fremst
um markaðinn og hvaða lista-
maður gefi mest af sér þá stund-
ina. Það er eiginlega útilokað að
listamaður geti tekið á leigu sal
og sett upp eigin sýningu, eins
og við getum heima og yfirleitt
á' Norðurlöndum. Á íslandi er
líka ólíkt breiðari hópur sem
sækir myndlistarsýningar, fólk
úr öllum stéttum sem einnig
kaupir töluvert af myndverk-
um.“
Hvað er svo framundan eftir
dvölina hér?
„Þegar heim kemur þarf ég
strax að pakka niður aftur því fs-
lendingafélagið í London býður
mér að koma þangað með
grafíksýningu í tilefhi af 1. des.
hátíðahöldum. Nú, svo hlakka
ég til að vera heima í rólegheit-
um um jólin og hugsa minn
gang. Mig er farið að langa
eitthvað út á landsbyggðina
með sýningu og það hefur raun-
ar staðið til að undanförnu, Svo
ég hugsa að ég reyni það með
vorinu. Einnig eru nokkrar hug-
myndir í gangi um þátttöku í
sýningum erlendis, meðal ann-
ars er ein þegar ákveðin hér í
París - svo að öllum líkindum er
ekki langt í að ég komi hingað
aftur.
Viðtal: Cuðrún Alfreðsdóttir
Mynd: Valdís óskarsdóttir
Jóhanna Bogadóttir
- þyrftum að elga tvær vinnustofur héma í París.
„PARIS EIN AF
SUÐUPOTTUNUM
VIKAN 21