Vikan - 23.03.1989, Blaðsíða 48

5MÁ5AC5A
ROY VICKERS
ÓMÓT-
STÆÐILEG
FREISTING
að er vafamál hvort maður sem
B setur siðferðishugmyndir sínar
W ofar öllu öðru sé í raun og veru
fyrirmynd annarra. Hvað viðvék
Elsie Potter, þá lét Jeremy Grantham sína
eigin samvisku dæma sig til miskunnar-
lausrar sjálfshegningar. Hver sem var hefði
getað sagt honum að þetta bjánalega til-
tæki hans væri hrein heimska. En hverjum
gat dottið í hug að þetta tiltæki hefði morð
í för með sér.
Elsie Potter var hvorki betri né verri en
aðrar ungar, laglegar stúlkur, sem þræla
fyrir daglegu brauði, en láta sig dreyma
um áhyggjulaust líf í notalegu hjónabandi.
Hún var einkaritari í snyrtivörufyrir-
tæki. Grantham var heildsali utan af landi
og húsbóndi Elsie lánaði honum hana til
aðstoðar, vegna þess að það átti að vera
kvöldsýning á iðnsýningunni í Olympia.
Sýningunni lauk um tíuleytið.
Grantham, sem var í töluverðu áliti heima
hjá sér, í Benchester, var ekki eins öruggur
í London. Hann var ekki viss um hvort
hann átti að borga henni aukaskilding fýrir
hjálpina og hann vildi helst ekki gera
neina skyssu. En hún var bæði notaleg og
mátulega veraldarvön í framkomu. Hann
tók það ráð að bjóða henni til kvöld-
verðar.
Hún lét hann tala og lokkaði hann þann-
ig til að segja ævisögu sína sem hann
skreytti svolítið. Honum leið vel í návist
hennar og fannst máltíðin alltof fljótt á
enda.
— Hafið þér nokkuð á móti því, fröken
Potter, að koma með mér heim á hótelið?
Þá getum við borið saman athugasemdir
okkar, sagði hann.
Burtséð ffá athugasemdum um við-
skiptamál ætlaði hann líka að segja henni
ffá hve faðir hans væri heilsulaus, og að
þess vegna yrði hann að taka við fyrirtæk-
inu, þótt hann hefði engan áhuga á þessari
grein viðskipta, innst inni langaði hann til
að gera allt annað.
— Auðvitað hef ég ekkert á móti því,
herra Grantham, sagði Elsie, án þess að
hugsa um nokkuð annað en að fyrirtækið
borgaði henni yfirvinnu.
Hann hafði tveggja herbergja íbúð á
Gulverbury-hótelinu. Það er ekki vert að
fara út í smáatriði og lýsa því sem skeði
þegar Jeremy Grantham braut eitt af
ströngustu siðferðisborðorðum sínum, en
það skal tekið fram að það skeði alveg
óvart.
Morguninn eftir vaknaði Jeremy Grant-
ham við það að glamrað var í tebolla með
skeið. Hann starði á Elsie, skelfingu
lostinn.
— Þjónustustúlkan kom með teið yðar.
Hún var dálítið undrandi þegar hún sá
mig. Elsie setti bakkann ffá sér á nátt-
borðið.
Hún var búin að fara í bað, en var ekki
fúllklædd. Grantham hélt áfram að stara á
hana. Svo sagði hann dálítið hörkulega: —
Óska yður til hamingju, ég gekk beint í
gildruna...
- Gildruna! hafði Elsie eftir honum. --
Hvaða gildru? Hvað eigið þér við?
— Tjah — þetta endaði með því að ég
svaf hjá yður!
— Drottinn minn eilífi! hrópaði Elsie og
gat varla trúað sínum eigin eyrum. - Það
lítur út fyrir að þér kennið mér um allt
saman. Þér voruð ekki einu sinni mjög
drukkinn, þér munið örugglega allt sem
skeði. Þegar ég sagði að það væri orðið
framorðið og þér sögðuð að þetta hefði
verið dásamlegt kvöld, ætlaði ég að fara
heim. Þér báðuð mig um að vera. Fyrst
sagði ég nei, en þér hélduð áfram að biðja
mig um að vera og suðuðuð í mér, þangað
til ég lét undan. Þér munið þetta, er það
ekki?
Grantham hikaði andartak. - Jú-ú, ég
man það. Hann gat varla stunið upp orð-
unum. — Ég bið yður að fyrirgefa mér. Það
voru augnabliks áhrif sem fengu mig til að
haga mér þannig.
— Jæja! Hún lauk við að klæða sig.
Hann hafði það á tilfmningunni að hon-
um væri aftur ýtt inn í myrkvið af sálar-
flækjum, sem hann hafði losnað út úr um
stund. — Ég hef hagað mér skammarlega,
stamaði hann. — Ég verð að bæta yður
þetta.
Hæðnishlátur hennar stakk hann eins og
beittur hnífúr.
— Bæta mér það! Með peningum! Ég
kannast við þetta, ég hef lesið í bókum um
svona manngerðir. Það er bara eitt sem
þér hafið fengið öfugt í kollinn, herra
Grantham, það eruð ekki þér sem hafið
hagað yður eins og endemis fífl, það er ég!
Þegar hún var farin, lá hann lengi á bak-
inu og starði upp í loftið. Um tólfleytið
hafði hann hugsað sitt ráð og byrjaði strax
á ffamkvæmdunum.
Þegar Elsie kom að ritvélinni sinni eftir
hádegisverðinn fann hún bréfsnepil, sem
festur var við valsinn:
Á honum stóð:
„Fröken Potter er beðin um að koma
strax til viðtals vð herra J. Grantham á
Gulverbury-hótelinu."
Karlinn er brjálaður, hugsaði hún. En
varla svo brjálaður að hann hafi farið að
klaga hana fyrir forstjóranum. Það var
sennilegra að hann ætlaði að hefna sín á
henni með því að finna að því við hana
hvernig hún hafði rækt starf sitt hvað hon-
um viðkom.
Þegar hann hleypti henni inn í herbergi
sitt sagði hann:
— Þér voruð óréttlát við mig í morgun,
fföken Potter, þegar þér hélduð að ég ætl-
aði að bæta yður það sem skeð hafði með
peningum.
— Ég held að við ættum ekki að tala
meira um það.
— Lofið mér aðeins að segja nokkur orð.
Hann tók fram stól, sem hún settist á. -
Þegar þér voruð farin í morgun fór ég að
hugsa um þetta allt. Það eina sem ég get
sagt mér til málsbóta er það að ég sagði
allt satt. Allt sem ég sagði yður um sjálfan
mig var heilagur sannleikur. Það er alveg
satt að ég hef aldrei kysst nokkra konu
áður...
Það, hugsaði Elsi, segir mikið. Og henni
rann reiðin.
— Ég segi þetta ekki til afsökunar því
sem síðar skeði. Og ég endurtek að ég vil
46 VIKAN 6, TBL. 1989