Vikan - 23.03.1989, Blaðsíða 49

endilega bæta yður þetta. Ég vil giftast
yður.
— Ó-ó! Dyrnar að áhyggjulausu og
þægilegu lífi stóðu upp á gátt. Það var auð-
vitað engin sundlaug sem beið hennar, en
ef til vill hús með átta herbergjum og
tveim þjónustustúlkum, gamaldags þjón-
ustuöndum.
— Ég veit svei mér ekki hvað ég á að
segja, herra Grantham. Ég vona að þér
fyrirgefið mér hvað ég var reið í morgun,
en mér datt ekki í hug að þér hefðuð
hjónaband í huga. En þér eruð alls ekki
neyddur til að giftast mér vegna þess sem
skeði í nótt.
— Ég bíð eftir svari yðar, fföken Potter.
Viljið þér giftast mér?
Hann er snælduvitlaus, hugsaði hún. En
hún varð að gæta sinna hagsmuna og hún
var búin að gefa honum tækifæri til að
bakka út úr þessu.
— Ef þér viljið það í raun og veru, herra
Grantham, þá vil ég það líka. Ég skal gera
mitt besta til að gera yður hamingjusaman.
- Þér skuluð ekki hafa áhyggjur af því,
ég tek það á mínar herðar. Það er ég sem
eftir bestu getu reyni að gera yður ham-
ingjusama.
Ef hann var brjálaður, var hann það
vissulega á notalegan hátt.
Það voru átta herbergi í húsinu í Ben-
chester, og það voru líka tvær þjónustu-
stúlkur. Það var líka bíll og hún gat tekið
út á reikning í öllum búðunum. Hún
reyndi samviskusamlega að standa við orð
sín, að reyna til að gera hann hamingju-
saman. Einstaka sinnum varð hún vör við
að það hafði heppnast, en það voru aðeins
örstutt augnablik. Henni til mikillar undr-
unar var hann stöðugt jafhfeiminn og hlé-
drægur gagnvart ástaratlotum hennar.
Hvert sinn sem hún sýndi honum blíðu
var eins og hann stirðnaði. Hann var því
mótfallinn að hún snerti við honum, nema
þegar hann „missti glóruna", eins og hann
sagði, og það var eingöngu á þeim augna-
blikum að hann opnaði aðeins skelina og
sýndi að hann var fúllkomlega eðlilegur
karlmaður.
En burtséð frá þessum leiðindaatvikum
var draumurinn eiginlega veruleikanum
fremri. Á öllum öðrum sviðum gekk Jer-
emy nefnilega upp í því að vera hinn full-
komni eiginmaður. Hann var alveg ótrú-
lega þolinmóður við hana. Hann var líka
hugsunarsamur. Oft kom hann heim með
eitthvað sem hann hafði keypt handa
henni, eitthvað sem hann vissi að hana
langaði til að eignast.
Önnur hlið hjónabandsins byrjaði með
fyrsta hátíðlega miðdegisverðarboðinu. f
Benchester blómstruðu nefnilega ennþá
miðstéttar umgengnissiðir og þar var fullt
af boðum og bönnum, sem Elsie hafði
aldrei heyrt getið um.
Þegar gestirnir voru farnir var hún gráti
næst.
- Ég varð þér til skammar frammi fýrir
vinum þínum, Jeremy. Ó, ég er svo hræði-
lega leið yfir þessu ...
Ef til vill ætlaðist hún til að hann segði
5MÁ5AC5A
að þetta væri misskilningur, en þess í stað
sagði hann: — Það gerir ekkert til, góða. Þú
hefúr ekki, eins og þú segir, orðið mér til
skammar, Elsie. Það hélt ég að ég hefði
gert þér skiljanlegt, þegar ég bað um hönd
þína.
- Elsku Jeremy, snökti hún, — þú ert
alltof góður við mig.
Þetta kvöld lá hún lengi vakandi í rúmi
sínu og hugsaði um þetta ástand. Hann var
mjög vingjarnlegur við hana. En hvernig
hann kom orðum að því var vægast sagt
einkennilegt, eins og hann hefði ekki löng-
un til að vera vingjarnlegur til hana, en
væri neyddur til þess.
Mánuðirnir liðu og þeim var oft boðið
til miðdegisverðar hjá vinum hans og
kunningjum. Vinir hans sýndu henni eng-
an persónulegan áhuga. Þeir voru kurteisir
við hana, en það var allt og sumt. Ein
undantekning var þó fasteignasali, Millard
að nafni. Hann hafði unnið sig upp úr fá-
tækt og var bæði frekur og ágengur. Hann
lagði það í vana sinn að veita Elsie tölu-
Maðurinn í þessari sögu
var ekki beinlínis stoltur
eins og hani yfir litla
kjúklingnum sínum.
Honum fannst hún ekki
hafa stœrri heila en
hœna. Hvort það var rétt
er álitamól...
verða athygli og hún naut þess að sýna
honum lítilsvirðingu.
Eftir hálft ár voru þau eiginlega aldrei
boðin út, og átján mánuðum eftir brúð-
kaupið horfðist Elsie í augu við sannleik-
ann. — Það er mér að kenna að allir vinir
þínir hafa snúið við þér baki! sagði hún.
— Eféghefekkiáhyggjurafþví, ættirþú
ekki að hafa það heldur, sagði hann af
sömu þolinmæði, en brosið var álímt.
— Jeremy, vissirðu að þetta færi svona?
— Fortíð þín er svo ólík þeirra lífi, að
það var varla að búast við því að þú ættir
nokkuð sameiginlegt með þessu fólki.
Þessi vingjarnlega þolinmæði flæddi yfir
hana hálft ár í viðbót, en þá hélt hún þetta
ástand ekki út lengur. Hún flúði til
London, með fimmtán pund í vasanum og
tvær ferðatöskur.
Hún flutti inn á hótel og reyndi árang-
urslaust að fá gamla starfið aftur. Hún sneri
sér til vinnumiðlunarskrifstofú og þar var
hún prófúð. En henni var sagt að hún væri
komin úr æfingu, hún þyrfti að fara á
námskeið til að fúllnema sig aftur, en hún
hafði ekki ráð á því. Það liðu nokkrir dagar
þangað til hana fór að iðra þess að hafa
flúið.
Hótelið, sem henni hafði fúndist ágætt
áður og fýrr, fannst henni nú bæði óhreint
og leiðinlegt. Svefnherbergið var kalt og
maturinn fyrir neðan allar hellur. Þessi tvö
ár sem hún hafði búið við þægindi og góð-
an mat höfðu gert hana vandláta.
Hún sat grátandi í herbergi sínu þegar
Grantham kom til að sækja hana. — Ég er
búinn að panta herbergi á Savoy, sagði
hann.
- Þar sem við erum hér á annað borð
getum við verið hér í nokkra daga og
skemmt okkur. Svo förum við heim og töl-
um aldrei framar um þessa vitleysu.
— Ég ætla bara að pakka niður fötunum
mínum, svo kem ég eftir hálftíma. Þú ert
afskaplega góður við mig, Jeremy, sagði
hún, en í fyrsta sinn meinti hún ekki það
sem hún sagði.
Óljóst var hún farin að finna að hann var
alls ekki góður við hana, ekki í venjulegri
merkingu þess orðs. Hún fór með honum
til Bonchester og hafði það á tilfinning-
unni að hún væri flutt í böndum, en ósjálf-
rátt fannst henni að þessi bönd þrengdu
meira að Jeremy en henni sjálfri. Hann var
samt jafn óendanlega þolinmóður við
hana og áður.
Svo fór hún að reyna hve langt hún gæti
gengið.
Hún keypti dýra hluti handa sjálffi sér.
Hún fussaði við honum og brátt fór hún að
koma Millard til við sig. Hún fór á kaffihús
með honum, þegar hún var í bænum að
versla, og í hvert sinn sagði hún Jeremy frá
því og bætti við að henni þætti Millard
mjög aðlaðandi. Það var þó langt ffá því að
henni þætti það.
Allan sannleikann um hjónaband sitt sá
hún eitt sinn í hnotskurn, þegar hún
heyrði setningar sem féllu milli tveggja
manna á vörusýningu sem hún fór á. Á
sýningunni hitti hún Millard, sem kom
þangað með kunningja sínum. Millard
varð þreyttur á henni þegar hann fann að
hann hafði enga von um að fá að hátta hjá
henni. Mennirnir heilsuðu henni kurteis-
lega um leið og þeir gengu fram hjá einum
sýningarpallinum. Rétt á eftir varð hún vör
við að hún hafði tapað öðrum hanskanum
sínum og sneri við til að ná í hann. Hún
var komin rétt að mönnunum þegar hún
heyrði Millard segja: — Vesalings gamli
Jeremy, hann er ennþá í hrosshársskyrt-
unni...
Þetta orð, hrosshársskyrta, kom henni
til að brjóta heilann. Þegar hún kom heim
spurði hún Jeremy hvers konar skyrta það
væri.
— Hrosshársskyrta? Hún var notuð á
miðöldum til sjálfspyndingar. Munkar
báru hrosshársskyrtu til að afþlána syndir
sínar. Nú til dags er þetta notað sem
orðtak, það merkir eitthvað sem er auð-
mýkjandi og erfitt og menn leggja á sig til
sjálfspyndingar.
Allt í einu rann upp nýtt ljós fyrir Elsie.
Jeremy var eins konar munkur sjálfur.
Hann áleit að það sem fram fór á milli
þeirra fýrstu nóttina á hótelinu í London
hefði verið dauðasynd. Svo hafði hann reynt
að bæta fyrir það, ekki henni heldur sjálf-
um sér. Þegar hann giftist henni hafði
hann lagt á sjálfan sig eitthvað sem var
6. TBL. 1989 VIKAN 47