Vikan - 23.03.1989, Blaðsíða 50

5MÁ5AC5A
„auðmýkjandi og crfitt" til að pynda sjálfan
sig. Hún var honum dýrmæt, einmitt
vegna þess að hann hafði viðbjóð á hverju
augnabliki sem hann var samvistum við
hana.
Hvaða tilflnningar sem Elsie hafði áður
haft gagnvart Jeremy urðu þær nú að
óslökkvandi hatri. Æ oftar dreymdi hana
um að myrða hann.
Hún lék sér að þessari hugsun allan vet-
urinn. Sjálfsvirðing hennar hafði beðið
skipbrot, hún missti matarlystina og svaf
illa. Það er hægt að segja upp á mínútu
hvenær þetta ástand hennar tók enda. Það
var klukkan hálfellefú að kvöldi fýrsta júní.
Þau höfðu farið í bíó og þegar þau komu
heim lá pakki á borðinu í anddyrinu með
utanáskrift Jeremys.
— Þetta er gerðabókin. Bewley hlýtur
að hafa komið með hana rétt eftir að við
fórum. Þetta sýnir að stjórnin vill hafa
hraðann á. Við verðum að athuga vandlega
hverjum þeir stinga upp á í stjórn.
— Við getum gert það núna.
- Nei! Þú ert þreytt, væna mín, og það
er ég líka. Þú getur athugað þetta meðan
ég er á skrifstofunni á morgun. Það er best
að ég loki fyrir gasið, það er best að eiga
ekkert á hættu.
Gasið!
Það var eins og þetta orð æpti í heilan-
um á henni, en samt var sem öll deyfð væri
rokin burt og hún vissi upp á hár hvað hún
ætlaði að gera.
Þau háttuðu og hún beið þangað til
Jeremy var sofnaður. Þá fór hún fram og
skrúfaði frá gasinu afitur, opnaði fyrir gas-
arininn sem var næstur rúmi Jeremys. Svo
læddist hún út og lokaði hurðinni á eftir
sér.
Þjónustufólkið fór á fætur klukkan sjö.
Klukkan átta átti stúlkan að færa Jeremy
morgunteið. Hún ætlaði að sitja í dagstof-
unni þangað til klukkan hálfsjö. Ennþá var
aðeins liðið að miðnætti.
Setjum svo að Jeremy vaknaði áður en
gasið næði að drepa hann. Hvað átti hún
þá að gera? Hún hló lágt. Þá ætlaði hún að
játa fyrir honum að hún hefði ætlað að
drepa hann og sjá svo til hvort hann fyrir-
gæfl henni það lík!
Elsie sat í dagstofúnni og fór að verða
langeyg eftir morgunskímunni. Það var
júní og sólin kom upp klukkan þrjú. Hún
leit á gluggann og svo á klukkuna, hún var
aðeins eitt.
Aldrei höfðu mínúturnar drattast svona
áfram. Ef hún sæti í myrkrinu gat hún átt
það á hættu að sofna. Hún kveikti því ljós
og ákvað að taka sér eitthvað fyrir hendur,
sem gæti haldið henni vakandi. Jeremy
hafði beðið hana að líta yflr gerðabókina.
Það var best að gera það núna.
Hún sökkti sér ofan í bókina. Þar voru
uppfærð nöfn allra sem höfðu tekið þátt í
vörusýningu síðasta árs. Þar sá hún líka að
það hafði verið stungið upp á því á fundi
að bjóða Millard þátttöku á næstu sýningu,
en Jeremy hafði skrifað athugasemd á
spássíuna: „óábyggilegur fjárhagslega".
Hún var ekkert reið út í Millard, þótt
hann hefði kallað hana hrosshársskyrtu.
Um morguninn hafði hún hitt hann í bæn-
um og þau höfðu fengið sér kafifi á veit-
ingahúsi og þá talaði hann mikið um vöru-
sýningu næsta árs. Henni fannst óréttlátt
að útiloka hann frá sýningunni, þótt hon-
um gengi ekki allskostar vel fjárhagslega.
Hún strikaði því yfir athugasemd Jeremys
og skrifaði í staðinn: „Mæli eindregið með
að hann sé kosinn".
Elsie tók varla eftir morgunskímunni.
Klukkan tuttugu mínútur yfir sex var hún
búin að fara yfir bókina. Og hún var hreyk-
in af sjálfri sér, því að Jeremy hafði sagt að
þetta væri fimm tíma verk fyrir þau bæði.
Nú var kominn tími til að fara upp í
svefnherbergið. Það var til einskis að vera
með blautt handklæði, hún varð bara að
halda niðri í sér andanum, annars léti hún
sjálf lífið. Svo opnaði hún dyrnar og flýtti
sér að rúmi Jeremys. Þegar hún var búin
að fúllvissa sig um að hann væri dáinn,
læddist hún út aftur og beið eftir því að
Þetta gekk allt að
óskurm. Hún varð
auðvitað að vera við
leiðinleg réttarhöld, en
það var ekki hœgt að
benda á neitt sem gat
sakfellt hana.
heyra einhverja hreyfingu, þá ætlaði hún
að draga djúpt andann, flýta sér í rúmið og
bíða þar til hún heyrði þjónustustúlkuna
öskra og opna gluggann til að hleypa gas-
inu út.
Þetta gekk allt að óskum. Hún varð auð-
vitað að vera við leiðinleg réttarhöld, en
það var ekki hægt að benda á neitt sem gat
sakfellt hana.
Eftir jarðarförina flutti hún til London.
Hún leigði litla notalega íbúð í Blooms-
bury og arfúrinn eftir Jeremy var svo mik-
ill að hún gat horft fram á þægilegt líf.
Þetta hefðu getað orðið sögulok, ef Mill-
ard hefði ekki gert sig sekan um óreiðu í
sambandi við vörusýninguna. Þá fóru
stjórnarmeðlimirnir að ígrunda hver hefði
mælt með honum við stjórnarkjörið, og
það var farið að grennslast eftir hvernig á
þessu stóð. Herra Karslake og herra Ran-
son komu því í heimsókn til Elsie.
Hún tók vel á móti þeim.
— Frú Grantham, sagði Karlslake, þegar
hann hafði fengið sér sæti. — Við viljum
gjarnan fá að vita hvers vegna þér mæltuð
með Millard í stjórn.
— Ég? sagði Elsie, sem var hreinlega
búin að gfeyma þessu öllu. — Hvernig
hefði ég átt að geta það?
Ranson tók gerðabókina upp úr tösku
sinni, lagði hana á borðið og fletti upp.
— Orðin „Mæli eindregið með að hann
sé kosinn'* eru skrifúð með rithönd yðar,
eins og fleira sem stendur í þessari bók.
— Ó, er það þetta sem þið eruð komnir
til að rífast um? sagði Elsie og sleikti var-
irnar.
— Skrifuðuð þér þetta eftir skipun
mannsins yðar?
Elsie renndi grun í að þeir hefðu útbúið
þessa spurningu til að fáta hana hlaupa á
sig og að þeir vissu sannleikann.
— Nei, ég skrifaði þetta af sjálfsdáðum,
sagði hún í uppgjafartón. — Það er best að
ég segi ykkur frá því. Gerðabókina fengum
við senda einu sinni á ári, til þess að við
gætum fært inn í hana öll bréf og athuga-
semdir, sem við höfðum á skrifstofunni. Ég
var vön að gera þetta og ef ég var í vafa
með eitthvað spurði ég manninn minn.
Maðurinn minn var á móti því að fá Mill-
ard í nefhdina. Ég vissi ekki að Millard væri
álitinn óábyggilegur í peningamáfum, en
hélt að þessi andúð mannsins míns stafaði
af því að honum þætti Millard dálítið létt-
úðugur. Þess vegna strokaði ég út athuga-
semdir hans og skrifaði þetta í staðinn.
Karslake stóð upp og ræskti sig. - Þetta
var ekki rétt gert, frú Grantham, en þarna
fáum við svar við spurningu okkar.
— Já, sagði Rason og var dálítið hávær. —
Það er best að við fáum nákvæma skýringu
á þessu öllu! Þér mæltuð með Millard,
þrátt fýrir það að maðurinn yðar var mót-
fallinn því. Hvernig gátuð þér búist við að
fá þetta í gegn ef maðurinn yðar hefði lifað
svolítið lengur?
— Ég hugsaði ekkert út í það, sagði Elsie
og í fýrsta sinn síðan hún ffamdi morðið
varð hún gripin óróa.
- Hvenær gerðuð þér þessar athuga-
semdir í gerðabókinni, þessar og aðrar,
sem þér skrifúðuð?
— Ég man ekki nákvæmlega daginn...
— Ekki ég heldur, sagði Rason. Hann
opnaði skjalatöskuna sína og fór að blaða í
skjölum sem hann hafði meðferðis. Hérna
kemur það: Vitnisburður Bewley, ritara
félagsins: „Ég fór heim til Granthams með
gerðabókina og skildi hana eftir þar klukk-
an kortér gengin í níu kvöldið þann fyrsta
júní.“ Það var kvöldið sem þið hjónin fór-
uð í bíó, ef ég man rétt. Og þér hafið sjálf
borið það fyrir rétti að þið hefðuð bæði
farið að hátta strax og þið komuð heim úr
bíó og að þér hefðuð ekki yfirgefið svefri-
herbergið fyrr en þér voruð borin út úr
því morguninn eftir.
- Á eftir, ég hef þá skrifað þetta nokkru
áður en ég yfirgaf Benchester.
— Nú já. Rason tók ffam skjölin með
vitnisburði Bewleys. — Klukkan níu um
morguninn annan júní, rétt eftir að maður
yðar hafði fundist látinn og þér meðvit-
undarlaus af gasinu, kom Bewley og sótti
gerðabókina. Hann segir að það hafi tekið
að minnsta kosti fimm klukkutíma að
skrifa allar þessar athugasemdir. Hvenær
skrifuðuð þér þetta, frú Grantham?
Elsie svaraði ekki. Nokkru síðar komu
tveir lögreglumenn og sóttu hana.
48 VIKAN 6. TBL. 1989