Vikan - 04.05.1991, Blaðsíða 42

af vörum Herbs. „Ég á son sem heitir John Smith,
engu millinafni, já. Hann býr í Cleaves Mills. Hann
er kennari við gagnfræðaskólann þar.“
„Hann lenti I bílslysi, herra Smith. Líðan hans
er afar alvarleg. Mér finnst leitt að þurfa að færa
þér þessar fréttir." Rödd Meggs hneig, var
formleg.
„Guð minn góður," sagði Herb. Hugsanir hans
þeyttust til og frá. Einu sinni, í hernum, hafði stór,
illskeyttur, Ijóshærður Suðurríkjarnaður, Childress
að nafni, lamið hann I köku bak við bar í Atlanta.
Þá hafði Herb liðið eins og núna, sviptur mann-
dómnum, allar hugsanir hans kýldar í gagnslausa
klessu. „Guð minn góður," sagði hann aftur.
„Er hann dáinn?“ spurði Vera. „Er hann dáinn?
Er Johnny dáinn?“
Hann tók fyrir munnstykkið. „Nei,“ sagði hann.
„Ekki dáinn.“
„Ekki dáinn! Ekki dáinn!“ hrópaði hún og féll á
kné í símakróknum með auðheyrilegum dynk. „Ó
Guð, við þökkum þér af öllu hjarta og biðjum þess
að þú sýnir syni okkar miskunnsemi þína og haldir
þinni verndarhendi yfir honum, við biðjum þess í
nafni sonar þíns eingetins Jesú Krists og ...“
„Þegiðu, Vera!“
Eitt andartak voru þau þögul, öll þrjú, eins og
þau væru að velta tilverunni og óskemmtilegum
leiðum hennar fyrir sér: Herb, fyrirferð hans troðið
inn í símakrókinn með hnén kramin upp undir
borðplötuna og með plastblómvönd í andlitinu;
Vera á hnjánum á gólfinu I ganginum; Meggs
varðstjóri sem, þótt furðulegt mætti heita, varð
áheyrandi að þessari svörtu kómedíu þó fjar-
staddur væri.
„Herra Smith?"
„Já. Ég...ég biðst afsökunar á þessum há-
vaða.“
„Afar skiljanlegt," sagði Meggs.
„Sonur minn ... Johnny ... var hann í Fólks-
vagninum sínum?"
„Dauðagildrur, dauðagildrur, þessar litlu bjöllur
eru dauðagildrur,“ tautaði Vera. Tár streymdu nið-
ur andlitið, runnu yfir slétt, hart yfirborð nætur-
maskans líkt og regndropar af krómi.
„Hann var í leigubíl frá Bangor og Orono,"
sagði Meggs. „Ég skal segja þér hvað gerðist eftir
því sem ég best veit. Þrír bílar lentu í árekstrinum,
tveimur þeirra var ekið af strákum frá Cleaves
Mills. Þeir voru í kappakstri. Þeir komu upp það
sem kallað er Carsonshæð á þjóðvegi 6, á leið í
austur. Sonur þinn var I leigubílnum á leið í
vestur, í áttina að Cleaves. Leigubíllinn og bíllinn
sem var á rangri akrein skullu saman. Leigubíl-
stjórinn lét lífið og sömuleiðis pilturinn sem ók hin-
um bílnum. Sonur þinn og farþegi í hinum bílnum
eru á sjúkrahúsi Austur-Maine. Mér skilst að þeir
séu báðir I lífshættu."
„Lífshættu," sagði Herb.
„Lífshættu! Lífshættu!" stundi Vera.
Ó, Guð, við hljómum eins og einhver þessara
fáránlegu tilraunaleiksýninga, hugsaði Herb. Vera
gerði hann vandræðalegan og hann ól önn fyrir
hana. Meggs varðstjóri hlyti að heyra til Veru, eins
og klikkaður grískur kór væri að tjaldabaki. Hann
velti fyrir sér í hve mörgum svona samtölum
Meggs varðstjóri hefði lent í starfi sínu. Hann
komst að þeirri niðurstöðu að þau væru nokkuð
mörg. Hugsanlega var hann þegar búinn að
hringja I konu leigubílstjórans og móður látna
piltsins til að segja þeim fréttirnar. Hvernig höfðu
þær brugðist við? Og hvaða máli skiþti það? Hafði
Vera ekki fullan rétt til að gráta yfir syni sínum?
Og hvers vegna hugsaði maður svona fáránlega
á svona stundu?
„Austur-Maine,“ sagði Herb. Hann hripaði það
á blokk. Teikningin efst á blokkinni var af brosandi
símtóli. Símastrengurinn stafaði orðið SlMAVIN-
UR. „Hvernig er hann meiddur?"
„Hvað segirðu, herra Srnith?'1
„Hvar varð hann verst úti? Höfuð? Magi?
Hvað? Brenndist hann?“
Vera öskraði.
„ Viltu gjöra svo vel að ÞEGJA, Vera!“
„Þú verður að hringja á sjúkrahúsið eftir þeim
upplýsingum," sagði Meggs varfærnislega. „Það
vantar tvo tíma upp á að ég sé með lokaskýrslu."
„Allt í lagi. Allt í lagi.“
„Mér þykir fyrir því að þurfa að hringja til þín um
miðja nótt með svona slæmar fréttir, herra
Smith ..
„Já, slæmar eru þær,“ sagði hann. „Ég verð að
hringja á sjúkrahúsið, Meggs varðstjóri. Vertu
sæll.“
„Góða nótt, herra Smith."
Herb lagði á og starði ánalega á símann. Það
gerist bara svona, hugsaði hann. Hvað segið þið
um það? Johnny?
Vera gaf frá sér annað öskur og hann tók ótta-
sleginn eftir því að hún hafði þrifið í hár sér - með
rúllum og öllu - og var að reita það. „Þetta er
dómur! Dómur yfir því hvernig við lifum, yfir synd,
yfir einhveriu! Krjúptu á kné með mér, Herb ...“
■ „Dauðagildrur,
dauðagildrur, þessar
litlu bjöllur eru dauða-
gildrur,“ tautaði Vera.
Tár streymdu niður and-
litið, runnu yffir slétt,
hart yfirborð nætur-
maskans líkt og regn-
dropar af krómi.
„Ég verð að hringja á sjúkrahúsið, Vera. Ég vil
ekki gera það á hnjánum."
„Við skulum biðja fyrir honum ... lofa því að
gera betur... ef þú kæmir bara oftar til kirkju með
mér þá veit ég - kannski eru það vindlarnir þínir,
bjórdrykkjan með þessum mönnum eftir vinnu ...
bölvið... að leggja nafn Guðs við hégóma?
Dómur - þetta er dómur..
Hann setti hendurnar á andlit hennar til að
stöðva tryllingslegar höfuðhreyfingarnar. Það var
óviðfelldið að koma við næturkremið en hann tók
ekki hendurnar burtu. Hann fann til vorkunnar í
hennar garð. Undanfarin tíu ár hafði kona hans
gengið einhvers staðar á gráa svæðinu milli
tryggðar við baþtistatrú sína og þess sem hann
áleit snert af trúarbrjálæði. Fimm árum eftir fæð-
ingu Johnnys hafði læknirinn fundið nokkur góð-
kynja æxli í legi hennar og leggöngum. Eftir að
þau voru fjarlægð var útséð um að hún gæti eign-
ast annað barn. Fimm árum eftir það höfðu fleiri
æxli gert það að verkum að fjarlægja varð legið.
Það var þá sem þetta hafði byrjað hjá henni, djúþ
trúartilfinning sem á furðulegan hátt blandaðist við
trú á annað. Fjálglega las hún bæklinga um At-
lantis, um geimför af himnum ofan, um kynþætti
„hreintrúaðra kristinna" sem hugsanlega byggju í
iðrum jarðar. Hún las tímaritið Örlög næstum jafn-
oft og Biblíuna og notaði gjarnan annan textann til
að varpa Ijósi á hinn.
„Vera,“ sagði hann.
„Við skulum haga okkur betur,“ hvíslaði hún
með bón í augunum. „Við skulum haga okkur bet-
ur og þá fær hann að lifa. Sjáðu bara til.
Sjáðu ...“
„Vera.“
Hún þagnaði og leit á hann.
„Hringjum á sjúkrahúsið og sjáum til hversu
slæmt þetta er I rauninni,11 sagði hann blíðlega.
„A-allt í lagi. Já.“
„Geturðu setið þarna í stiganum og haft alveg
hljótt?"
„Mig langar til að biðja," sagði hún barnalega.
„Þú getur ekki komið í veg fyrir það.“
„Mig langar ekki til þess. Ekki ef þú biður í
hljóði."
„Já. í hljóði. Allt í lagi, Herb.“
Hún fór að stiganum, settist niður og dró slopp-
inn settlega að sér. Hún spennti greipar og varirn-
ar fóru að hreyfast. Herb hringdi á sjúkrahúsið.
Tveimur klukkutímum síðar voru þau á lei§ í
norðurátt eftir nærri auðri Maine-hraðbrautinni.
Herb sat undir stýri á '66 Ford skutbílnum þeirra.
Vera sat flötum beinum í farþegasætinu. Biblían
hennar lá í kjöltu hennar.
* 2 *
Síminn vakti Söru klukkan korter í níu. Hún fór til
að svara, enn með hálfan hugann sofandi í rúm-
inu. Hana verkjaði í bakið eftir uppköstin kvöldið
áður og magavöðvarnir voru strekktir. Að öðru
leyti leið henni miklu betur.
Hún tók símann upp, þess fullviss að þetta væri
Johnny. „Halló?"
„Hæ, Sara.“ Þetta var ekki Johnny. Þetta var
Anne Strafford úr skólanum. Anne var ári eldri en
Sara og á öðru ári í Cleaves. Hún kenndi
spænsku. Hún var lífleg stúlka og Sara kunni afar
vel við hana. En þennan morgun var bældur
hljómur í rödd hennar.
„Hvað segir þú gott, Annie? Þetta er bara tíma-
bundið. Johnny hefur líklega sagt þér það. Ég
býst við að það hafi verið hátíðarpylsurnar...“
„Guð minn góður, veistu það ekki. Veistu það
ekki...“ Hún gleypti orðin með undarlegum,
kæfðum hljóðum. Sara hlustaði á þau og hleypti
brúnum. Undrun hennar varð að dauðakvíða er
hún gerði sér grein fyrir því að Anne var grátandi.
„Anne? Hvað er að? Það er ekki Johnny, er
það? Ekki...“
„Það varð slys,“ sagði Anne. Hún kjökraði nú
ódulið. „Hann var í leigubíl. Bílarnir rákust beint
hvor framan á annan. Brad Freneau ók hinum
bílnum. Hann var hjá mér í spænsku II, hann dó,
vinstúlka hans dó í morgun, Mary Thibault, hún
var í bekk hjá Johnny, frétti ég, þetta er hryllilegt,
alveg hryll..
„Johnny!" öskraði Sara í símann. Henni var
orðið illt I maganum aftur. Hendur hennar og fæt-
ur voru skyndilega eins kaldir og fjórir legsteinar.
„Hvað með Johnny?"
„Hann er í lífshættu, Sara. Dave Pelsen hringdi
á sjúkrahúsið í morgun. Það er ekki reiknað með
að ... jæja, það lítur afar illa út.“
Heimurinn var að verða grár. Anne talaði ennþá
en rödd hennar var svo fjarlæg og smá, eins og
e.e.cummings hafði sagt um blöðrumanninn. Ó-
grynni ímynda veltust hver yfir aðra, án þess að
nokkurt vit væri í neinni þeirra. Lukkuhjólið.
Speglavölundarhúsið. Augu Johnnys, furðulega
fjólublá, næstum svört. Kæra, ófríða andlitið hans
í hrjúfri héraðshátíðarlýsingunni, naktar perur
strengdar á rafmagnsvír.
„Ekki Johnny," sagði hún, fjarlæg og smá, fjar-
læg og smá. „Þú hefur rangt fyrir þér. Það var allt
í lagi með hann þegar hann fór héðan."
Og rödd Anne kom til baka eins og hraður bolti,
rödd hennar svo hrærð og vantrúuð að svona
skyldi hafa hent einhvern á hennar aldri, einhvern
ungan og þróttmikinn. „Þeir sögðu Dave að hann
myndi aldrei fá rænu, jafnvel þó hann lifði aðgerð-
ina af. Þeir verða að gera aðgerð vegna þess að
höfuð hans ... höfuð hans var...“
Ætlaði hún að fara að segja mélað? Að höfuð
Johnnys hefði mélast?
Það leið yfir Söru, hugsanlega til að forðast
þetta síðasta, endanlega orð, þennan síðasta
hrylling. Fingurnir misstu takið á símanum, hún
skall harkalega niður í gráum heimi og svo var
hún farin og síminn sveiflaðist til og frá í boga
42 VIKAN 9. TBL.1991