Vikan - 04.05.1991, Blaðsíða 26

26 VIKAN 9
JjÞað var hvasst úti
og hált ad labba í
slabbinu. Á leiðinni heim
til tengdaforeldra minna
var brött brekka sem mér
gekkillaað
komast upp. Ég fór tvö
skrefáfram og eitt aftur á
bak svo ég skreið mestan
part leiðarinnar.
Þegar gestirnir
fóru heim, sigldu þeir á
bakinu, maganum og
rassinum niður þessa
sömu brekku, í
silkikjólum og
smókingfötum.it
minna var brött brekka sem
mér gekk illa aö komast upp.
Ég fór tvö skref áfram og eitt
aftur á bak svo ég skreið mest-
an part leiðarinnar.
Þegar ég loks var komin á
leiðarenda stóð tengda-
mamma í dyrunum. Hún dreif
mig úr blautu fötunum og f
brúðarkjólinn, skellti síðan
slörinu á blautt hárið. Svo
stóðum við Jan þarna og
brostum til Ijósmyndarans. Nú
var bara hálftími þar til vígslan
átti aö byrja. Einn gestanna
stóð við símann og reyndi að
ná í leigubíla. Þegar það loks
gekk mátti hann semja um
hversu nálægt húsinu bílarnir
kæmu. Þeir sættust á tvö
hundruð metra frá húsinu. Tvö
hundruð metra ganga á há-
hæluðum skóm og í brúðar-
kjól! Við runnum nokkrum
sinnum svo brúðhjónin voru
Frh. af bls. 24
BRÚÐURIN SEM
SAGÐI NEI
„Við giftum okkur fyrir tuttugu
og fjórum árurn," segir Anne
Lunn. „Allt gekk vel þar til við
stóöum við altarið og prestur-
inn spurði: Vilt þú, Anne
Vaula, taka þérfyrireiginmann
Kjell Överby sem við hlið þér
stendur? Nei, svaraði ég að
bragði. Ég vildi ekki giftast
neinum Kjell Överby heldur
Jon Lunn sem við hlið mér
stóð!
Presturinn starði lengi á
mig. Hann trúði ekki eigin eyr-
um. Síðan las hann þetta aftur
og enn vitlaust nafn. Ég sagði
aftur NEI og bætti við að þetta
væri rangt nafn á brúðguman-
um. Þá fór hann og sótti rétta
pappíra. Ég átti í miklum erfið-
leikum með að hlæja ekki en
Jon var svo taugaóstyrkur að
hann tók ekki eftir þessu með
nafnið...
Kirkjugestirnir fengu líka
sjokk þegar þeir heyrðu mig
segja tvisvar nei, héldu að ég
JJAIIt gekk velþar til við
stóðum við altarið og
presturinn spurði: Vilt
þú, Anne Vaula, taka þér
fyrir eiginmann Kjell
Överby sem við hlið þér
stendur? Nei, svaraði ég
að bragði.
Presturinn starði lengi á
mig. Hann trúði ekki
eigin eyrum. Síðan las
hann þetta aftur og enn
vitlaust nafn. Ég sagði
aftur NEI.
Kirkjugestirnir fengu
líka sjokk þegar þeir
heyrðu mig segja
tvisvar nei, héldu
að ég væri að
verða vitlaus.it
væri aö verða vitlaus því eng-
inn tók eftir nafninu. Það fylgir
sögunni að sá sem ég átti að
giftast var óskírt sveinbarn
sem átti að skíra daginn eftir
og giftingarvottorðið okkar
reyndist vera skírnarvottorð
drengsins."
RASSBLAUT BRÚÐHJÓN
„Ég man brúökaupsdaginn
minn eins og hann hefði gerst
í gær,“ segir Reidun Blaha frá
Bergen. Það var 2. desember
1961 í Bergen. Ég var mjög
ung svo mamma fylgdi mér á
hárgreiðslustofuna. Svo sat ég
þar og beið. Klukkan var eitt er
ég kom þangað og það var
mikið að gera. Ég var feimin
og þorði ekki að spyrja hve-
nær kæmi að mér. Ein hár-
greiðslukvennanna spurði mig
hvort ætti að ferma mig en ég
hristi höfuðið. Þegar klukkan
varö hálfþrjú kom hún aftur.
- Ertu að fara á ball í
kvöld? Það er búið að hringja
þrisvar eftir þér! Nei, stundi ég
upp, ég er að fara að gifta mig
og á að mæta í kirkjuna klukk-
an fimm. Þá tóku þær heldur
betur viö sér en þær voru svo
taugaóstyrkar að útkoman gat
varla talist góð.
Klukkan hálffjögur kom ég
þaðan út, mátulega til að sjá
leigubílinn minn hverfa á
braut. Við vorum nefnilega
tvær sem pöntuðum bíl að
sama heimilisfangi en leigu-
bílastöðin tók okkur sem eina
konu sem hringdi tvisvar! Ég
fór aftur inn og bað þær að
hringja á annan bíl en þá var
sfminn í ólagi svo ég varð aö
labba. Það var hvasst úti og
hált að labba f slabbinu. Á
leiðinni heim til tengdaforeldra
blaut á rassinum. Athöfnin
gekk vel en seinna um kvöldið,
þegar gestirnir fóru heim,
sigldu þeir á bakinu, magan-
um og rassinum niður þessa
sömu brekku, í silkikjólum og
smókingfötum, því þá var
færðin slík að leigubílarnir
komust alls ekki upp brekk-
una!“
HEILSUSPILLANDI
HJÓNAVÍGSLA
Þessi saga bar sigur úr
býtum. Er það nokkur furða?
„Við giftum okkur 27. des-
ember 1973. Daginn fyrir
brúðkaupið komu gestir okkar
með lest frá Osló en lestin
náði ekki öll inn á brautarstöð-
ina. Aftasti vagninn komst ekki
að. Við héldum að lestin yrði
færð fram til að fólkið kæmist
þar út en það var öðru nær.
Lestin brunaði áfram til næsta
bæjar með gestina okkar en
þeir voru allir í aftasta vagnin-
um. Brúðguminn og aðrir sem
áttu að keyra gestina heim
máttu setjast undir stýri og
bruna til næsta bæjar í kapp
við lestina til að ná í gestina.
Við framúrakstur keyrði brúð-
guminn út af, bíllinn gjöreyði-
lagðist en hann slapp næstum
ómeiddur. Hann fékk far með
vini sínum áfram og þeim tókst
ætlunarverkið.
Um kvöldið voru allir í mat.
Litli bróðir minn, sem átti að
vera brúðarsveinn, slasaði sig
svo það varð að fara með
hann til læknis. Þá kom enn
eitt áfallið. Læknirinn var um
sjötugt og skjálfhentur mjög
svo pabbi saumaði saman
sárið sjálfur eftir leiðsögn
læknisins.
Nú rann dagurinn upp með
25 stiga frosti. Á meðan ég var
í hárgreiðslu klæddu karl-
mennirnir sig í fötin sem voru
leigð og þeir höfðu mátað dag-
inn áður í kjólfataleigunni.
Tengdapabbi fór f skyrtuna
sína en það vantaði á hana
aðra ermina og mágur minn
fékk buxur sem náðu upp und-
ir hendur!! Aumingja tengda-
mamma, sem var þó nógu
taugaóstyrk, mátti setjast við
saumavélina og laga þetta.
Þegar við komum í kirkjuna
kom í Ijós að gleymst hafði að
hita upp svo allir sátu í yfir-
höfnunum og ég var beinfrosin
í þunnum brúöarkjólnum og
fann varla fyrir fótunum er ég
gekk inn gólfið. Orgelið
skrækti háværum óhljóðum í
kuldanum í stað tónlistar."
Eftirmálin urðu þau að
brúðurin fékk lungnabólgu og
lá í rúminu næstu þrjár vikurn-
ar.