Vikan - 04.05.1991, Blaðsíða 44

ekki verið metnar. Þið gætuð hafa heyrt orðið
„innanbastsmargúll" í einhverjum læknaþáttanna
í sjónvarpinu. Smith er með alvarlegan innan-
bastsmargúl, staðbundna höfuðkúpublæðingu.
Mikil skurðaðgerð til að létta á þrýstingnum og til
að fjarlægja beinflísar úr heila hans reyndist
nauðsynleg."
Herb settist þunglega, andlit hans fölt og slegið.
Sara tók eftir snubbóttum, öróttum höndum hans
og mundi að Johnny hafði sagt henni að faðir
hans væri smiður.
„En Guð hlífði honum,“ sagði Vera. „Ég vissi
að hann myndi gera það. Ég bað um tákn. Dýrð
sé Guði í upphæðum! Allir jarðarbúar lofi hans
nafni"
„Vera,“ sagði Herb máttleysislega.
„I dauðadái," endurtók Sara. Hún reyndi að
koma upplýsingunum inn í einhvern tilfinningaleg-
an ramma og komst að raun um að það tókst ekki.
Það að Johnny var ekki dáinn, að hann hafði lifað
af alvarlegan og hættulegan heilaskurð - þetta
hefði átt að vekja vonir hennar. En það gerði það
ekki. Hún kunni ekki við þetta orð, dauðadá. Það
hljómaði ógnandi og laumulega.
„Hvað er framundan hjá honum?" spurði Herb.
„Því getur í rauninni enginn svarað núna,“
sagði Strawns. Hann fór að fitla við sígarettuna
sína, sló henni órór við öskubakkann. Sara hafði
á tilfinningunni að hann væri að svara spurningum
Herbs bókstaflega en viki sér alfarið undan spurn-
ingunni sem Herb raunverulega hafði spurt.
„Hann er vitanlega tengdur við öndunarvél."
„En þú hlýtur að vita eitthvað um möguleika
hans,“ sagði Sara. „Þú hlýtur að vita..Hún
bandaði höndunum hjálparvana frá sér og lét þær
falla niður meö hliðunum.
„Hann gæti rankað við sér eftir tvo sólarhringa.
Eða eftir viku. Mánuð. Hugsanlega rankar hann
aldrei við sér. Og ... það eru sterkar líkur á að
hann deyi. Hreinskilnislega sagt er það líklegast.
Áverkar hans ... alvarlegir."
„Guð vill að hann lifi,“ sagði Vera. „Það veit
ég.“
Herb hafði tekið höndunum fyrir andlitið og
nuddaði það hægt.
Strawns læknir leit vesældarlega á Veru. „Ég vil
aðeins að þið búið ykkur undir... alla mögu-
leika."
„Viltu giska á batamöguleika hans?“ spurði
Herb.
Strawns læknir hikaði og saug sígarettuna
taugaspenntur. „Nei, það get ég ekki,“ sagði hann
að lokum.
.5.
Þau þrjú biðu einn klukkutima enn og fóru síðan.
Það var dimmt. Úti var kominn kaldur gustur sem
hvein um stóra bílastæðið. Sítt hár Söru breiddi úr
sér bak við hana. Síðar, þegar hún kæmi heim,
myndi hún finna gult lauf af eikartré fast í því. Yfir
höfðum þeirra reið máninn um himininn, kaldur
sjómaður næturinnar.
Sara þrýsti pappírsmiða í lófa Herbs. Á honum
stóð heimilisfang hennar og símanúmer. „Mynd-
irðu vilja hringja í mig ef þú fréttir eitthvað? Hvað
sem það er?“
„Já, vitanlega." Hann beygði sig skyndilega að
henni og kyssti hana á kinnina og Sara hélt um öxl
hans skamma stund í másandi myrkrinu.
„Mér þykir fyrir því ef ég var kuldaleg við þig
áðan, vinan,“ sagði Vera og rödd hennar var
furðu blíðleg. „Ég var í uppnámi."
„Auðvitað varstu það,“ sagði Sara.
„Ég hélt að drengurinn minn myndi deyja. En
ég hef beðið. Ég hef rætt þetta við Guð. Eins og
þar segir: „Komið til mín, allir þér sem erfiði og
þunga eru hlaðnir og ég mun veita ykkur frið.“ “
„Við ættum að drífa okkur, Vera,“ sagði Herb.
„Við skulum reyna að sofa og sjá til hvernig þetta
lítur út á ...“
„En nú er ég búin að heyra frá Guði,“ sagði
Vera og leit dreymandi upp í tunglið. „Johnny
mun ekki deyja. Það er ekki ætlun Guðs að
Johnny deyi. Ég hlustaði og heyrði þessa rólegu
rödd tala í hjarta mínu og ég lét huggast."
Herb opnaði bíldyrnar. „Komdu, Vera.“
Hún leit um öxl á Söru og brosti. Sara sá
skyndilega frjálslegt, fífldjarft bros Johnnys í
þessu brosi - en um leið fannst henni það skelfi-
legasta bros sem hún hafði séð á ævinni.
„Guð hefur útvalið Johnny minn,“ sagði Vera,
„og ég fagna því.“
„Góða nótt, frú Smith,“ sagði Sara gegnum
dofnar varirnar.
„Góða nótt, Sara,“ sagði Herb. Hann settist inn
og setti bílinn í gang. Hann rann út úr stæði sínu,
fór yfir bílastæðið í átt að State-stræti og Sara
gerði sér grein fyrir því að henni hafði láðst að
spyrja hvar þau byggju. Hún giskaði á að þau
vissu það ekki sjálf ennþá.
Hún sneri sér við og gekk að sínum bíl en hik-
■ Það að hann var
ekki dáinn, að hann
hafði lifað af alvarleg-
an og hættulegan
heilaskurð — þetta
hefði átt að vekja von-
ir hennar.
En það gerði það ekki.
aði, gagntekin af ánni sem rann hjá bak við spítal-
ann, Penobscot-ánni. Áfram rann hún eins og
dökkt silki og máninn speglaðist í henni miðri.
Hún horfði til himins, orðin ein eftir á bílastæðinu.
Hún horfði á tunglið.
Guð hefur útvalið Johnny minn og ég fagna því.
Tunglið hékk fyrir ofan hana eins og glingurs-
legt leikfang af útihátíð, lukkuhjól á himnum með
allar líkurnar húsinu í hag, svo maður minnist nú
ekki á hústölurnar - núll og tvöfalt núll. Hústala,
hústala, allír borga húsinu, hey- hey-hey.
Vindurinn þyriaði laufum í kringum hana. Hún
fór að bílnum sínum og settist undir stýri. Skyndi-
lega var hún þess fullviss að hún myndi missa
hann. Hræðsla og einmanaleiki kviknuðu innra
með henni. Hún fór að titra. Að lokum setti hún
bílinn í gang og ók heim á leið.
* 6 *
Hlýja og góðar óskir streymdu inn frá nemum
Cleaves Mills næstu vikuna; Herb Smith sagði
henni síðar að Johnny hefði fengið rúmlega þrjú
hundruð kort. Næstum öil kortin innihéldu hikandi
persónuleg orð um að sendandinn vonaði að
Johnny batnaði fljótlega. Vera svaraði hverju
þeirra með þakkarbréfi og Bibiíuversi.
Agavandamá! Söru í skólanum hvarf. Fyrri til-
finning hennar af að einhvers konar bekkjarkvið-
dómur hefði sent inn óhagstæðan úrskurð breytt-
ist í andstæðu sína. Smátt og smátt gerði hún sér
grein fyrir því að unglingarnir litu á hana sem
söguhetju í harmleik, hina glötuðu ást herra
Smiths. Þessari hugmynd laust niður hjá henni á
kennarastofunni í frítíma hennar miðvikudaginn
eftir slysið og hún fór allt í einu að skellihlæja en
hláturinn snerist brátt yfir í grát. Áður en hún náði
stjórn á sér fylltist hún hræðslu. Nætur hennar
voru hvíldarlitlar vegna stöðugra drauma um
Johnny - Johnny í Jekyll og Hyde-hrekkjavöku-
grímunni, Johnny við lukkuhjólsbásinn meðan
rödd án líkama sönglaði: „Mér finnst frábært að
sjá þennan náunga tapa,“ aftur og aftur. Johnny
að segja: „Það er allt í lagi núna, Sara, allt í þessu
fina,“ og koma síðan inn í herbergið með höfuðið
horfið fyrir ofan augabrúnir.
Herb og Vera Smith dvöldu á hótelinu alla vik-
una og Sara hitti þau á sjúkrahúsinu dag hvern
þar sem þau biðu þess þolinmóð að eitthvað
gerðist. Ekkert gerðist. Johnny lá í herbergi á
gjörgæslugangi á sjöttu hæð, umkringdur búnaði
sem kom í stað líkamsstarfsemi, tengdur við
öndunarvél. Vonir Strawns læknis fóru dvínandi.
Föstudaginn eftir slysið hringdi Herb til Söru og
sagði henni að þau Vera færu að fara heim.
„Hún vill það ekki,“ sagði hann, „en ég er búinn
að tala um fyrir henni. Held ég.“
„Hvernig líður henni?" spurði Sara.
Það varð löng þögn, svo löng að Sara hélt að
hún hefði gengið of langt. Svo sagði Herb: „Ég
veit það ekki. Eða kannski veit ég það og vil ekki
segja beint út að hún sé ekki í lagi. Hún hefur ailt-
af verið með ákveðnar skoðanir á trúmálum og
þær urðu ákveðnari eftir aðgerðina sem hún fór í.
Legnámið. Nú hafa þær versnað um allan
helming. Hún hefur talað mikið um heimsendi.
Einhvern veginn er hún búin að tengja slys
Johnnys við upprisu dauðra. Rétt fyrir úrslitaorr-
ustu góðs og ills við heimsendi á Guð víst að taka
alla trúaða upp til himna í líkömum þeirra."
Sara hugsaði til stuðaramiða sem hún hafði séð
einhvers staðar: EF UPPRISA DAUÐRA ER I
DAG VILL ÞÁ EINHVER GRIPA í STÝRIÐ MITT!
„Já, ég hef heyrt þess getið," sagði hún.
„Nú,“ sagði Herb vandræðalegur, „sumir hóp-
arnir sem hún ... hefur samband við ... trúa því
að Guð sæki hina trúuðu á fljúgandi diskum. Fari
með þá til himna í fljúgandi diskum, réttara sagt.
Þessir... sértrúarhópar... eru búnir að sanna,
að minnsta kosti fyrir sjálfum sér, að himnaríki sé
nálægt Orion-stjörnusamstæðunni. Nei, ekki
spyrja mig hvernig þeir sönnuðu það. Vera gæti
sagt þér það. Mér... nú jæja, Sara, mér fellur
þetta fremur þungt.“
„Auðvitað hlýtur þér að falla þetta þungt.“
Rödd Herbs varð styrkari. „En hún getur enn
greint á milli hvað er raunverulegt og hvað ekki.
Hún þarf tíma til að jafna sig. Svo ég sagði henni
að hún gæti tekið því sem koma skal jafnauðveld-
lega heima og hér. Ég þarf. ..“ Hann gerði hlé á
máli sínu, vandræðalegur á ný, ræskti sig síðan
og hélt áfram. „Ég verð að fara að vinna aftur. Ég
er með verkefni. Ég er búinn að skrifa undir samn-
inga...“
„Vitanlega, auðvitað." Hún hikaði. „Hvað um
tryggingar? Ég á við, þetta hlýtur að kosta
fúlgur...“ Nú var komið að henni að vera vand-
ræðaleg.
„Ég talaði við Pelsen, aðstoðarskólastjórann
þarna í Cleaves Mills," sagði Herb. „Johnny borg-
aði í Bláa krossinn en ekki þetta nýja samlag. Blái
krossinn nægir þó til greiðslu á einhverju af
þessu. Svo eigum við Vera það sem við höfum
lagt fyrir.“
Það dofnaði yfir Söru. Við Vera eigum það sem
við höfum lagt fyrir. Hve lengi þyldi ein sparisjóðs-
bók kostnað upp á tvö hundruð dollara á dag eða
meira? Og hvaða tilgangi þjónaði það að lokum?
Svo Johnny gæti haldið lífi eins og sljótt dýr, piss-
andi heilalaust í slöngu meðan hann gerði for-
eldra sína gjaldþrota? Svo ástand hans gerði móður
hans vitskerta vegna brostinna vona? Hún fann
tárin fara að renna niður kinnar sínar og í fyrsta
sinn - en ekki það síðasta - óskaði hún þess að
Johnny myndi deyja og hvíla í friði. Hluti hennar
fylltist hryllingi við þessa hugsun en hún sat þó
eftir.
„Ég óska ykkur alls hins besta,“ sagði Sara.
„Ég veit það, Sara. Við óskum þér alls hins
besta. Viltu skrifa okkur?“
44 VIKAN 9. TBL. 1991