Vikan - 04.05.1991, Blaðsíða 55

í faðmi fjölskyldunnar. Guðmundur ásamt konu sinni, Björgu Gilsdóttur og dætrunum, Ragnhildi 6 ára og Arnheiði
eins og hálfs árs.
handbolta úti, sem ég hafði
reyndar einnig komið við hér
heima, og kynntist þannig
mörgum og komst fljótt inn í
hugsanaganginn þarna sem
er aðeins öðruvísi en hér.
Meira er lagt upp úr því að
menn séu á mínútunni og
meiri agi en maður átti von á.
En okkur íslendingunum var
vel tekið og fólk veit mikið um
Island þarna. Við fengum
strax lán frá Lánasjóði ís-
lenskra námsmanna fyrir
þýskunámið sem var fyrsta
önnin. Á ári fær maður ekki lán
nema fyrir níu mánuði og lánin
eru þannig að ég fæ 100% lán
sjálfur, 50% fyrir maka og
25% fyrir barn. Það gekk ekk-
ert fyrst að lifa af þessu þvi
maður var svolítill klaufi svona
í byrjun bæði í innkaupum og
því að skynja hvernig hægt er
að lifa hagstætt. Það sem
bjargaði þessu var að ég var
búinn að safna svolitlu af pen-
ingum áður en ég fór út þannig
að við gátum keypt aðeins inn
í íbúðina sem við fengum.
Við vorum svo heppin að
komast strax inn í stúdenta-
íbúð. Fyrir um það bil 35 fer-
metra íbúð borguðum við ná-
lægt sextán þúsund krónur.
Þetta var bara einn „gámur"
með klósetti en það dugði okk-
ur alveg fyrst. Bara leigan var
um það bil þriðjungurinn af því
sem við fengum á mánuði frá
lánasjóðnum. Annað t sam-
bandi við þetta var það að
lánasjóðurinn greiðir yfirleitt
ekki fyrirfram og þó að lánin
eigi að vera komin á ákveðn-
um tíma þá er það ekki alltaf
þannig. Þá er nauðsynlegt að
hafa góðan umboðsmann
heima til að greiða fyrir
málum. Það kom oft fyrir að
við þurftum að bíða þrjá til
fjóra mánuði eftir láninu. Ef við
heföum ekki haft spariféð í
upphafi hefðum við getað lent í
bölvuðu klandri því það koma
eyður í þetta vegna þess að
lánin koma ekki mánaðarlega
heldur í lengri tíma
skömmtum.
Maður varð að gjöra svo vel
að passa sig og spara rosa-
lega. Ég man það að við hituð-
um til dæmis hakk og svo dag-
inn eftir var pítsa með hakki,
heimatilbúin. Ef eitthvað var
enn eftir af hakkinu var ristað
brauð með hakki þriðja
daginn. Svo var hituð súpa og
bakað brauð því maður fór
ekki út í búð og keypti nauta-
lundir eða grillaði um hverja
helgi, það var bara ekki um
það að ræða.
Þetta lán nægir ekki fyrir því
að búa í íbúð á almennum
leigumarkaði og halda sér
uppi og maka, auk þess að
vera í skóla, maður lifir ekki af
því.“
Guðmundur segir skólaárið
við (þróttaháskólann í Köln
vera þannig upp byggt að lán
til níu mánaða dugi varla, mun
sanngjarnara væri að lánað
væri til tíu mánaða og segist
hann hafa reynt að berjast fyrir
því með bréfaskriftum og fleiru
og það hafðist fyrir rest, þegar
Guðmundur var kominn úr
námi! Hann þurfti meðal ann-
ars að sleppa einni önninni
og fara heim vegna peninga-
leysis. „Ég hefði kannski get-
að komist í gegnum þetta með
því að senda konuna heim
þannig að þetta var ekki ein-
göngu lánasjóðnum að
kenna.“
Nú skulum við venda okkar
kvæði í kross. Guðmundur
Karlsson, nú afreksmaður í
íþróttum, lifði nánast á vatni
og brauði í Þýskalandi eða
þannig, uppistaðan var brauð-
matur og salat. Hvernig fór
þetta fæðuval saman við
æfingar?
„Ég æfði við mjög góðar að-
stæður þarna úti. Ég byrjaði
að lyfta í ágætis lyftingaklefa í
skólanum og þar sá ég menn
taka einhvers konar dansspor
sem ég skildi ekkert í svo ég
fór og spurði þá hvaða íþrótta-
grein þeir stunduðu. Sleggju-
kast. Þetta hafði alltaf kitlað
mig en ég hafði aldrei haft
tækifæri hér heima til að
stunda sleggjukast. Ég fór
með þeim á mína fyrstu æf-
ingu, kastaði 25 metra og
fannst mjög gaman að þessu
en gerði lítið í fyrstu, æfði einu
sinni í viku en kastaði þó
45.90 á fyrsta árinu. Síðan
ákvað ég að leggja allt í þetta
og á næsta ári kastaði ég
54.90 metra. Næstu tvö árin
æfði ég mjög mikið við mjög
góðar aðstæður. En talandi
um salat og brauð. Mér fannst
alveg vanta þetta íslenska
kjarnafæði, maður er svolítið
háður þessu; fiskurinn, það er
orkan. Ég var orðinn ansi
þreyttur á öllu þessu salati,
brauði og spaghettíi!"
En styður skólinn afreks-
menn á einhver hátt?
„Nei, það er enginn stuðn-
ingur á nokkurn hátt, hvort
sem maður heitir Jurgen Hing-
sen (heimsmethafi í tugþraut á
sínum tíma). Enginn fær neinn
stuðning frá skólanum. Þetta
er að því leyti mjög ólíkt skóla-
kerfinu í Bandaríkjunum."
Síðan fær Guðmundur
stöðu landsliðsþjálfara ís-
lenska frjálsíþróttalandsliðsins
og segir það hafa verið mjög
freistandi verkefni þrátt fyrir að
hann yrði við það heldur óvin-
sæll meðal íslenskra frjáls-
íþróttaþjálfara. Þetta var 1988
og á þeim tíma sem hann
þjálfaði landsliðið æfði hann
sama og ekkert. Árið eftir kast-
aði hann sleggjunni 61,74
metra og sló gamalt íslands-
met Erlendar Valdimarssonar.
Nú er hann besti árangur og
íslandsmet 63,60 metrar.
„Það hefði mátt vera meira,"
segir hann. „Ég átti meira inni.
Þá sagði þýskur sleggjukast-
ari, vinur minn, að mig vantaði
fimmtán þúsund köst til að fín-
pússa og það getur vel
passað. Ég næ um það bil
fimm þúsund köstum á ári
þannig að ég á enn þrjú ár í
það. Nú stefni ég að því að ná
ólympíulágmarkinu fyrir leik-
ana 1992 [ Barcelona. Ég
stefni að því að verða einn af
fyrstu mönnunum til að fara
fyrst á ólympíuleika sem þjálf-
ari (1988) og fara síðan sem
keppandi á næstu leika á
eftir."
Að lokum, hver er reynsla
Guðmundar af verunni í
Þýskalandi?
„Mér leið mjög vel í Þýska-
landi og flestir sem ég kynntist
þar voru alveg eðalvinir. Ég
held að ég geti fullyrt, þó ég sé
nú ekki búinn að lifa lengi, að
þetta hafi verið bestu ár ævi
minnar og ef til vill má segja að
maður þroskist um tvö ár á
einu með því að fara svona til
útlanda. Andlegi þroskinn er
gífurlegur. Það er miklu meira
en að segja það að fara út í
svona dæmi og klára það.“
Þetta skulu vera lokaorð
íþróttafræðingsins og afreks-
mannsins Guðmundar Karls-
sonar sem í dag, kominn úr
námi, skuldar Lánasjóði is-
lenskra námsmanna 3,7 millj-
ónir! □
9.TBL1991 VIKAN 55