Vikan - 20.02.1992, Blaðsíða 30

SMÁSAGA EFTIR ODD SIGURÐSSON:
FYLGIFISKAR
FRUMBURÐARINS
- Æi, góði Róbert, vertu nú
ekki að líkja mér við belju.
Komdu þér heldur af stað
heim.
Róbert og Lena kysstust
þegar þau lokuðu á eftir sér
dyrunum á litlu íbúðinni. Þau
óskuðu hvort öðru til hamingju
með frumburðinn á allt annan
og innilegri hátt en þau höfðu
gert á spítalanum. Þau voru
ung og ástfangin þrátt fyrir allt
þrasið þeirra í milli, sem ein-
ungis var vegna ólíks sjón-
deildarhrings. Þau voru vel
gefið ungt fólk sem miðlaði
hvort öðru af ólíkri þekkingu
og náðu því að þroskast sam-
ekkert að vekja hann að öllu
eðlilegu, hvorki til að gefa hon-
um að drekka né heldur skipta
á honum. Það er alveg pottþétt
að hann lætur í sér heyra ef
hlutirnir ganga ekki í þeirri röð
sem hann ætlar. En af því að
þú varst að spyrja mig um lek-
ann minntir þú mig á að ég
þarf að biðja þig að fara í apó-
tek og versla svolítið fyrir mig.
Vonandi ekki dömubindi,
hugsaði Róbert. Hann gat ekki
hugsað sér neitt eins hallæris-
legt og að fara í búð og kaupa
bara einn asnalegan dömu-
bindapakka. Jú, kannski var
annað sem á margan hátt sló
Róbert og Lena gengu
stolt og hamingjusöm
eftir gangi spítalans
þar sem Lena hafði alið litla
drenginn þeirra fáeinum dög-
um áður. Róbert var dálítið
rjóður í framan þar sem hann
hélt á glænýju burðarrúminu í
hægri hendi, með Lenu hálf-
vegis hangandi í þeirri vinstri.
Axlir hans voru stífar og
göngulagið ekki í neinu sam-
ræmi við það sem venja var til.
Þau kinkuðu kolli til kunnugra,
sem á vegi þeirra urðu en
hugsuðu þó um það helst aö
komast sem fyrst heim í litlu
íbúðina og takast á við hið
nýja hlutverk sem ábyrgir for-
eldrar og uppalendur. Þau
gengu að bílnum og Róbert lét
byrði sína í aftursætið. Lena
bjástraði góöa stund við að
binda rúmið tryggilega í örygg-
isbelti en Róbert settist undir
stýri. Lena hlammaði sér í
aftursætiö og skellti hurðinni
aftur.
- Ha - hvað? Róbert leit á
Lenu. - Ætlar þú ekki að sitja
frammí?
- Róbert minn, farðu nú að
fullorðnast. Auðvitað læt ég
ekki litla prinsinn vera einan.
Svona lítið barn fyllist öryggis-
leysi ef lyktin af mömmu er
ekki alveg á næsta leiti.
Róbert átti ekki orð, hann
ræsti bílinn og hélt af stað. Vá
vá, tautaði hann, það var engu
líkara en Lenu hefði versnað
eitthvað við barnsburðinn.
Litla krílið bærði ekki á sér,
fann sjálfsagt svo vel lyktina af
mömmu sinni að ekkert gat
raskað ró þess. Þau voru kom-
in hálfa leið heim þegar Lena
gaf frá sér hálfkæft óp. Róbert
snarhemlaði.
- Ooo! hrópaði hún. - Það
lekur svo mikið.
Róbert varð eitt spurningar-
merki. - Hvað í ósköpunum
lekur?
- Það lekur mjólk úr brjóst-
unum á mér. Hvað annað svo
sem?
- Það er skrítið, svaraði
Róbert. - Þú sem situr þarna
alveg hreyfingarlaus. Það er
nú eins gott að þú þurfir ekki
að hlaupa.
an og bæta hvort annað upp.
Þau höfðu tekið ákvörðun,
ákvörðun sem þrátt fyrir and-
mæli tíðarandans lá nú stein-
sofandi í burðarrúminu og
tengdi þau órjúfandi böndum.
Róbert hafði gengið frá því
litla sem á vantaði heima fyrir
á meðan Lena var á spítalan-
um. Hún tók barnið úr burðar-
rúminu og dreif það ofan í
vöggu með drifhvítum rekkju-
voðum. Hún hældi Róbert á
hvert reipi fyrir fráganginn
heima. Hann varð svolítið
feiminn við skjallið og reyndi
að gera sem minnst úr sínum
hlut. Þó vildi hann leggja örlítið
til málanna sem umhyggju-
samur faðir.
- Er ekki rétt að gefa hon-
um að drekka núna? spurði
hann föðurlega og setti í
brýrnar. Honum varð starsýnt
á rennvota peysuna á Lenu. -
Er kannski ekkert eftir í þér?
bætti hann búmannslega við.
Lena hafði gaman af þess-
ari athugasemd. - Ég þarf
það alveg út. Það var þegar
þau Lena troðfylltu körfu af
dýrindis mat og Lena varð
endilega að skreyta kúfinn á
körfunni með fjörtíu og átta
rúllum af salernispappír. Undir
slíkum kringumstæðum var
hann alveg klár á því að allir
sem brostu í búðinni væru að
því vegna samsetningarinnar í
körfunni.
- Róbert! Ertu heyrnarlaus
eða hvað? Róbert reif sig upp
úr þessum fáránlegu hugsun-
um.
- Æ, hvað varstu að segja?
Hann reyndi hvað hann gat til
að bæta upp eftirtektarleysið.
- Kaupa dömubindi? spurði
hann kjánalega.
- Hvar ert þú eiginlega?
spurði Lena undrandi. - Ég
hef ekki minnst á neitt slíkt. Ég
var að biðja þig að kauþa fyrir
mig innlegg í brjóstahaldara.
- Innlegg, át Róbert eftir
henni. - Ég get nú ekki séð að
þú þurfir á því að halda. Þér
væri nær, elsku ástin mín, að
kaupa þér stærri brjóstahald-
ara frekar en að troða meira [
þennan.
Lena skríkti með svolitlu
ánægjuhljóði. - Þetta eru bara
litlar mottur sem koma í veg
fyrir að leki svona rosalega í
gegn.
- Ja, lengi getur nú vont
versnað, tautaði Róbert og
gerði sig líklegan til að fara.
- Taktu því rólega, gullið
mitt, þú átt að kaupa aðeins
fleira.
- Eins og til dæmis hvað?
Lena taldi á fingrum sér. -
Eyrnapinna, hreinsispritt og
kauptu líka einn pakka af
dömubindum af stærstu gerð.
Hún brosti stríðnislega.
Róbert endurgalt brosið. -
Þú ert að grínast?
- Nei, ég meina þetta, svar-
aði Lena. Hún gat vart haldið
aftur af hlátrinum. - Þú hlýtur
að hafa séð hvernig þetta var
á fæðingardeildinni.
Robert hristi höfuðiö. -
Elsku Lena mín! Þú hlýtur að
gera þér grein fyrir því að á
spítalanum er ein stærð látin
duga fyrir alla af hagkvæmnis-
ástæðum. Þar breytir engu
hvorf manneskjan er fjörutíu
eða hundrað og fjörutíu kíló.
Ég man ekki betur en þú hafir
sjálf fengið hláturskast yfir
nærfatnaðinum þar.
Lena ýtti við honum til merk-
is um að hann skyldi drífa sig.
- Ég meina þetta, þau stærstu
eru þau einu sem koma að
gagni.
Róbert hraðaði sér af stað.
- Það eru aldeilis umskipti á
öllum hlutum við það eitt að
eignast þennan litla kút. Hann
sem hefur ekki einu sinni opn-
að augun ennþá heima. Ró-
bert talaði upphátt við sjálfan
sig er hann ók áleiðis í nálæga
lyfjaverslun.
Hann var þakklátur forsjón-
inni er hann stóð á gólfi versl-
unarinnar. Enginn viðskipta-
vinur var þar fyrir. Þakklætið
snerist þó fljótt upp í feimnis-
lega hræðslu við að sjá þrjár
gullfallegar afgreiðslustúlkur í
hvítum sloppum, bíða þess
eins að fá að afgreiða hann.
Róbert kinkaði kolli til þeirra,
30 VIKAN 4.TBL.1992