Vikan - 20.02.1992, Blaðsíða 9

Þórey í Þrúgum relðinnar. „Það var mjög skrítið að fara að leika með öðrum en þeim sem voru með
manni í skólanum en í Ijós kom auðvitað að engin hætta var á ferðum.“
ÞÓREY frh. af bls. 7
örlítinn vott af söknuöi í málrómnum þó aö hún
segist ekki geta hugsað sér skemmtilegra
starf, í augnablikinu aö minnsta kosti.
Þaö vita þeir sem reynt hafa og ennfremur
margir af afspurn að það er ekkert grín aö
komast í gegnum inntökupróf Leiklistarskóla
íslands. Þórey kannast við það. „Ég kveið
mest fyrir söngprófinu. Ég hef reyndar alltaf
haft gaman af að syngja en hafði aldrei lært
neitt á því sviði,“ segir hún og getur ekki annað
en brosað þegar hún er spurð að því hvaða lag
hún hafi sungið. „Ég söng vögguvísu úr Dýr-
unum í Hálsaskógi, visu sem Lilli klifurmús
syngur fyrir Mikka ref og svæfir hann og slepp-
ur þannig undan honum. Ég valdi það lag af
því það er einfalt og fallegt og ég kunni það
fyrir.“ Og Þórey komst í gegn, ein af átta.
LÍTIÐ UM LOFTFIMLEIKA
Sá grunur sem blaðamaður hefur haft um leik-
listarprófið og að þar þurfi leikararnir að stunda
nánast loftfimleika, heljarstökk og flikk flakk til
að komast í gegn fæst ekki staðfestur hjá Þór-
eyju. „En inntökuprófin reyna mikið á úthaldið
bæði andlega og likamlega, allt að því misk-
unnarlaust á köflum. Þrátt fyrir allt á ég margar
góðar minningar frá þessu tímabili," segir
Þórey sem útskrifaðist síðan vorið 1991 og
hefur því verið meðal fullgildra leikara í bráð-
um eitt ár.
„Starfiö er hrein nautn,“ segir hún og bætir
við að mjög uppörvandi hafi verið að fá eitt-
hvað að gera strax að námi loknu en hún fékk
aðalhlutverk í framhaldsleikritinu Ólafur og
Ingunn í útvarpinu þegar eftir útskriftina. Þar
segir hún marga reynda leikara hafa komið við
sögu og því hafi það verið minni viðbrigði en
ella að standa með þessu fólki á sviði. Síðast-
liðið haust fór hún síðan að æfa i Borgar-
leikhúsinu, fyrst í leikritinu Ljóni í síðbuxum og
nú í Þrúgum reiðinnar sem verða frumsýndar
þann 27. febrúar næstkomandi.
SAMKEPPNI UM HLUTVERK
„Það var mjög skrítið að fara að leika með
öðrum en þeim sem voru með manni í skólan-
um en í Ijós kom auðvitað að engin hætta var
á ferðum," bætir hún við, fær sér kaffi og
marsipansúkkulaði sem reyndar hefur nokkra
viðdvöl enn um sinn á sminkborðinu í herbergi
hennar og Margrétar Helgu, vegna þess að
hún fær nú spurningu um hvort ekki sé einhver
samkeppni meðal leikara um hlutverk.
„Samkeppni, já,“ segir hún og horfir hugs-
andi á kaffið sitt líkt og hún eigi von á því að
gufan, sem upp af því liðast, breytist skyndi-
lega í hjálpsaman anda sem töfri fram eitt gull-
ið svar viö spurningunni. „Jú, það er það nátt-
úrlega. Til dæmis er ekki mikið framboð af
spennandi hlutverkum fyrir ungar leikkonur og
að auki er offramboð af leikurum. Annars virð-
ist vera einhver kippur f þessu núna og við
sem útskrifuðumst saman höfum flest fengið
vinnu í faginu. En þetta er auðvitað hverfull
heimur," segir Þórey en gefur í skyn að ekki
hyggist hún sitja auðum höndum f náinni
framtíð.
„Við erum nokkur saman sem ætlum að setja
upp leikrit í vor. Þetta er amerískt leikrit sem
heitir Brenndu þetta og fjallar um ungt fólk f
New York og ástir þess en við dauðsfall eins úr
vinahópnum vakna spurningar, meðal þess
um stöðu hvers og eins í lífinu. Aðalástæðan
fyrir því að við veljum þetta verk er sú að
leikritið er gott og í því eru spennandi hlutverk
fyrir unga leikara til að takast á við, auk þess
sem eitt okkar langar að reyna sig við leik-
stjórn," segir hún en allir sem taka þátt í sýn-
ingunni eru ungir leikarar sem hafa lokið námi
á síðustu þremur árum.
PADDINGTON SJÁLF(UR)
Þórey hefur einnig unnið að talsetningu teikni-
mynda. „Já, það er eitt af störfum leikarans og
er mjög skemmtilegt. Ég las inn á þáttaröð um
Paddington og las einmitt fyrir bangsann sjálf-
an meðal annarra," segir hún og ekki er laust
við að hún sé svolítið stolt af því að hafa fengið
að túlka þessa heimsfrægu persónu. Fleiri
hlutverk hennar hafa snúist til æskuáttar eftir
að hún lauk námi en meðan á því stóð segist
hún aðallega hafa leikið þroskaðar konur og
lífsreyndar. „í Þrúgum reiðinnar leik ég til að
mynda sextán ára stúlku og í Ljóni í síðbuxum
fer ég með hlutverk þjónustustúlku sem er ekk-
ert mjög gömul. Þannig hefur dæmið eiginlega
snúist við og nú er ég allt í einu farin að leika
niður fyrir mig í staðinn fyrir að leika upp," seg-
ir hún og á þar að sjálfsögðu við aldur persón-
anna.
Kvikmyndin finnst henni einnig spennandi
miðill og f vor lék hún í sjónvarpsmyndinni
Sjóarinn, spákonan, blómasalinn, málarinn og
Sveinn. Hún segir þó um allt of litla framleiðslu
mynda að ræða til að hægt sé að helga sig
þeim miðli enn sem komið er. „Víða erlendis
eru leikarar kannski bara í sjónvarpi eða bara
í bíómyndum og svo framvegis en það er eng-
inn grundvöllur fyrir sérhæfingu í leiklist á ls-
landi. Mér finnst líka meira spennandi að fást
við ólíka miðla þó að sjálfsögðu sé leiksviðið
alltaf það sem stendur upp úr því þar á sér allt-
af einhver galdur stað á milli áhorfandans og
leikarans."
LEIKARAR EKKI HÁTEKJUFÓLK
„Hins vegar er kominn tími á það að stjórn-
málamenn komi auga á þá möguleika sem ís-
lensk kvikmyndagerð hefur í sköþun atvinnu-
tækifæra. Við eigum orðið mjög margt hæfi-
leikaríkt fólk á því sviði og hvernig væri nú að
prófa að fjárfesta í bíómyndum, ekki síður en
öðrum iðnaði og landbúnaði?" spyr Þórey, nú
komin í nokkurn ham, og bætir við: „Þetta er
líka íslensk menning. íslenskir kvikmynda-
gerðarmenn hafa þegar vakið verðskuldaða
athygli fyrir verk sín og hlotið verðlaun á er-
lendum vettvangi sem og íslenskir leikarar, nú
síðast Gísli Halldórsson og fleiri hafa verið til-
nefndir."
Varðandi lífsviðurværi og afkomu svarar
hún því aðspurð að leikarar séu ekkert há-
tekjufólk. „Grunnlaunin eru eitthvað um sextíu
og sex þúsund,“ segir hún og við höldum
áfram að ræða um starfið sjálft enda launin
ekki til að tala um. „Vinna við útvarpsleikrit er
ef til vill skyldari kvikmyndinni en sviðsleik að
því leyti að þar er verið að taka búta og klippa
fram og til baka. Sú vinna byggist einnig mikið
á undirbúningi heima og síðan mætir maður
fyrir framan hljóðnemann og fer með rulluna
sína eftir samlesturinn með hinum leikurunum.
Maður hefur engan tíma til að byggja upp ferlið
þegar tökur eru hafnar, stendur bara og
ímyndar sér umhverfið og getur ekki nema (
litlum mæli leikið á hina leikarana."
Frh. á bls. 26
4. TBL. 1992 VIKAN 9