Vikan - 20.02.1992, Blaðsíða 26

SIGTRYGGUR JONSSON SALFRÆÐINGUR SVARAR LESENDUM
Ágætu lesendur.
Eins og kynnt var í síðasta tölublaði Vikunnar hef ég tekið að mér
að svara lesendum blaðsins í þessum þætti, sem nefndur er
Sálarkiminn. Ég er sálfræðingur og hef unnið síðastliðin þrettán
ár með bömum, unglingum og fullorðnum, með erfiðleika er
tengjast uppeldi, sambúð, kynlífi og persónulegum vandamálum
einstaklinga á öllum aldri. Auk þess hef ég svarað bréfum frá
unglingum í útvarpi og svarað fólki sem hefur hringt í beina
útsendingu í útvarp. Einnig var ég með fasta vikulega pistla um
fjölskylduna í dagblaði í eitt ár.
Svör við bréflegum fyrirspurnum geta aldrei orðið tæmandi en
geta oft hjálpað fólki á rétta braut. Ég vona því að svör mín verði
bæði þeim sem skrifa til einhverrar hjálpar en einnig og ekki
síður öðrum til fróðleiks og aukins skilnings á mannlegum
samskiptum og veruleika.
Hér kemur svo
fyrsta bréfið:
Kærí Sigtryggur.
Ég er kona á besta atdri og er
nýbúin að missa manninn
minn. Við vorum gift í meira en
tuttugu ár og enn jafnástfangin
og miklir vinir þegar hann dó.
Við áttum tvö uppkomin börn
og fjölskytdan er mjög sam-
heldin. Allar áhyggjur voru að
baki og framtíðin björt er áfall-
ið kom sem illvígursjúkdómur.
Við tókumst á við hann í sam-
einingu og ætluðum að sigra
en töpuðum. Þeim átökum er
ekki hægt að lýsa. Reiðin,
sorgin, söknuðurinn og dep-
urðin. Allir vilja allt fyrir mann
gera en ekkert kemur í stað
þess sem fór. Ég reyni að vera
hress í vinnunni og leik á als
oddi en þegar heim kemur
hellist söknuðurinn yfir mig og
ég brotna niður. Allt minnir á
hann. Ég tala við hann og
reyni að muna hann eins og
hann var og er dálítil hjálp í
því. Allir eru boðnir og búnir að
LÍFSHÁSKI [
LEIKLISTINNI
FRAMHALD AF BLS. 9
H/ETTULEGT SÚKKULAÐI
Leikarar á sviði standa oft frammi fyrir erfiðum
hindrunum þegar eitthvað fer úrskeiðis. Þórey
man reyndar ekki eftir að hafa skotið sam-
leikurum sínum eða leikstjóra slíkan skelk í
bringu á fjölunum sjálfum en baksviðs átti sér
eitt sinn stað atvik sem henni líður víst seint úr
minni. „Það var mjög pínlegt því ég var næst-
um köfnuð vegna þess að súkkulaðibiti stóð
fastur í hálsinum á mér. Þetta var niðri í Lind-
arbæ þar sem ekkert má heyrast baksviðs og
ég hafði stolið mér súkkulaði sem ég átti nátt-
úrlega ekki að gera. En þar sem ég stóð á önd-
inni var ekki laust við að það heyrðust einhverj-
ar ræskingar í mér og sýningarstjórinn kom al-
veg brjálaður til aö þagga niður í mér. Ég var
orðin blá f framan þegar ég ákvað að láta sýn-
inguna lönd og leið og hóstaði duglega meðan
ég hugsaði um að annars myndi ég deyja. Síð-
an gat ég varla talað en fór samt inn á svið aft-
ur og kláraði sýninguna," segir hún brosandi
og plokkar í sig marsipansúkkulaðið í litlum
bitum, minnug þessara háskalegu atburða.
ERFIÐASTA HLUTVERKIÐ
Leikarastarfið er í huga margra sveipað róm-
antfskri dulúð og stundum vill starfiö sem slíkt
fara halloka fyrir hugmyndunum. Við hugum
því að þeim hugmyndum sem leikkonan unga
gerir sér um starfið og hvernig því skal sinnt.
„Ég veit ekki. Ég held að leikarinn verði alltaf
að gefa sig af fullum krafti og einlægni í starfið
og muna það að hver leikari ber ábyrgð á
starfsferli sínum. Hann verður að gæta þess
að halda við rödd sinni og líkama þvi það eru
tækin sem hann hefur. Hann á að fara vel með
þau og bera virðingu fyrir þeim," segir Þórey
og rifjar upp sýningu þeirra á Leiksoppum í
Nemendaleikhúsinu en þar lék hún konu sem
var mállaus og að auki í hjólastól, lömuð upp
að mitti.
„Ég var eins og handa- og fótalaus fyrst
þegar við fórum út á gólf til að æfa. í hjólastól
upplifir maður sig á lægra plani en allir í kring-
um mann, allir líta óhjákvæmilega niður á
mann. í ofanálag er maður háður því að fólk
horfi á mann ef maður vill hafa einhver sam-
skipti þegar maður er mállaus og heyrnarlaus.
Þetta er erfiðasta hlutverk sem ég hef lent í þar
sem ég þurfti að hugsa allan tjáningarmáta
upp á nýtt, út frá gjörsamlega nýjum forsend-
um.“
SKIL HANA VEL
Eins og minnst var á hér í upphafi fer Þórey
með eitt aðalhlutverkanna í Þrúgum reiðinnar.
Þar leikur hún nýgifta, unga stúlku í Bandaríkj-
unum, sem á von á barni og er reyndar svolítið
barn i sér sjálf. „Rósin af Saron er ekki heimsk
en barnaleg stundum," segir Þórey og ekki er
laust við að i þessum orðum hljómi einhver
samúðartónn. „Hún býr í sveit og hefur litla
reynslu og takmarkaða lífssýn, hefur aldrei
yfirgefið sveitina og stendur nú allt í einu
26 VIKAN 4. TBL. 1992