Vikan - 20.02.1992, Blaðsíða 11

NÝ RÖDD í ÍSLENSKU ÓPERUNNI:
LSAWAAGE
GUR EMELÍU
ÍÓÞELLÓ
laöamaður Vikunnar
heldur á fund Elsu
Waage suður á Arnar-
nes þar sem hún býr um þess-
ar mundir hjá foreldrum
sínum, Steinari og Clöru
Waage. Húsið stendur ofar-
lega á nesinu og úr stofunni er
fallegt útsýni yfir Kóþavoginn,
Reykjavík og til Esjunnar. Það
fýkur yfir hæðir og hóla þenn-
an dag og snjóþæfingur er á
götum. Hún segist fremur vilja
hitta blaðamann heima en að
hætta sér út í veðrið þar eð
hún vilji ekki taka neina
áhættu hvað röddina varðar,
skammt sé í frumsýningu.
Elsa er um þessar mundir
að syngja í fyrsta sinn á ís-
lensku óperusviði og fer með
hlutverk Emelíu í Óþelló eftir
Verdi. Ný rödd hefur kveðið
sér hljóðs.
Hún kemur broshýr til dyra-
há, grönn og svipsterk.
Handtak hennar er þétt og
ákveðið. Elsa býður gesti til
stofu, hellir kaffi I bolla og set-
ur fyrir framan hann heimatil-
búið konfekt. Það er eins og
hún sjái hvar aðkomumaður er
veikastur fyrir. Umræðuefnið
er söngurinn og frumraun
hennar hjá íslensku óperunni.
Elsa lærði fyrst söng hjá
Elísabetu Erlingsdóttur f
Kópavogi og fylgdi henni síð-
an í Tónlistarskólann í Reykja-
vík þar sem hún var undir
hennar leiðsögn í nokkur ár.
„Hjá henni hlaut ég góðan
undirbúning og hún hvatti mig
eindregið til frekara söng-
náms. Þá hélt ég til Hollands í
einkatíma. Jón Þorsteinsson
söngvari, sem búið hefur þar
um nokkurra ára skeið og
starfað að list sinni, aðstoðaði
mig við að komast til góðra
kennara.
í Hollandi dvaldi ég í eitt ár.
Mig langaði í frekara söngnám
og að mennta mig frekar í tón-
listarfræðum. Því fór ég næst
til Bandaríkjanna en í Hollandi
hafði ég kynnst söngvurum
þaðan. Þeir höfðu kannski ekki
alltaf bestu raddirnar en þeir
sungu engu að síður vel. Auk
þess virtist menntun þeirra
vera mjög góð og yfirgripsmikil
og þekking þeirra á tónlist
almennt. Því afréð ég að flytja
mig um set vestur um haf. Ég
hafnaði í Washington DC þar
sem ég hóf strax nám við tón-
listarháskóla, Catholic Uni-
versity of America, og lauk
þaðan B.A.-prófi eftir þrjú og
hálft ár."
HLIÐHOLL
MÁTTARVÖLD
Elsa kveður dvöl sína vestra
hafa verið einkar ánægjulega
og segja megi að máttarvöldin
hafi jafnan verið henni hliðholl.
„Ég var svo lánsöm að kynn-
ast sendiherrahjónunum Hans
G. Andersen og Ástríði fljót-
lega eftir að ég kom til Wash-
ington. Þau reyndust mér
geysivel. Svo vildi til að ég var
að leita mér að íbúð ásamt
annarri íslenskri stúlku. Okkur
bauðst íbúð í blokk í einu dýr-
asta hverfinu í borginni en
verðið reyndist viðráðanlegt
einmitt í þessu ákveðna fjöl-
býlishúsi. Þetta var [ næsta
nágrenni við sendiráðið. Við
fórum því oft í heimsókn
þangað, þágum kaffi og
spjölluðum við stúlkurnar sem
unnu þar. Að því kom að ég
bauð þeim ásamt Ástríði
Andersen á tónleika sem ég
hélt í skólanum. Upp úr því
hófst mikill vinskapur og Ást-
riður fékk mig oft til að koma
fram í hvers konar boðum á
vegum sendiráðsins en hún er
mikill tónlistarunnandi. Hún
kynnti mig meðal annars í
listaklúbbi í Washington og
upp úr því var mér boðið að
koma fram á hans vegum.
Þessi kynni urðu líka til þess
að ég komst í samband við
væntanlegan kennara minn í
New York og því má segja að
Ástríður hafi svo sannarlega
verið örlagavaldur í lífi mínu
að þessu leyti."
Elsa var nú komin með
góða og víðtæka undirstöðu
og þá hitti hún einmitt þann
kennara sem beindi henni inn
á réttar brautir í söngnum.
Hún hélt til einkanáms hjá
Michael Trimble og leiðsagnar
hans naut hún næstu þrjú árin.
„Auðvitað gefa allir kennarar
manni eitthvað - en þessi gaf
mér sérstaklega mikið og ég
tel mig hafa byrjað hjá honum
á réttum tíma. Um leið og
maður fer frá einum kennara
og byrjar hjá öðrum er eins og
augu manns opnist skyndilega
fyrir ýmsu þvi sem sá fyrri
hafði verið að reyna að segja
og telja manni trú um en mað-
ur skildi ekki þá. í raun eru allir
góðir kennarar að tala um það
sama en hver og einn þeirra
tileinkar sér raddbeitingu á
sinn persónulega hátt. Því
verður maður að finna það
sem hentar manni best og
vera því trúr. Líkaminn og
röddin breytast líka með
hverju ári og söngvarar verða
að vera vakandi fyrir því. Ég
tel að maður þurfi ávallt að
sækja leiðsögn öðru hverju til
að varast að falla í slæmar
gryfjur og venja sig á eitthvað
sem kannski er ekki heilnæmt
fyrir röddina. Þessi tiltekni
kennari fann mina réttu rödd.“
4. TBL. 1992 VIKAN 11
TEXTI: HJALTIJÓN SVEINSSON / MYNDIR: BINNI