Vikan - 09.02.1993, Blaðsíða 54

ZAIRE
skjól því erfitl var að stýra í
rokinu. Þeir sem ekki voru
þegar vaknaðir voru vaktir og
allir hjálpuðust að við að
breiða stóran dúk yfir
bambusinn sem bundinn hafði
verið upp daginn áður. Að
þessu loknu reyndu allir að
koma sér fyrir undir dúknum í
skjóli fyrir rigningunni - nema
einn sem hafði verið hálffúll
yfir að vera vakinn upp af
værum svefni.
Þetfa var sænskur ferðafé-
lagi okkar en fyrir honum er
nætursvefn eitt það heilag-
asta í lífinu enda lét hann ekki
ómerkilegan regnstorm trufla
sig í þeim efnum. Þegar hann
hafði hjálpað til við að koma
dúknum fyrir kom hann sér
þægilega fyrir í svefnpokan-
um sínum, lagðist á botninn í
bátnum, breiddi upp fyrir haus
og sofnaði vært aftur líkt og
ekkert hefði ískorist, meðan
yfir hann rigndi „eldi og
brennisteini". Á meðan hann
lá þarna í svefnpokanum sín-
um drakk hann í sig mest allt
vatnið sm safnaðist fyrir í'
bátnum í rigningunni. Eftir
þetta fékk hann viðurnefnið
„the human sponge" (mennski
svampurinn). Þegar storminn
lægði var ákveðið að halda
aftur af stað og enn svaf
mennski svampurinn okkar
vært og geymdi vatnið vel f
svefnpokanum sínum. Upp úr
hádegi vaknaði svo svampur-
inn mikli, teygði úr sér og
spratt á fætur, endurnærður
eftir þennan ágæta lúr.
Það rigndi af og til um dag-
inn og alltaf var dúknum skellt
yfir bambusinn. Þessi dagur
var svalari heldur en hinir þrír
dagarnir sem við höfðum ver-
ið á leiðinni svo mannskapur-
inn var með hressara móti. Öll
vorum við þó orðin leið á
þessu bátalífi og sáum sætin í
gamla trukknum okkar í hill-
ingum. Allt fannst okkur
mundu vera betra en að sitja
líkt og hænur á priki á báts-
brúninni svo dögum skipti og
sofa í hnipri á bátsbotninum
með hnén upp við höku.
Næstu nótt vildu bátsverjar
gista á árbakkanum en ekki
vorum við ánægð með það
því nú vildum við komast sem
fyrst til Kisangani. Nú fannst
okkur við hafa séð helst til
mikið af lífinu á ánni. Bátsverj-
ar heimtuðu meiri peninga fyr-
ir að sigla yfir nóttina, svokall-
aða álagsþóknun. Við vorum
ekki tilbúin að láta plokka af
okkur peninga endalaust svo
úr varð að við gistum á ár-
bakkanum. Um nóttina
skemmtu eldflugur okkur með
listflugi og voru mjög kær-
komnar því þær halda
moskítóflugunum í burtu.
Allir vöknuðu mun hressari
næsta morgun eftir að hafa
getað dreift úr öllum öngum á
árbakkanum. Enn var haldið
út í bátinn og menn tóku sér
stöðu, hver á sínu „priki“. Við
höfðum ekki farið langt þegar
við komum að ferju sem var
föst í ánni. Á ferjunni var
margt um manninn, bæði inn-
fæddir og ferðlangar sem
voru að ferðast með svipuð-
um hætti og við í gegnum Afr-
íku. Við lofuðum að koma
skilaboðum um töfina til bíl-
stjórans sem beið þeirra í
Kisangani. Aftur var haldið af
stað.
Eftir stutta siglingu heyrð-
um við vélarhljóð í fjarska og
skyndilega kom bátur á fleygi-
ferð fram úr okkur. Það hafði í
för með sér mikinn öldugang
og við fengum góða vatns-
gusu innbyrðis. Einhver and-
▼ Þessi
trukkur
haf Ai fest
sig svo
rækilega
aö við
töföumst
þarna í
heilan
sólarhring,
meöan
veriö var
aö losa
hann.
<4Þarna
erum viö,
sóöalapp-
irnar, eftir
aö hafa
eytt
heilum
degi Ifkt
og mold-
vörpur aö
grafa upp
trukkinn
svo viö
kæmumst
leiöar
okkar.
varpaði yfir því að nú væri far-
angurinn hans allur blautur,
annar svaraði „hughreyst-
andi“: „Dont worry my friend,
things can only get worse.“
Það var ekki hægt annað en
að brosa við þessi orð því
hvað gat svo sem farið úr-
skeiðis úr þessu.
Þegar búið var að þurrka
upp bleytuna og koma far-
angrinum fyrir á ný settumst
við og spjölluðum saman en
ekki leið á löngu þar til heyrð-
ist suð í fjarska, annar bátur
birtist á svipstundu og nálgað-
ist okkur á mikilli siglingu.
Fólk yppti öxlum brosandi
þegar báturinn fór fram úr og
farangurinn varð aftur blautur
en okkur var orðið nákvæm-
lega sama. Sá sem áður hafði
kvartað yfir blautum farangri
sagði nú með bros á vör: „Eg
held að ekkert eigi eftir að
koma mér úr jafnvægi fram-
ar.“
Seint þetta kvöld komu
fjörutíu hungraðir ferðalangar
að landi í Kisangani og voru
ekki lengi að segja skilið við
bátsmennina. Nú var þotið í
átt að tjaldstæðinu og þegar
þangað kom létum við greipar
sópa í bílnum í leit að ein-
hverju ætilegu. Allir sváfu
vært þessa nótt á tjaldrúmun-
um sínum, saddir og sælir. Ég
vaknaði snemma næsta
morgun við að einhver var að
reyna að vekja mig. Lítill mað-
ur stóð yfir mér og það eina
sem hann virtist kunna í
ensku var „Washing, miss
washing". Gamli maðurinn
græddi á tá og fingri því allir
voru of þreyttir til að þvo
þvottinn sinn sjálfir.
Næst var ferðinni heitið til
Epulu til þess að sjá Pygmy-
dvergana. Þeir búa þar í litlu
þorpi í skóginum og leyfa
túristum að koma í heimsókn
gegn vægu gjaldi. Eftir við-
dvölina í Epulu var haldið í
áttina að heimkynnum fjalla-
górillanna stórkostlegu. Veg-
urinn var heldur erfiðari yfir-
ferðar eftir rigningar en
regntfminn var við það að
hefjast. Oftast komumst við
þó leiðar okkar þar sem við
vorum á vel útbúnum bíl en
það sama var ekki.að segja
um þá innfæddu. Dag
nokkurn komum við að for-
arpytti þar sem vörubíll sat
kirfilega fastur milli tveggja
trjádrumba sem kastað hafði
verið ofan í holuna.
Glenn sá að við ættum eftir
að dúsa þarna lengi svo að
54 VIKAN 3. TBL. 1993