Vikan - 09.02.1993, Blaðsíða 27

DILLPASTA
Góöan daginn! öskraöi ég
hressilega á manninn. Ég er
komin til aö tína dill, hvaö
eruð þér að tína? Því ég vildi
síst veröa til þess aö fjölskyld-
an yrði súpu- eða grænmetis-
laus þann daginn.
Maðurinn kyngdi þrisvar og
stundi svo upp: Ég er að
skera villt salat.
Einmitt þaö, já, sagöi ég og
sló mér á læri (mér finnst eitt-
hvað svo búkonulegt viö það).
Ég hitti oft konu hér sem gerir
þaö líka. Hún segist aftur á
móti taka brenninetlur niðri viö
kirkju. í súpu, skilst mér, er
þaö rétt?
Mjum, sagði maöurinn og
horföi í gaupnir sér, sem er
dáldið erfitt standandi. Á með-
an vó hann og mat hvort hann
ætti aö þykjast áfram eöa
halda bara áfram uppsker-
unni. Til aö fá stuttan gálga-
frest spuröi hann: Hvaö sögð-
ust þér vera aö tína?
Dill, sagði ég eins og orða-
bókin sagöi þaö. Svo bætti ég
því viö á latínu. Síöan sagöi
ég það á mörgum öörum
tungum. Maðurinn horföi bara
á mig.
Ég kannast ekki við þaö,
sagöi hann svo og hélt aö ég
væri aö Ijúga.
Þetta hér, sagði ég, beygði
mig og svipti upp dillplöntu.
ÞETTA!!! sagöi maðurinn.
Þetta er finochiello!
Er það kallaö þaö, andvarp-
aöi ég. Ekki furöa að enginn
kannaðist við þaö þegar ég
var að leita að því.
Hingað komiö sögu var
manninum Ijóst aö hér var á
ferðinni ekki aöeins viðlíka
eymingi og hann sjálfur heldur
meiri. Vissi ekki hvaö dill hét!
Fór nú vel á meö okkur, ég
sagði honum aö Rómverjar
heföu veriö á kafi í dillneyslu,
sem heföi svo horfið gjörsam-
lega úr ítalskri matargerð en
væri mikið, já, mjög mikiö not-
aö I Svíþjóö. Hann sagöi mér
aö Rómverjar hinir yngri
þekktu ekki dilliö en þaö væri
notað á Suöur-Ítalíu. Og svo
skiptumst við á uppskriftum.
Maður tekur, sagöi hann og
veifaði hendinni yfir nytja-
akrinum okkar, vænt búnt af
dilli sem maður fer meö heim
til sín og skolar af því smádýr-
in og hundasprænurnar. Þá
saxar maöur dilliö þokkalega.
Síðan hitar maöur græna ó-
lífuolíu á pönnu og er ekki
spar á hana, setur saxaöa
dillið út ( og tvo til þrjá
Maóur
tekur
þennan
lífsþreytta
kjúkling
og þræöir
heilu
plönturnar
af dilli
undir húö-
ina á
honum.
spænska pipra sem maöur
mylur. Þetta lætur maöur
krauma í nokkur augnablik á
tiltölulega lágum hita og hellir
síöan yfir pastadiskinn sinn.
Klípa af salti skyldi vera þarna
líka.
Rétturinn hefur eftirfarandi
kosti: Hollur, bragögóöur,
auöveldur í framleiðslu. Hann
er líka ódýr ef maður er með
dillið undir húsveggnum, því
þótt dill vaxi ekki villt hér eftir
því sem ég best veit þá vex
þaö ágætlega ræktaö. Dill-
pastað er þó dálítið sérstætt
og hentar kannski ekki sem
aöalréttur en er þægilegur og
ööruvísi forréttur. í því tilviki
skyldi þaö notast á undan
bragömiklum aöalrétti því þaö
er sjálft afar afar bragðmikið.
Uppskriftin er einkennandi
fyrir suðurftalska matargerö.
Eg nefni það aftur aö fólk þar
um slóðir deyr ekki úr ofeldis-
sjúkdómum og þaö er meö
lægstu tíðni magakrabba-
meins í heimi, þökk sé
spænska piparnum. Varnagli
skal rekinn: Þaö eru ekki allir
jafnhændir aö spænskum pip-
ar og suðurbúar Ítalíu. Það
stendur hvergi í löggjöfinni að
ekki megi minnka magnið af
spænskum pipar í uppskrift-
um og svona aðlaga þaö per-
sónulegum smekk.
DILLKJÚKLINGUR
Dillerindi mitt í óræktina aö
þessu sinni var á vegum
kjúklings sem haföi komist
undir manna hendur daginn
áður.
í norðurhluta Evrópu þykir
dill helst henta með fiski en
ég læröi af Svíum aö dill, þaö
má nota alls staöar í allt. Svo
ákvaö ég aö prófa til-
boðskjúkling meö dilli.
Maöur tekur þennan ó-
gæfusama kjúkling - ég á viö,
hvaða líf er þetta, fæöast í út-
ungunarvél, alast upp í vír-
búri, munaöarlaus, hann var
örugglega saddur lífdaga þeg-
ar maöurinn með Ijáinn
skálmaöi í gegnum kjúklinga-
búiö - maöur tekur þennan
lífsþreytta kjúkling og þræöir
heilu plönturnar af dilli undir
húðina á honum. Þaö er
3. TBL. 1993 VIKAN 27