Vikan - 09.02.1993, Blaðsíða 12

Gísli segist hafa veriö heppinn meö sam-
starfsfólk auk þess sem hann vill vera í
sambandi. Konan hans segir hann haldinn
símasýki á háu stigi, - enda er hún
hjúkrunarfræöingur.
„Ég veit það varla, kannski á ákveðnum
tímum ársins, en á Hótel Norðurlandi, þar
sem ég þekki hvað best til, hefur orðið aukn-
ing í gistingu undanfarin ár. Og við hér, eins
og ráðamenn þjóðarinnar, teljum að ferða-
þjónustan sé vaxtarbroddurinn í íslensku
efnahagslífi. Hins vegar er ég logandi hrædd-
ur við það sem er að gerast hér í sveitum þar
sem bændur virðast nánast allir ætla að
græða peninga á túristum.
Ef þeir ætla að leggja út í miklar fjárfestingar
með lánum sem kosta mikla peninga og eru á
háum vöxtum þá líst mér engan veginn á blik-
una. Það er eins og bændurnir ætli að leggja
niður hefðbundinn búskap fyrir þetta en menn
verða að gera sér grein fyrir því að bændur ná
eiginlega eingöngu erlendum ferðamönnum
sem eru hér þær kannski sex eða átta vikur
sem eitthvað er virkilega um að vera.
í sveitunum kringum Akureyri eru allmargir
bændur bæði með gistingu og síðan ýmislegt
fleira eins og hestaleigur og slíkt. Auðvitað er
þessi þjónusta nauðsynleg með öðru en hún
má ekki verða of víða og þar með of mikil.
Það mega ekki allir fara að fljúgast á í þessu,
það gengur aldrei upp. Mér finnst þetta satt
að segja orðið stjórnlaust og ef stofnanir eins
og Ferðamálaráð og Ferðaþjónusta bænda
grípa ekki í taumana gæti allt farið í handa-
skolum eins og í laxeldinu til dæmis. Hver
sem er á ekki að geta mokað heyinu út og
rúmum inn í staðinn," segir Gísli en tekur á
hinn bóginn skýrt fram að bændur geti veitt
þjónustu sem alls ekki megi missa sig - menn
verði bara að geta þrætt hinn gullna meðal-
veg til að ekki fari illa.
BAKPOKAFÓLKIÐ
Nokkuð hefur borið á þeirri umræðu meöal
ferðafrömuða að okkur íslendingum haldist
ekki nógu vel á ríka fólkinu, það sé fólkið sem
við eigum að leggja snörur okkar fyrir til að
eitthvað verði eftir af peningum þess hér uppi
við þorskþurrðarslóð. Sumir taka svo djúpt í
árinni að segja alltof mikið af bakpokalýð hér
hjólandi um malarvegi, hann þurfi hvorki
bensín né gistingu, borgi í mesta lagi fyrir
tjaldstæði og einn og einn munnbita á stöku
stað. Gísli er ekkert of sammála þessu.
„Við getum vissulega tekið á móti fólki sem
vill láta fara ofur vel með sig. Hér er að vísu
ekki nema ein svíta ef talað er um svítur sem
einhvers konar kóngaíverustaði, á KEA, og
hún er mjög boðleg. Svítan er hins vegar
verst nýtt af öllum herbergjum hótelsins, þyk-
ist ég vita, enda eru fáir tilbúnir að greiða háar
fjárhæðir fyrir að fá að sofa í rúmi tvær eða
þrjár nætur. Þetta með að fólkið sem á mesta
peninga skilji þá helst eftir held ég sé ekki alls
kostar rétt.
Og fólkið með bakpokana er ungt fólk,
gjarnan námsmenn sem einhvern tímann
komast áreiðanlega í álnir og ferðast þá með
öðrum hætti. Ég vil alls ekki gera lítið úr slík-
um ferðamönnum og er handviss um að mjög
margt af því erlenda fólki sem hingað kemur
hefur einhvern tímann verið með bakpoka á
bakinu," segir Gísli og er þar meðal annars að
hugsa til laxveiðiánna þeirra norðanmanna
enda telur hann þá eiga þá bestu, Laxá í Að-
aldal. Þar veiðir hann sjálfur reglulega á
sumrin auk þess sem hann er golffíkill.
„Ég tek golfið fram yfir laxveiðar. Ég fer
ekkert mjög oft að veiða en þegar ég geri það
nota óg frekar maðk en flugu, mér finnst það
skemmtilegra. Fiskurinn gleypir bara fluguna
og þar með er það búið en hann getur verið
að narta í maðkinn dágóða stund áður en
maður nær honum. Ég skammast mín ekkert
fyrir það, finnst það bara skemmtilegra."
VATNSSÚPUR OG KÁL
Og hann hefur fleira á sinni íþróttakönnu þar
sem er skallabolti. „Ég hætti reyndar í skalla-
boltanum í fyrra sökum þess hve ég var orð-
inn fúinn til lappanna," segir Gísli og fer þar
kannski með ákveðin öfugmæli því það var
heldur yfirbyggingin og vaxandi umfang henn-
ar en fótafúi sem varð til þess að hann tók sér
frí frá því að nota höfuðið í öðrum tilgangi en
að hugsa með því. „Við vorum þrír í liði og
skölluðum bolta yfir blaknet allt að þrisvar í
viku. En allar svona iðkanir eru náttúrlega
fyrst og fremst fyrir félagsskapinn og ég hef
verið sérlega lánsamur á því sviði, á mikið af
góðum vinum sem ég slæst í hóp með við all-
ar þessar tómstundaiðkanir."
Gísli sagðist hafa verið orðinn alltof þungur
og meðan blaðamaður Vikunnar hefur verið
að háma í sig gómsætar og safaríkar nauta-
steikur, djúpsteiktar rækjur, rjómalagaðar súp-
ur, sósur, ís og rjóma, svo eitthvað sé talið,
þessa daga fyrir norðan hefur Gísli látið sér
nægja vatnssúpur og kál.
Hann virðist staðfastur hvort tveggja í orði
sem á borði og heldur fast við sitt, ekkert
gúmmilaði nema einu sinni í viku. „Já, ég er
ógurlegur dellukarl í þessu og held að það só
varla til sá kúr í heiminum sem ég hef ekki
reynt. Reyndar hef ég ekki prófað sítrónukúr-
inn svokallaða en sá eitt sinn konu leggja það
á sig og mun aldrei bjóöa skrokki mfnum upp
á slíkar trakteringar.
Þetta hófst raunar á því að ég hætti að
reykja ellefta september árið nítján hundruð
áttatíu og fimm, nákvæmlega aðfaranótt mánu-
dags. Þá hafði ég verið í þrjár vikur fararstjóri
fyrir hópi farþega á Bibione og hafði haft mikið
að gera við að snúast i kringum þetta.
Á þessum árum reykti ég gífurlega mikið,
opnaði gjarnan þriðja pakkann. Þarna á flug-
vellinum var ég búinn með bæði kartonið mitt
og konunnar og byrjaður að reykja ítalskar
mentolsígarettur. Þær voru hræðilega vondar
og ég var kófreyktur eftir níu klukkutíma tafir,
keðjureykjandi. Þegar ég kom út í vél tók ég
pakkann upp úr brjóstvasanum, setti hann í
sætisvasann fyrir framan mig og tilkynnti að
nú væri ég hættur. Ég er dauðfeginn að vera
laus við þennan óþverra," segir Gísli. Hann
kannast ekki við nein sérleg ævintýri í kring-
um fararstjórastörfin enda ekki verið neitt óg-
urlega mikið viðloðandi þau störf, auk þess
sem íslendingar eru mikið til hættir að fara
sauðdrukknir út í vél eldsnemma að morgni.
„Nú er fyrsta spurningin, þegar út er komið,
ekki hvar diskótekið sé heldur hefur fólk meiri
áhuga á því hvar sé best að borða. Og inn-
kauparuglið, sem var á sínum tíma í hámarki,
fólk varla komið á staðinn áður en það fór að
leita að búðunum, er liðið undir lok að mestu,
held ég. Fólk kaupir minna og hagar innkaup-
um sínum af meiri skynsemi. Þetta kom til
dæmis í Ijós í haust þegar við fórum með um
þúsund manns héðan. Þá höfðu tollþjónar hér
í hótunum sem ég held að hafi þó ekki skipt
sköpum um það hvernig fólk hagaði innkaup-
um sínum. Það vill miklu frekar taka lifinu af
ró heldur en að vera kófsveitt í búðum."
HELDUR LlTILL KLASSI
Gísli er viðloðandi skemmtanalif á Akureyri
með ýmsum hætti og hann er einn þeirra sem
sáu sitt óvænna og rifu Sjálfstæðishúsið upp
úr einu horni peningahítanna og gerðu það að
því sem var áður en allt fór í kaldakol. Hann
er nú stjórnarformaður i fyrirtækinu Höll hf.
sem rekur Sjallann. „Ég er ekki mikið inni í
rekstrinum sem slíkum. Um það sér sonur
minn, Kolbeinn, auk þess sem annar sonur
minn, Jón Egill, er að vinna þar sem þjónn fyr-
ir vasapeningum," segir Gísli en hann á einnig
dótturina Margréti sem enn sem komið er að
minnsta kosti hefur ekki gengið í raðir starfs-
fólks Sjallans.
Meðan við sitjum og spjöllum er Gísli raunar
að bíða eftir símtali frá tengdasyni sínum þar
sem dóttir hans er á steypirnum. Fjórða barna-
barn Gísla og konu hans, Þórunnar Kolbeins-
dóttur, er á leiðinni. En aftur inn í Sjallann.
„Ég sé engar óskaplegar breytingar á
skemmtanavenjum ungs fólks nú til dags ann-
ars vegar og á mínum yngri árum hins vegar.
Það er á hinn bóginn morgunljóst að svona
rekstur er ekki auðveldur viðfangs og erfitt að
reka veitingahús núna. Við erum í bullandi
samkeppni við aðila sem hafa jafnvel engin
leyfi til skemmtanahalds eða vínveitinga.
Þetta eru til dæmis Kiwanis-salir og Lions,
félagsheimilin og allt þetta sem eru að halda
skemmtanir fyrir vinnustaðahópa og félaga-
samtök. Hóparnir hafa með sér vínið og kaupa
mat einhvers staðar frá. Mér finnst heldur lítill
klassi yfir þessu, ég verð að viðurkenna það.
Hér er líka mikið atvinnuleysi og drungi yfir fólki
þannig að maður veit ekkert hvað kemur til
með að gerast á þessu ári nema hvað við ætl-
um að sýna söngleikinn Evitu í Sjallanum. Við
byggjum starfsemi okkar mikið á fólki úr nær-
liggjandi sveitum og allt til Austfjarða og Vest-
fjarða. Fólk sækir hingað tilbreytingu, til dæmis
frá höfuðborgarsvæðinu.
12VIKAN 3.TBL. 1993