Vikan - 29.07.1993, Qupperneq 17

Romeo Gigli, t.v., kom aðeins fram fyrir myndavélarnar fyrir
sýninguna. Myndin varö eiginlega til fyrir slysni því maöurinn
hlaut aö vera frægur.
fram undir berum himni að
mestum hluta. Sýningarfólkið
kemur innan úr skemmu sem
virðist yfirgefin og búin að
missa hlutverk sitt. En hvað
sem hún hefur hýst, þessi
skemma, áður fyrr þá er hún
miðdepill sýningarinnar, það
er að segja þangað til sýning-
in hefst.
KANNSKI
ÖRYGGISVÖRÐUR
Ég fer snemma á staðinn til
að þurfa ekki að slást við
marga Ijósmyndara um pláss,
hef nefnilega heyrt að þetta
sé barningur. Þeir eru ekki
margir komnir þegar íslend-
ingurinn mætir með græjurn-
ar. Ekkert smá Ijósmyndara-
legur, með þrjár linsur auka
og stórt flass. Ekkert smá Ijós-
myndaralegur svona til að
byrja með, á meðan enginn er
mættur. En smám saman tín-
ast þeir inn á svæðið, inn fyrir
girðinguna sem afmarkar það
svæði sem okkur er skammt-
að. Enginn í jakkafötum. Helst
gallabuxur og bolur. Úps! Eins
og álfur út úr hól frá íslandi.
Ber mig vel, teinréttur. Gæti
jafnvel verið leyniþjónustu-
maður eða öryggisvörður!
Læt á engu bera enda skiptir
fatnaðurinn engu máli og eng-
inn virðist veita þessum fárán-
legu hugrenningum og augna-
gotum á klæðnað annarra at-
hygli.
Eftir því sem fleiri koma inn
í girðinguna og hjörðin stækk-
ar vex tækjakosturinn. Sumar
linsurnar eru svo langar að
þeir hljóta að verða að passa
að þær rekist ekki f sýningar-
fólkið. Og nú er jakkafatagrey-
ið orðið hálf vesældarlegt.
Það er að verða þröng á þingi
því allir virðast þurfa að vera
á sama fermetranum að taka
myndir. Einhver kemur til
sparifataljósmyndarans og
spyr hvort hann megi ekki
tylla sérfyrirframan hann.
- Ja, bitte! svarar íslending-
urinn því hinn hafði spurt á
þýsku. Eitthvað fór svarið
undarlega í þann sem spurði
því hann glápti skilningsvana
á íslendinginn sem hann hafði
sennilega haldið að væri
Þjóðverji.
- Æ, fyrirgefðu, elsku kall-
inn minn, hvað er ég að bulla,
fáðu þér endilega sæti hvar
sem þú vilt vera! bæti ég við
upp á vort ylhýra og bendi
gestrisinn út fyrir girðinguna.
Þetta skildi hann, settist á
töskuna sína, leit á mig og
spurði:
- Okey?
- Já, já, ekki málið.
EINHVER MERKILEGUR
Nú eru gestir farnir að
streyma inn á svæðið og
margir komnir í sætin sín.
Stólaraðir beggja vegna
gönguleiðar sýningarfólks eru
merktar með nöfnum og hvar-
vetna gefur að líta konur og
karla, bograndi yfir stólum að
leita sæta sinna. Fyrir framan
Ijósmyndarahrúguna stað-
næmist fólk. Það er aðallega
klæðnaður, förðun og atgervi
fullorðinnar konu í hópnum
sem vekur athygli íslendings-
ins. Hann ætlar að taka mynd.
En þá kemur einhver gaur í
15. TBL. 1993 VIKAN 1 7