Vikan - 29.07.1993, Síða 25

1000 manns þarna norður við
ysta haf. Með ólíkindum er
hvernig unnt hefur verið að
koma fólkinu þar fyrir - en
margir munu hafa búið í tjöld-
um yfir sumarið þegar flest
var. Þarna var því skrautlegt
mannlíf frá því vorið 1935 og
til ársins 1950 þegar fór að
halla verulega undan fæti
vegna aflabrests.
Það er engu líkara en
klukkan hafi stöðvast þegar
gengið er um þessa sér-
kennilegu byggð með nið
fossins Eiðrofa í hlustum. -
En Djúpavík er smám saman
að öðlast líf á ný. Kvenna-
bragginn svokallaði hýsir nú
hótel sem Ásbjörn rekur á-
samt Evu Sigurbjörnsdóttur,
eiginkonu sinni. Þau halda
dyrum sinum opnum fyrir
gestum allt árið með flestu
því sem slíkum rekstri heyrir
til. Þau taka vel á móti ferða-
löngum sem allir gætu hugs-
að sér að dvelja þar lengur
eftir að hafa átt stutta við-
dvöl. Þau festu kaup á hús-
inu og gerðu það upp. Gamla
verksmiðjan fylgdi með í
kaupunum og sagt er að
enginn grásleppukarl á land-
inu geti státað af annarri eins
aðstöðu og Ásbjörn. □
Gamli
„kvenna-
bragginn"
hefur nú
fengið nýtt
hlutverk.
Þar er nú
rekið hótel
sem opið
er allt
árið.
Heimilisfólk og hótelhaldarar á Djúpuvík,
Ásbjörn Þorgilsson og Eva Sigurbjörns-
dóttir ásamt börnum sínum, Arnari Loga
og Kristjönu Maríu.
ÁAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
/
ÆVINTYRI VERULEIKANS
TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
*
g er mest hrædd um að
þegar ég dey geti ég ekki
ráðið hvaða lög eru spil-
uð í jarðaförinni minni. Og
það vil ég ekki, ég meina að
því vil ég ráða, þótt ekki sé
meira. Það fer auðvitað eftir
því hvað ég lifi lengi og vel,
hvort ég fæ nokkru ráðið. Ef
ég er orðin eldgömul og að
sama skapi hundleiðinleg
verð bara spilaðir þessir
venjulegu heldur leiðinlegu
sálmar sem ég kann ekki og
gæti ekki einu sinni raulað
með þar sem ég svifi yfir
mannskapnum, þarna í kirkj-
unni.
Ég vil hafa danska Ijóða-
söngva og íslensk dægurlög,
hafa dálítið fjör í kirkjunni,
þegar allt er orðið of seint, að
elska, skrifa og leika sér eins
og gengur.
Ástæðan fyrir því að ég er
að hugsa um þetta er að ég
er að koma frá Danmörku og
elska að vera þar, horfa á trén
og blómin, sóla mig í dönsku
sumri, þar sem hægur andvari
yljar mér, bæði gestur og
heimamaður í senn.
Ég hitti konu á götu nýverið
og hún virtist undrandi yfir að
sjá mig á íslandi, hélt að ég
væri flutt til útlanda, með
þessi örfáu málverk sem ég
ætti í eigu minni. Ég sagði
henni að ég viðraði drauma
mína og það stundum opin-
berlega. þyrfti að komast til
annarra landa reglulega til að
finna til en síðan sný ég alltaf
heim, full af þakklæti og góð-
um vonum. Ég á nefnilega
satt að segja meira en nokkur
málverk. Ég á litla sonardóttur
sem er farin að tala við ömmu
í alvöru. „Veistu að Guð er
dáin, hún er stelpa eins og
ég“ og litlu augun glampa í
eftirvæntingu. Hún leikur sér í
skartgripaskríninu mínu og
skreytir sig ótakmarkað. Hún
er stóra stelpan hennar ömmu
og fær ýmislegt sem Anna litla
fær ekki af því að hún er óviti.
Ég flyt ekkert í bráð og
helst ekki í hinn heiminn, er
ekki tilbúin og vona að það
verði tekið tillit til þess. En á
meðan ég er enn ung, ætla
ég að undirbúa tónlistarflutn-
inginn í kirkjunni, danskir
Ijóðasöngvar og reykvísk
dægurlög. Þessu vil ég fá að
ráða ásamt svo mörgu öðru.
Svona er ég gerð.