Vikan - 29.07.1993, Qupperneq 37

RINN FUÚGANDI
honum nam hann staðar með því að þrýsta
flötum lófum fram fyrir sig og kom niður á fæt-
urna eins léttilega og þröstur.
„Já, ef þetta er ekki saga til næsta bæjar!“
hugsaði hann. Hann baðaði aftur út höndun-
um, spyrnti í með tánum og hóf sig til flugs.
Hann flaug nú hringinn í kring í herberginu,
um eitt fet frá loftinu. Hann var ekki hikandi
lengur og naut hins nýja hæfileika í ríkum
mæli. Hann komst að raun um að honum
veittist flugið ekki erfitt og hann þurfti heldur
ekki aö hugsa um hvernig hann ætti að fljúga.
Þegar hann kom í horn í herberginu sveigði
líkaminn ósjálfrátt og sveif áfram.
Heimurinn varð sem nýr í augum Sams.
Herbergið varð allt annað. Hann gat horft ofan
á hurðir og skápa; og honum þóttu stólarnir
sérstaklega skrítnir séðir ofan frá.
Hann tók eftir húsaskúmi yfir skáp og ryk var
á öllum dyralistum. „Ég held að Mully þurfi að
lesa yfir vinnukonunni,1' hugsaði hann með sér.
Svo gaf hann sig hinni dásamlegu íþrótt á
vald. Hann geystist um herbergið, lenti eins
og fjöður og hóf sig upp með því að spyrna
með tánum. Hann gerði tiiraunir með erfiðar
lendingar til þess að reyna krafta sína. Hann
var svo önnum kafinn að hann tók ekki eftir
því að Mully og Lavinia voru komnar heim;
þegar þær komu inn í stofuna sat hann á
skáp uppi undir lofti.
„Nú á ég ekkert orð,“ hvæsti Mully. „Sam-
mywell Small! Viltu gera svo vel að koma nið-
ur áður en þú hálsbrýtur þig;“
Sam brá svo mjög að hann gleymdi að
fljúga og datt niður eins og aðrir dauðlegir
menn. Þetta var mikiö fall og Sam meiddist í
bakinu; Mully varö að nudda hann með gigt-
aráburði en var svo harðhent að Sam hét því
aö þegja yfir afreki sínu, jafnvel þótt hann
kæmi orði að.
„Guð veit að ég hefi orðið að þola margt
síðan ég giftist þér,“ sagði Mully. „En þetta
tekur þó út yfir allt. Ef þú heldur svona áfram
fer fólk að halda að þú sért með lausa skrúfu.
Stundum harma ég þann dag þegar við feng-
um leyfisbréfið."
„Einmitt!" sagði Sam. „Það kostaði mig sjö
skildinga og sex pence. Ég heföi getað fengið
hundaleyfi fyrir sömu upphæð."
„Fyrir koma þeir dagar að ég óska að þú
hefðir keypt þér hund,“ sagði Mully. „Dagurinn
í dag er einn af þeim.“
í nokkra daga hugsaði Sam ekkert um að
fljúga. Bæði var það aö hann var allur lurkum
laminn eftir fallið og svo hitt að Mully gætti
þess að hann væri aldrei einn.
En eina nótt vaknaði hann og varð þess var
aö Mully var steinsofandi. Sam mjakaði sér
fram úr á náttskyrtunni og hóf sig til flugs.
Hann sveimaði um í tvo, þrjá klukkutíma og
lék sér í loftinu eins og hann lysti. Upp frá
þessu fór hann að flúga um húsið á næturnar
þegar Mully svaf. Hann sveif gegnum dyra-
gættir, steypti sér niður að gólfi og þaut aftur
upp á við eins og örskot.
Hann tók að iðka ýmsar erfiðar flugþrautir.
Að vísu gat hann flogið ósjálfrátt eins og fugl
en hann varð að læra ýmis listbrögð, sem flug-
vélar framkvæma, og það var viö slíkar æfing-
ar að Sam varð fyrir alvarlegu skakkafalli.
Eina nótt, þegar hann var á flugi í borðstof-
unni og var að æfa sig á Immelmann-sveifl-
unni svonefndu í gríð og erg, steingleymdi
hann glerljósakrónunni og rakst á hana með
braki og brestum. Hann féll á gólfið með slík-
um dynk að Lazarus mundi hafa vaknað við.
Þegar Mully kom æðandi inn og kveikti Ijós-
ið sá hún að Sam var á náttskyrtunni, ataður
blóði og glerbrotum. „Almáttugur hjálpi mér!
Hvað hefir þú nú verið að gera?“ stundi hún
upp.
Sam var ruglaður í kollinum því aö hann
var með fjögurra þumlunga langan skurð á
höfðinu og enginn nema Yorkshiremaður
hefði þolað annað eins högg án þess að höf-
uðkúpan brotnaði. „Það var nauðlending,“
sagði hann.
Mully baslaði Sam í rúmið og hringdi á
lækni. Læknirinn kom og saumaði skurðinn
saman meö sex sporum.
Sam lá nokkra daga og Mully sagði ekki
aukatekið orð um það sem gerst hafði. En
Sam grunaði að það væri geymt en ekki
gleymt. Daginn sem hann fór á stjá lét Mully
hann setjast á sófann og leysti frá skjóðunni.
„Heyrðu nú, Sam,“ sagði hún, „ég man vel
þegar þú fannst upp sjálfsnúandi spuna-
snælduna, ég veit að þú ert uppfinningamað-
ur. En það eru takmörk fyrir því sem menn
geta gert, jafnvel uppfinningamenn. Þegar
maður á þínum aldri fer á fætur um miðjar
nætur og hangir á skyrtunni á Ijósakrónum
eins og api; nú, það sem ég vildi sagt hafa: Ef
þú heldur þessu áfram líður ekki á löngu áður
en þú verður klepptækur. Reyndu nú að
hætta þessu, væni. Þó að þú viljir ekki gera
það fyrir mig minnstu þá hennar dóttur þinnar
sem á allt lifið framundan.“
Svo lokaði Mully sig inni í eldhúsi og há-
grét. Því næst lagaði hún te og færði Sam á-
samt ýmsu góðgæti. Á Ijósakrónuna var ekki
minnst.
Auðvitað var Sam harðákveðinn í að hegða
sér eins og maður. Hann háði mikla og stranga
baráttu við sjálfan sig til þess að sigra löngun-
ina til að fljúga. En honum var ómögulegt að
hætta að hugsa um það. Þewgar hann sat einn
í sólskininu niðri á Strandgötu var hann alltaf
að horfa á mávana sem svifu í golunni. Nú,
þegar Sam var orðinn hálfgerður fugl, hugsaöi
hann líka eins og fugl og vissi margt sem
venjulegt fólk hefur ekki hugmynd um. Hann
hugsaði til dæmis mikið um loftstraum.
Stundum lá illa á honum því að straumarnir
voru andstæðir og sveipóttir - „hvikulir" eins
og Sam orðaði það. Þegar hann horfði á
mávana sveiflast og snúast gat hann fundið
straumana og sveiflaðist og snerist sjálfur til
þess að hjálpa mávunum.
En aðra daga voru straumarnir breiðir og
rólegir - eins og fagur hljóðfærasláttur sem
kitlaði skynfæri hans. Þá var Sam í góðu
skapi og sveif með mávunum í anda.
Hann sá þá lenda í uppstreymi yfir fjörunni,
þjóta gargandi upp með berginu, hærra og
hærra, svífa svo meðfram ströndinni án þess
að blaka væng. Sam vissi að þeir voru ekki
að leita að æti - þeir voru aðeins að leika sér
af einskærum fögnuði.
Sam sat þarna oft og einatt allt til sólarlags
eða þar til Mully kallaði: „Farðu að koma,
væni. Komdu áður en það verður kalt.“
Sam ætlaði sér í raun og veru að halda lof-
orð sitt og haga sér eins og manni sæmdi. En
þegar hann fann hina dásamlegu loftstrauma
leika um andlit sitt, þessa þöglu tónlist, sem
hann einn gat skynjað, þá var hann ofurliði
borinn. Og einn dag stóð hann upp af bekkn-
um og gekk út að girðingunni. Hann gekk nær
og nær brúninni til þess að finna betur til lofts-
ins. Hann hallaði sér að uppstreyminu og
dæsti ánægjulega. Hann lét loftið leika um sig
án þess að lyfta sér frá jörðinni.
Þá var allt í einu tekið harkalega í hann.
Hann missti hið nákvæma jafnvægi og braust
um í höndum lögregluþjóns. „Hver fjandinn
stóð til?“ hrópaði lögregluþjónninn.
„Hvað er þetta, lagsmaður," sagði Sam, „ég
var ekkert að gera.“
„Komdu með mér,“ sagði lögregluþjónninn.
Lögreglan hringdi til Mully og baö hana að
koma á stöðina. Hún kom í svo miklu ofboði
að hún varð fokvond þegar hún sá að Sam
sat þar hinn rólegasti og tottaði pípuna sína.
„Hverju hefur þú lent í núna, hrakfallabálk-
ur,“ hrópaði hún.
Sam þagði en yfirlögregluþjónninn fór með
Mully afsíðis og skýrði henni frá aö Sam hefði
ætlað að fremja sjálfsmorð með því aö kasta
sér fram af bjargbrúninni við Strandgötu.
„Sjálfsmorð,“ sagði Mully og stór tár fóru að
streyma niður kinnar hennar.
„Skammist þér yðar ekki fyrir að valda konu
yðar þessari sorg,“ sagði yfirlögregluþjónninn
við Sam.
„Verið þér nú ekki að ávíta hann, herra
minn,“ bað Mully. „Ég hef ekki verið honum
eins góð kona og ekki hugsað eins vel um
hann og ég hefði átt að gera.“
15.TBL. 1993 VIKAN 37