Vikan - 29.07.1993, Qupperneq 40

gæti hamið eins mikinn fjölda blaðamanna og
verða vildi.
Eftir morgunverð fór Sam út og labbaði
spottakorn. Ungur maður, sem sagðist heita Jim
McGillicuddy, vatt sér að honum og kynnti sig.
„Þú munt víst ekki vera blaðamaður?“
spurði Sam. Ungi maöurinn kvað svo vera.
Sam gekk með honum dálítinn spöl og piltur-
inn kvaðst verða að fá frásagnarefni í blað
sitt. Hann sagðist vera eyðilagður maður ef
hann fengi það ekki. Hann var byrjandi í
blaðamennskunni og þess vegna þurfti hann
á sérstaklega fréttnæmu efni að halda. Allir
hinir fréttaritararnir höfðu flýtt sér burtu til
þess að skrifa skoplýsingu af frásögn Mullyar
en hann einn vildi ná tali af Sam og þess
vegna var hann þarna einn á rangli.
„Þetta er ekki neitt til aö fjasa um,“ sagði
Sam. „Ég get flogið. Það er allt og sumt.“
„Flogiö?"
„Ó, já.“
„Þér eigið við í flugvél?“
„Nei, bara eins og ég er.“
Blaðamaðurinn var þögull stundarkorn og
þeir gengu áfram samsíða. „Jæja, herra Small,“
sagði hann að lokum. „Ég vil ekki gera yður
mikið ónæði en - ef þér væruð þannig stemmd-
ur núna - væri yður sama þótt þér - flygjuð?"
„Eins og þú vilt,“ sagði Sam, þar sem hann
kærði sig ekki um að trana sér fram.
„Mér þætti ákaflega vænt um það."
Sam hóf sig á loft, flaug einn eða tvo hringi
og lenti síðan aftur hjá blaðamanninum.
„Hvert í hoppandi,” sagði ungi maðurinn og
tók á rás niður veginn.
„Bölvaður Ameríkaninn," tautaði Sam og
sneri heimleiðis. Hann var að drekka teið sitt
þegar blaðamaðurinn kom aftur.
„Fáðu þér sæti,“ sagði Sam, eins vingjarn-
lega og hann var vanur, „og þiggðu tesopa."
„Nei, þakka þér fyrir.“
„Hvað er þetta,“ sagði Mully. „Fáðu þér ó-
sköp lítinn dropa." En pilturinn hristi bara höf-
uðið.
„Hvað er á seyði?“ spurði Sam.
„Ég hef veriö rekinn.“
„Hvað?“
„Rekinn! Hent út! Sparkað!"
„Jæja, varstu rekinn," sagði Sam. „Mér þyk-
ir leitt að heyra það. Og ég sem hélt að ég
heföi útvegað þér efni í ágætis grein."
„Ég fór heim og skrifaði hana,“ sagði piltur-
inn kjökrandi. „Og þeir sögðu að ég hefði
skrifað hana fullur. Þeir voru of heimskir til að
trúa henni. þetta er stórfenglegasta frétt sem
heimurinn hefur heyrt. Vitið þér það?"
„Þú ert ákaflega kurteis," sagði Mully.
„Þaö getur veriö að ég sé fullur eöa vitlaus
en ég er áreiðanlega ekki kurteis,“ sagði ungi
maðurinn. „Sjáið þér nú til, vilduð þér heyra
eina uppástungu. Þetta er merkasta fyrirbrigði
síðustu fimmtíu alda. Við getum grætt milljónir
á því ef ég fengi að ráða."
„Milljónir?" spuröi Mully og fór að leggja við
hlustirnar.
„Já. Við höldum sýningar og förum um-
hverfis jörðina."
„Nei, mig langar ekki að ferðast kringum
jörðina. Ég er búinn að því,“ stundi Sam. „Mig
langar bara heim til Yorkshire.“
„Sam,“ sagði Mully, aövarandi."
„Heyrðu, Mully - það er ég sem flýg og ég
ræð hvaö ég geri.“
„Það var líka svo með spunasnælduna
þína,“ sagði Mully. „Ef þú hefðir fengið að
ráða þá notuðu Owdicottsverksmiðjurnar
hana ennþá án þess að borga eyri fyrir. Hverj-
um var þaö að þakka að við fengum lögfræð-
ing og fórum í mál? Var það kannski ekki mér
að þakka? Annars værir þú bara verkstjóri
meö tveggja punda og tíu shillinga vikukaup.
Það er hollast að láta mig sjá um fjármálin. Eg
og pilturinn þarna munum sjá um allt.“
Samningur var gerður og undirritaður. „Nú,“
sagði ungi maðurinn, „skulum við leigja Madi-
son Square Garden í New York. Þér þurfið
bara að fljúga einu sinni á dag. Ég ætla að
panta farseðil með flugvél austur á morgun."
„Með flugvél," sagði Mully. „Þá væri nóg að
panta tvo farmiða því aö Sam getur flogið
sjálfur og sparað okkur fargjald." En Jim vildi
ekki heyra það og þegar hann benti á að Sam
myndi gegnfrjósa á leiðinni yfir Klettafjöllin lét
Mully undan og féllst á að lofa honum að vera
inni í flugvélinni.
Næsta dag höfðu þau komið sér fyrir í dýru
hóteli í New York. Sam hafði engan frið fyrir
fólki sem vildi tala við hann og skoða hann í
krók og kring. Hann var beðinn að fljúga. Sam
flaug nokkra hringi í herberginu en þessir
New York-búar voru fram úr hófi tortryggnir.
Þeir stóðu uppi á stólum, þreifuðu eftir vírum;
þeir rannsökuðu Sam gaumgæfilega til þess
að vita hvort hann héngi ekki í einhverju.
Læknar bönkuðu á honum brjóstið og athug-
uðu blóðþrýstinginn; sálfræðingar spurðu
hann hvort tonn af fiðri væri léttara en tonn af
blýi; hann var rannsakaður af geðlækni og
nefnd andatrúarmanna.
Ljósmyndarar tóku myndir af Sam stand-
andi og Sam á flugi og herbergð varö svo fullt
af reyk aö Sam náði varla andanum. Loksins
slapp hann inn í svefnherbergið. Smávaxinn
gamall maður sat á rúminu.
„Komið þér sælir," sagði öldungurinn kurt-
eislega.
„Mér tókst vel sýningin," sagði Sam. „En ég
er alveg uppgefinn.“
„Hún tókst vel,“ sagði gamli maðurinn. „En
þeir trúa ekki á hana."
„Trúa ekki?“
„Nei, því er nú verr. Mannkynið hefur óbeit
á öllu sem það fær ekki skilið. Það mun nota
allar aðrar skýringar en sannleikann - að þér
getið flogiö."
„Ég get flogið,“ sagði Sam.
„Auðvitað getið þér það,“ sagði öldungurinn
hæglátlega.
„Þakka þér fyrir," sagði Sam. „Og fáðu þér
hérna í pípu af tóbakinu mínu. Það er ágætt.
Og hvað heitir þú aftur?“
„Ég er bara nemandi í Rannsóknarstöðinni,"
sagði gamli maðurinn og tróð tóbaki Sams í
pípuna sína. „Ég er að reyna að finna aöferð til
þess að sigrast á andstöðu líkama og sálar
gegn lifnaðarháttum, mataræði og hugsun nú-
tímans. Hann kveikti í pípunni og leit á Sam.
„Mig langar til að spyrja einnar spurningar."
„Ég hef verið spurður svo margra að það
munar ekki um eina í viöbót."
„Er mismunandi erfitt að fljúga?"
„Mér líkar best að fljúga einn, undir berum
himni og að næturlagi. Það er erfiðara þegar
fólk er viðstatt. Eins og til dæmis í dag - þá
var það erfitt."
Gamli maðurinn kinkaði kolli og saug píp-
una. Svo stóð hann upp og klappaði á herð-
arnar á Sam. „Það hefur verið sérstaklega á-
nægjulegt aö tala við yður, herra Small,"
sagði hann. „Ég vildi að ég gæti verndað yður
en ég get það ekki. Heimurinn vill alls ekki
trúa. Líffræðingar hafa sannað meyjarfæðing-
una; efnafræðingar geta breytt vatni í vín;
iæknar fá dauða menn til að rísa upp, vísinda-
menn sanna að efnið sé óforgengilegt og
stærðfræðingar hafa sýnt fram á að eilífö í
tíma og rúmi sé óumdeilanleg staðreynd - og
þetta gerðist allt í heimi sem hættur er að trúa
á meyjarfæðingu, kraftaverk og eilíft líf. Því
meira sem við sönnum því minni verður trúin.
Einföld og blessuð trúin er ekki lengur til.
Mennirnir hafa fengið of margar sannanir og
of mikið af rökum til að trúa hinu óskiljanlega."
„Þetta er skrítið," sagði Sam. „Það var einmitt
ræða um trúna sem kom mér til að fljúga."
„Auðvitað,“ sagði gamli maðurinn.
„Mér er sama hverju menn trúa,“ sagði
Sam. „Ég veit að ég get flogið - er ekki svo?“
„Jú, herra Small. En sjáið þér ekki að van-
trú þeirra gæti... jæja, ég get ekkert gert. Þér
verðið aö halda áfram einn “ en mig langar að
gefa yður eitt ráð. Ef yður finnst einhverntíma
að það sé sérstaklega erfitt að fljúga þá segið
bara við sjálfan yður: „Ég get flogið. Ég get
það! Ég get það!- Og trúið því ávallt."
Sam hafði ekki mikinn tíma til að hugsa um
hvað öldungurinn hafði sagt því að hann hafði
ekki stundlegan frið fyrir iæknum, blaðamönn-
um og Ijósmyndurum. Sýningarkvöldið rann
upp og Sam var í búningsherberginu ásamt
Mully. Hún rétti honum útsaumaðan búning.
„Ég saumaði þetta,“ sagði hún. „Hérna er
breski fáninn hægra megin á brjóstinu og sá
bandaríski vinstra megin. Gerðu það fyrir mig
að fara í hann.“
„Það veit ekki á gott að skipta um búning,"
sagöi Sam. En hann fór í búninginn því að
hann kenndi í brjósti um Mully sem hafði vak-
að fram eftir á kvöldin við að sauma hann.
Jim kom þjótandi inn og dró Sam að sviðs-
dyrunum. Sam heyrði að veriö var að kynna
hann í hátölurunum.
„Þú ert viss um að þú getir það,“ spurði
Jim. „Það hefur aldrei verið hér annar eins
mannfjöldi - og dýrustu sætin á tuttugu doll-
ara. Þér mistekst ekki?"
„Auðvitaö ekki,“ sagði Sam gramur. Svo var
honum ýtt inn á sviðið og þarna stóð Sam
Small, klæddur Ijósrauðum búningi, öllum út-
saumuðum. Hann stóð kyrr svolitla stund og
deplaði augunum í Ijósin. Hann baðaði út
höndunum til þess að hefja sig upp og þá, allt
í einu, fór hann að hugsa um hvað mundi ger-
ast ef hann gæti nú ekki flogið.
Þarna stóð hann, mitt i þessum geysistóra
sal, skringilegur og lítill í Ijósrauða búningn-
um, með armana útrétta. Ahorfendurnir, sem
skiptu þúsundum, voru þegar farnir að hlæja.
Hláturinn glumdi og bergmálaði um allan sal-
inn. Sam ætlaði að leggja á flótta en Jim stóð
í dyrunum og bandaði við honum í ákafa.
„í guðs bænum - fljúgðu," kallaði Jim.
Sam varö gripinn óumræðilegri skelfingu.
Ef til vill hafði hann dreymt allt saman, ef til vil
gat hann alls ekki flogið. Hann hljóp áfram
með útrétta arma til þess aö finna til loftsins.
Og þetta var það sem áhorfendurnir sáu;
skringilegan, lítinn karl sem hljóp um eins og
kjúklingur - mann sem var að reyna að fljúga.
Þeir hlógu og því meira sem þeir hlógu því
hraðar hljóp Sam og hoppaði uns hann var
kominn að niðurlotum. Þá nam hann staðar.
Fólkið var hætt að hlæja, það fussaði og öskr-
aði af reiði. Hann sá sýningarskrár og dag-
40 VIKAN 15. TBL. 1993