Vikan - 29.07.1993, Blaðsíða 47

Gamli maðurinn settist í stólinn við stóra skrif-
borðið. Hreyfingar hans voru hægar og stirðar
og andlitið fölt og hrukkað af sársauka.
Frammi í forstofunni heyrðist hurð skellt.
Fröken Roberts hafði kvatt síðustu gestina.
Þeir voru horfnir út í þokuna.
Maðurinn við skrifborðið leit á pípuna sem
lá í öskubakkanum. Nei, það var vist best að
láta hana eiga sig. Reyndar hafði læknirinn
sagt að hann mætti fá sér í píþu öðru hverju.
En hjartað hafði samt ekki gott af því og það
var næstum ógerlegt fyrir hann að troða í
hana og kveikja í henni upp á eigin spýtur.
Hann leit á kræklótta fingur sína og bólgna
hnúana. Eitt sinn hafði hann hrifið áhorfendur
um allan heim með þessum fingrum. Þeir
höfðu búið yfir ótrúlegri tækni; færst leikandi
létt fram og aftur um nótur flygilsins. Mozart,
Chopin, Schumann - verk þessara meistara
hafði hann túlkað af frábærri tækni og innlifun
- þar til óhappið gerðist.
Þegar hann stóð á hátindi frægðar sinnar
var hann skyndilega dæmdur úr leik; hlekkj-
aður við stól í stofu þar sem flygillinn stóð ó-
hreyfður. Hann fékk illkynjaða liðagigt um all-
an líkamann. Hnúarnir bólgnuðu upp og fing-
urnir krepptust. Sjúkdómurinn gerði fyrst vart
við sig ósköp sakleysislega. Hann fékk hita og
kvef og grunaði ekki að nein hætta væri á
ferðum. En einn morguninn vaknaði hann og
gat varla hreyft legg eða lið. Mestur var stirð-
leikinn i fingrunum og táliðunum. Síðan hrak-
aði heilsu hans dag frá degi.
Það voru grimmileg örlög að einmitt hann -
hinn heimsfrægi píanóleikari Ronald Sinclair -
skyldi fá sjúkdóm sem skaðaði mest fingur
hans og svipti hann þar með ánægju og fyll-
ingu lífsins - tónlistinni og áhorfendunum.
Hann stóð allt í einu frammi fyrir þeirri stað-
reynd aö hann gat ekki framar stundað það
sem hann hafði helgaö líf sitt. Ofan á allt ann-
að var hann kominn með hjartasjúkdóm sem
hrjáði hann engu síður en gigtin.
Hann átti ekkert eftir - nema bækur, mál-
verk og nótur. Líf hans var í raun liðið hjá.
Fröken Roberts kom inn í stofuna. Hún var
lítil vexti og digur, gráhærð, meö mild, blá augu.
Hún hafði fylgt honum og verið stoð hans og
stytta árin sem hann ferðaðist vítt og breitt um
veröldina, hélt hljómleika við gífurleg fagnaðar-
læti. Nú, þegar hann var orðinn örkumla maður
var hún honum með öllu ómissandi.
15.TBL. 1993 VIKAN 47