Vikan - 29.07.1993, Qupperneq 49

Fröken Roberts andvarpaöi mæöulega.
- Getið þér sagt mér nokkuö nánar um
þessi börn?
- Já, eldri bróðirinn átti tvo syni: Richard
Sinclair, sem er lögfræðingur. Hann er tuttugu
og átta ára gamall og ókvæntur...
- Hvernig lítur hann út? skaut lögreglufor-
inginn inn í.
- Hann er hár og glæsilegur og nýtur mikillar
kvenhylli. Líferni hans er ekki til fyrirmyndar,
þaö get ég sagt yður... Þér veröið að fyrirgefa
að ég skuli blaöra þannig um hann. En ég hef
ekki komist hjá því að fá vitneskju um sitt af
hverju öll þau ár sem ég hef verið hérna.
- Það er skylda yðar að segja mér allt sem
þér vitið, sagði Stephens og tók upp litla
minnisbók og skrifaði í hana. - Og hinn son-
urinn?
- Hann heitir Peter Sinclair. Hann er tutt-
ugu og fimm ára gamall. Hann er lyfjafræð-
ingur og vonast til að geta með tímanum
eignast sitt eigið apótek. Konan hans, Sylvia,
skammar hann sí og æ fyrir að eyða of mikl-
um peningum í alls konar vitleysu, svo sem
veðhlaup og því um líkt. Og svo eru það
börn hins bróðurins. Stúlkan - hún heitir
Jean - var dansmey við Coronet-ballettinn.
Hún giftist Neil Branton, forstjóra Melvilli-
leikhússins. Hún hafði með höndum aðal-
hlutverkið í söngleik, sem nýlega var frum-
sýndur og hlaut hina hraklegustu dóma.
Hann hét víst „Rauði máninn”. Maðurinn
hennar var gramur út í frænda hennar af því
að hann hafði sagt að tónlistin í söngleiknum
væri nauðaómerkileg. Og það kom í Ijós að
hann hafði rétt fyrir sér.
Fyrsta síðan í bók lögreglufulltrúans var
fyllt.
- Og þá er einn eftir, er það ekki?
- Jú, bróðir Jean, Howard. Hann er tuttugu
og eins árs og er að læra læknisfræði. Hann
er trúlofaður stúlku sem heitir Maria Blair.
Hún er dóttir kaupmanns sem verslar meö
herravörur. Howard vill gjarnan kvænast strax
en frændi hans vildi ekki greiða honum neitt
af arfi hans fyrr en hann hefði lokið námi sínu.
Mér finnst persónulega aö það sé nokkuð hart
fyrir þau að verða að bíða í fjögur eða fimm ár
en ég held að herra Sinclair hafi aðeins viljað
bíða og sjá hvort nokkur alvara væri á milli
þeirra; hvort samband þeirra væri ekki aðeins
stundarfyrirbæri og mundi ekki endast lengi.
María er mjög metnaðargjörn stúlka. Hana
dreymir um að Howard verði tískulæknir í
Bond Street.
- Var herra Sinclair auðugur maður? spuröi
Stephens.
- Já, það var hann tvímælalaust, svaraði
fröken Roberts.
- Hann fékk svimandi há laun á sínum tíma
og hefur enn drjúgar tekjur af þeim hljómplöt-
um sem hann lék inn á. Auk þess eru öll mál-
verkin hans afar mikils virði. Hann hefur í
mörg ár reynt að eignast málverk eftir Degas
en honum entist sem sagt ekki aldur til að það
tækist.
Stephens hrökk við. Degas. Það hlaut að
vera málarinn Degas sem Sinclair átti við
þegar hann merkti undir nóturnar. En hvað
gat efeb þá þýtt?
Fröken Roberts fylgdi Stephens til dyra.
- Vesalings herra Sinclair, sagði hún. - Ég
vona bara að honum auðnist að fá að leika aft-
ur á flygil hvar sem hann er nú niður kominn.
John Stephens lögreglufulltrúi átti afar ann-
ríkt fyrir hádegi næsta dag. Síminn hringdi
stöðugt.
Skýrsla með niðurstöðum líkskoðunarinnar
hafði verið lögð á borðið hjá honum. Hann
hafði rætt við forstöðumann listasafnsins og
hann hafði haft samband við málfræðing við
háskólann. Klukkan var að verða eitt þegar
aðstoðarmaður hans kom með stóra bók um
Edgar Degas eftir Pierre Cabanne.
Hann sat og blaðaöi í bókinni með hrukkað
ennið. Ailt f einu hurfu hrukkurnar og hann
greip símtólið.
- Viljið þér vísa inn til mín þeim sem boð-
aðir hafa verið vegna Sinclair-málsins.
Stuttu síðar sátu sjö manns á skrifstofu
hans.
Stephens kynnti sig og studdi sig upp við
skrifboröið.
- Þið hafið verið boðuð hingað vegna
dauða Ronalds Sinclair. Ég tel það skyldu
mína að skýra ykkur frá því að hann hefur
verið myrtur.
Undrunarsvipur kom á alla viðstadda og
sumir hljóðuðu upp yfir sig.
- Hvernig hefur það getað átt sér stað?
hrópaði Richard Sinclair. hann var hár maður
og vel vaxinn en fölur (andliti.
- Og hver...?
- Ég skal útskýra þetta betur, sagði Steph-
ens. - Þið voruö öll í heimsókn hjá gamla
manninum í gærkveldi. Þið fóruð öll á sama
tíma, um ellefuleytið. En einhver ykkar hefur
komið aftur...
- Einhver okkart hrópaði Jean Branton,
skelfingu lostin. Hún var ung og fögur, Ijós-
hærð með dökkbrún augu. - En hverju okkar
skyldi detta í hug að myrða Ronald frænda?
stamaði hún. - Og hvers vegna í ósköpun-
um?
- Vegna peninga, svaraði Stephens, stuttur
í spuna. - Og allir sem hér eru viðstaddir
höfðu sömu ástæðuna. Allir höföu áhuga á að
fá arf sinn greiddan. Maðurinn yðar, frú Brant-
on, er til dæmis í fjárhagskröggum eftir hina
harkalegu útreið sem söngleikurinn „Rauði
máninn” fékk.
Neil Branton, hár maður vexti og kraftaleg-
ur, með dökkt liðað hár, mótmælti ásökun
Stephens harkalega.
- Og þér, Howard Sinclair, hélt Stephens á-
fram eins og ekkert hefði (skorist. - ...Þér vilj-
ið gjarnan kvænast fröken Blair en voruð
neyddir til að bíöa þar til þér höfðuð lokið
námi. Ef þér hefðuð hins vegar haft peninga
Ungi Ijóshærði maðurinn fölnaði og unga,
dökkhæröa konan, sem stóð á bak við hann,
lagði hönd á öxl hans til að reyna að róa
hann.
- Og þér, Peter Sinclair, sagði Stephens og
sneri sér að lyfjafræðingnum sem var óróleg-
ur og beit stöðugt í neðri vör. - Þér eyöið
alltof miklu fé í veðreiðar og slíkan óþarfa. Þér
eruð líka í peningakröggum, er ekki svo?
Konan hans svaraöi fyrir hann:
- Segið mér, herra lögreglufulltrúi. Eruð þér
að reyna að gera okkur öll tortryggileg, eða
hvaö á þetta að þýða?
- Nei, ég geri mér Ijóst að aðeins eitt ykkar
hefur framið verknaðinn, sagði Stephens og
sneri sér að lögfræðingnum, Richard Sinclair.
- Þér höfðuð líka gilda ástæðu til að myrða
frænda yðar. Þér hafið haft lítið að gera við
lögfræðistörf síðasta hálfa árið. Yöur vantaði
nauðsynlega fé til að geta rekið lögfræðiskrif-
stofuna. Auk þess notið þér mikla peninga til
eigin afnota.
Richard Sinclair spratt á fætur.
- Nú er nóg komið, herra lögreglufulltrúi,
sagði hann. - Það er útilokað að við höfum öll
myrt Ronald frænda. Og hvernig var hann
myrtur eiginlega? Það væri fróðlegt að fá að
vita það.
- í gærkveldi, skömmu eftir að þið fóruð öll
frá frænda ykkar, kom eitt ykkar aftur inn um
frönsku dyrnar, en þær höfðu verið opnaðar
skömmu áður. Umræddur maður kom til að
biðja um peninga og til að myrða herra
Sinclair ef hann yrði ekki við óskum hans.
Það er enginn vafi á því að áköf rimma hefur
átt sér stað milli herra Sinclairs og þessa
manns og hinum óboðna gesti varð fljótlega
Ijóst að að ekki var neins fjárhagslegs stuðn-
ings að vænta frá herra Sinclair. Þess vegna
hefur hann í bræði sinni sett eitur í vatnsglas
sem ráðskonan hafði sett inn til húsbónda
síns ásamt meðulum skömmu áður. Síðar í
samtalinu hefur morðinginn minnt herra
Sinclair á að taka inn meðalið sitt og þaö hef-
ur gamli maðurinn gert. Litlu seinna hefur
hann orðiö var við að hjarta hans, sem var
veikt fyrir, tók að slá ákaft og hefur hann þá
líklega gert sér Ijóst að honum hafi verið byrl-
að inn eitur. Til þess að morðinginn hlyti mak-
leg málagjöld datt honum snjallræði í hug
sem honum tókst naumlega að framkvæma
áður en hann lést.
Stephens gerði hlé á máli sínu. Enginn
sagði neitt.
- Tónlist og málaralist voru tvö aðaláhuga-
mál herra Sinclairs í lífinu. Og áður en hann
dó tókst honum að veita þeim sem eftir liföu
ótvíræða vitneskju um hver hefði myrt hann.
Hann gerði þetta með aðstoð áhugamálanna
sinna-tónlistarinnar og málaralistarinnar.
- En hvernig? spurði Sylvia Sinclair undr-
andi.
Stephens tók fram nótnaheftið og sýndi
þeim bogana sjö sem mynduðu hið dularfulla
orð Degasefeb.
- Morðinginn vildi koma herra Sinclair fyrir
kattarnef vegna arfsins, hélt Stephens áfram.
- Og hann var öllum hnútum kunnugur í hús-
inu því að það var ekkert eitur í glasinu þegar
við fundum það. í því var aðeins hreint blá-
vatn eins og áður. Morðinginn hefur líklega
vonað að því yrði strax slegið föstu að herra
Sinclair hefði dáið eðlilegum dauðdaga. Öll-
um var kunnugt um að hann var hjartveikur.
En læknir lögreglunnar uppgötvaði strax að
það gat ekki verið. Og nú kem ég loks að
hinu dularfulla orði sem hefur valdið mér
miklum erfiðleikum og heilabrotum. Fyrsti
hluti orðsins - Degas - vísar til hins fræga
franska málara, Edgars Degas. Ráðskonan,
fröken Roberts, hefur sagt mér að heitasta
ósk herra Sinclairs hafi verið að eignast mál-
verk eftir þennan meistara. Mér varð strax
Ijóst að það hlaut að vera tilgangur Sinclairs
að beina athygli lögreglunnar að einu á-
kveðnu málverki eftir Degas - en hvaða mál-
verki?
Degas hefur málað myndir af dansmeyjum,
veðhlaupahestum og ótalmörgu öðru. í mynd-
um hans er hægt að finna eitthvað sem á við
hvert ykkar. Þess vegna varð ég að komast
að raun um hvað síðasti hluti hins dularfulla
orðs þýddi - Efeb. Hér kom háskólinn til sög-
unnar og liðsinnti mér. Orðið er grískt og hjá
15.TBL. 1993 VIKAN 49