Vikan - 29.03.1999, Síða 13

anna Kristín segist
hafa verið í sjálf-
stæðum atvinnu-
rekstri síðan hún var barn.
„Eg var mjög sjálfstætt barn
og byrjaði ung að vinna. Ég
átti heima í Hafnarfirði en
mamma vann í Kirkjustræti
í Reykjavík þannig að við
fórum öll í Landakotsskóla.
Afi minn átti skóbúð og
þegar ég var ekki í skólan-
um vildi ég bara komast
niður í búð og selja skó.
Mamma sagði að það væri
ekki hægt og sagði að ég
gæti farið að selja Dagblað-
ið. 6 ára gömul stóð ég því á
Lækjartorgi og seldi Dag-
blaðið. Pegar ég var 10 ára
fór ég að vinna í skóbúðinni
um sumarið. Það leið ekki á
löngu þar til ég var farin að
slaga upp í að vera sölu-
hæst, held ég, ég var svo
viljug. Auðvitað voru kon-
urnar hissa þegar þetta barn
kom hlaupandi á móti þeim
til að selja þeim skó,“ segir
Hanna Kristín og hlær.
Hún segir að snyrtifræðin
hafi alltaf verið ástríða hjá
sér. „Frá því að ég var lítil
þá vissi ég að þetta væri það
sem mig langaði til að gera.
Þegar ég var tólf til fimmtán
ára görnul þá var ég með
allt hverfið í klippingu og
strípum, litun, plokkun og
förðun. Það leið ekki sú
helgi að einhver kæmi ekki
til mín eða ég væri úti í bæ
að vinna mér inn peninga
og æfa mig. Ég sá í þessu
nokkra gróðavon, svo ég
sagði bara öllum að ég væri
á samningi og ég gæti nú
hreint alveg eins klippt eins
og konurnar á hárgreiðslu-
stofunum. Það gekk bara
svona frábærlega vel og
áður en ég vissi af þá var ég
komin með flesta ungling-
ana í skólanum og jafnvel
foreldrana líka,“ segir
Hanna Kristín.
Hanna Kristín byrjaði í
snyrtistofurekstri árið 1990,
þá 22 ára. Hún segist hafa
byrjað smátt, vann hjá
meistara á snyrtistofu á dag-
inn og leigði aðstöðu í
World Class á kvöldin.
„Launin á snyrtistofunni
dugðu bara ekki til, ég var
að kaupa mér íbúð, borga af
lánum og svona. Mig vant-
aði aukavinnu og draumur-
inn var alltaf að vinna sjálf-
stætt. Ég talaði við Bjössa,
eiganda World Class, og
leigði eitt herbergi af hon-
um. Eftir að hafa verið full-
bókuð næstum öll kvöld og
helgar í eitt ár þá sá ég að
möguleikarnir á að hefja
minn eigin rekstur væru til
staðar. Ég taldi að 4-5 við-
skiptavinir á dag myndu
halda mér sæmilega á floti
svo ég fór á fund Bjössa og
lagði fram hugmyndir mínar
um snyrtistofu og smám
saman fór draumurinn að
verða að veruleika. Það var
mikil stöðnun á snyrtimark-
aðnum á þessum tíma, það
voru litlar sem engar nýj-
ungar, tækjakostur var mjög
takmarkaður og snyrtifræð-
in í heild sinni var alls ekk-
ert markaðssett. Mér fannst
verkefnin ekki nægilega
spennandi, vinnan var ekk-
ert lík þeirri hugmynd sem
ég hafði gert mér af snyrti-
fræðinni. A þessum tíma
var ég aðallega í fótaað-
gerðum og nuddi og sá ekki
fram á að ég fengi mikið út
úr mínu starfi, hvorki sem
einstaklingur né sem fag-
maður og var ósátt við það.
Ég hugsaði því með mér að
ég hefði um tvennt að velja,
annaðhvort að breyta al-
gjörlega um starfsgrein,
læra bara eitthvað annað,
eða fara út í sjálfstætt og
búa til mína eigin mögu-
leika. Mig langaði að opna
stóra snyrtistofu þar sem
viðskiptavinurinn gæti kom-
ið inn og fengið allt sem
hugur hans girntist í sam-
bandi við snyrtingu og fegr-
un, snyrtistofu þar sem
tækjakostur væri góður og
boðið væri upp á allar þær
nýjungar á markaðnum sem
mér fannst svo spennandi.
Á STOFUNNI! Það
er nóg að gera hjá
Hönnu Kristínu á
snyrtistofunni á
Laugaveginum. Hér
er hún að dekra við
Elísabetu Þórisdótt-
ur, forstöðumann
Gerðubergs, sem er
einn af mörgum
fastakúnnum á
snyrtistofunni.
Hanna Kristín hefur
innréttað húsnæðið
á Laugaveginum
mjög glæsilega.
tá
Vikan 13