Vikan - 29.03.1999, Qupperneq 28

Heldur besta vinkona mín við
óma frá stofunni. Þau sátu
saman í sófanum rjóð í and-
liti og Gunna strauk fingr-
unum daðurslega í gegnum
hárið á Jóa. Mér brá í brún
en lét sem ekkert væri. Ég
minnti mig á að Gunna væri
besta vinkona mín og ég
hafði beðið manninn minn
að létta henni lífið. Gunna
leit upp og sagði: „Ég ætla
rétt að vona að þú gerir þér
grein fyrir því hvað þú átt
frábæran eiginmann." Ég
brosti, tók utan um mann-
inn minn og sagðist vita allt
um það.
Mér líkaði illa hversu
héldum við tvöfalt brúð-
kaup. En nú var Gunna
skilin við manninn sinn og
skilnaðurinn ógnaði hjóna-
bandi okkar Jóa.
Gunna var niðurbrotin
eftir skilnaðinn og leitaði til
okkar eftir huggun og
stuðningi. Nótt eftir nótt
grét hún sig í svefn á stofu-
sófanum okkar. Jói hafði
ekki síður samúð með henni
en ég en þegar svona hafði
gengið í einn mánuð fannst
honum nóg komið.
„Hún er alltaf hérna,“
kvartaði hann eitt kvöldið.
„Ég veit það,“ svaraði ég.
„En það er skylda okkar að
reyna að hjálpa henni.“
„Ég get nú ekki séð að
henni líði nokkuð betur,
það er alveg sama hvað við
reynum að gera fyrir hana,“
sagði Jói pirraður.
Ég skildi hvernig honum
leið. Satt að segja var þetta
ástand og sífelldar kvartanir
Gunnu farnar að taka á
taugarnar. Ég var lítið
heima, ég vann allan daginn
og var í kvöldskóla þrjú
kvöld í viku. Við Jói höfð-
um þar af leiðandi lítinn
tíma fyrir okkur sjálf og sá
tími varð að engu eftir að
Sálfræðingar segja að afbrýðisemi geti stundum átt
rétt á sér og geti virkað sem viðvörunarkerfi. Jóna
heyrði viðvörunarbjöllurnar hringja hátt og skýrt eft-
ir að vinkona hennar skildi við manninn sinn.
„Ef einhver hefði sagt mér
það fyrir fjórum árum að
besta vinkona mín ætti eftir
að koma upp á milli mín og
mannsins míns hefði ég
hlegið dátt að öllu saman.
Ég var búin að þekkja
Gunnu frá því vorum litlar
stelpur og við höfðum alla
tíð verið óaðskiljanlegar.
Þegar við giftum okkur
Gunna var öll kvöld inni á
gafli hjá okkur.
Ég var sammála Jóa þeg-
ar hann sagði að Gunna
kæmist fyrr út úr þessu
sorgarástandi ef við vor-
kenndum henni minna og
skemmtum henni meira.
„En ég hef lítinn tíma af-
lögu til þess að skemmta
mér,“ sagði ég. „Hvers
vegna ferð þú ekki með
hana út á lífið?“
„Gott og vel,“ svaraði
hann að bragði. „Ég byrja
strax í kvöld meðan þú ert í
skólanum."
Ég gerði mér ekki grein
fyrir því að með þessu var
ég að bjóða hættunni heim.
Þegar ég kom heim seint
um kvöldið heyrði ég hlátur

28 Vikan