Vikan - 22.06.1999, Blaðsíða 28

Mynd: Gísli Egill Hrafnsson
Lífsreynslusaga
Atti með honunt bestu
helgi ævinnar
Eg hélt fram hjá
manninum mínum
og hef aldrei séð eft-
ir því. Við höfðum verið í
hjónabandi í rúm ellefu ár
og sambandið var ágætt.
Hann var að byggja upp fyr-
irtæki á þessum árum og all-
ur hans tími fór í það. Ég
hugsaði mest um börnin og
heimilið og vann hlutastarf í
verslun. Það kom stundum
fyrir að maðurinn minn fór
út með mönnum sem hann
átti viðskipti við og mér var
þá einstaka sinnum boðið
með. Einhverju sinni fór ég
með honum að hitta tvo
Breta sem hér voru staddir.
Kvöldið var mjög ánægju-
legt og mér líkaði vel við
mennina. Annar þeirra var
sérlega kurteis og stima-
mjúkur við mig og það var
notaleg tilfinning að finna
virðinguna gagnvart mér
sem manneskju sem fólst í
kurteisi hans.
Við buðum þeim til kvöld-
verðar heima hjá okkur
stuttu seinna og aftur fann
ég fyrir því að mér líkaði
sérlega vel við annan þeirra.
Hann talaði mest við mig
þetta kvöld meðan maður-
inn minn sinnti félaga hans
og við komumst að því að
við áttum mörg sameiginleg
áhugamál. Hann var nýskil-
inn við konuna sína og sakn-
aði barnanna sinna tveggja
mjög mikið. Hann átti
nokkra terríerhunda, sem
hann var að rækta, og ég er
mjög hrifin af þeirri hunda-
tegund, hef sjálf átt hund af
þeirri tegund.
Tveimur dögum seinna
hélt maðurinn minn utan í
viðskiptaferð og börnin
voru komin út um hvippinn
og hvappinn á námskeið og í
sveit. Mér leiddist einveran
og ákvað að fá mér bíltúr til
að hressa mig við. Þegar ég
ók eftir Hringbrautinni sá ég
kurteisa, skemmtilega Bret-
ann sem skömmu áður hafði
setið kvöldverðarboð hjá
okkur. Ég stöðvaði bílinn og
spurði hann hvort ég gæti
ekið honum eitthvað. Hann
svaraði því til að eiginlega
vissi hann ekkert hvert hann
væri að fara eða hvað hann
ætti að gera. Hann hefði
týnt flugmiðanum sínum og
því ekki komist úr landi um
leið og félaginn. Nú átti
hann ekki far heim fyrr en
eftir helgina og var að reyna
að drepa tímann aleinn í
ókunnu landi.
Ég bauð honum í bíltúr til
Þingvalla og ákvað að reyna
að upplýsa manninn eitt-
hvað um þennan fræga
sögustað okkar Islendinga.
Þetta var um miðjan ágúst
og Þingvellir byrjaðir að
skarta haustlitunum. Veðrið
var yndislegt, sólskin og hiti,
varla skýhnoðri á himni. Við
gengum fyrst niður í Al-
mannagjá, síðan gegnum
Hestagjá og þaðan hringinn
í kringum vatnið.
Við áttum einstaklega vel
saman. Það kom í ljós að
hann hafði lesið mikið og
þekkti vel marga af mínum
uppáhaldsrithöfundum. Ég
sagði honum þjóðsögur
tengdar svæðinu en við
höfðum bæði mjög gaman af
þjóðsögum. Hann benti mér
á að auðvelt væri að sjá
hvers vegna Islendingar
tryðu svo sterkt á álfa og
tröll. I umhverfinu væri svo
margt sem tæki á sig manns-
mynd í fjarlægð, ekki síst
eftir að skyggja tæki. Við
skemmtum okkur lengi við
að sjá myndir í hrauninu.
Hann sagði mér líka margar
sögur sem tengdust heima-
héraði hans í Englandi og
meðal annars það að í húsi
hans væri reimt.
Lávarður nokkur hafði
byggt húsið handa ástkonu
sinni og komið henni þar
fyrir í hæfilegri fjarlægð frá
höll sinni. Stúlkuvesalingur-
inn hafði orðið vitlaus í ein-
angruninni, því auðvitað
mátti hún helst alls ekki
sjást, og drepið sig. Síðan
var sagt að hún gengi aftur í
húsinu og engir elskendur
gætu orðið hamingjusamir
þar. Hann hló við og sagðist
samt ekki kenna henni um
skilnað sinn. Það hjónaband
hefði verið vonlaust frá upp-
hafi.
Þegar við gengum að Val-
höll var tekið að skyggja.
Gæsapar synti á vatninu og
dalalæða var að leggjast yfir
vatnið og upp í hlíðarnar í
kring. Ég sagði frá honum
frá gömlu vikivakakvæði
sem segir frá álfasveininum
sem er að reyna tæla til sín
mennska mey. Viðlagið segir
að margt búi í þokunni en
hana muni aldrei iðra þess
að fylgja honum. Hann
horfði djúpt í augun á mér
og sagðist skilja vel hvernig
huldumanninnum hefði lið-
ið.
Þetta var í fyrsta sinn sem
eitthvað í þessa áttina fór á
milli okkar og ég fann
hvernig það fór um mig
heitur straumur. Mér hafði
liðið svo vel með honum all-
an daginn og ég sem var vön
að vera frekar feimin og hlé-
dræg hafði ekki fundið fyrir
neinu slíku. Þvert á móti
fannst mér ég geta rætt við
hann um hluti sem ég hafði
ekki einu sinni sagt mannin-
um mínum. Ég talaði um
hversu einmana og einangr-
uð mér hefði fundist ég vera
meðan börnin voru lítil og
hversu mikið ég saknaði
þeirra nú þegar þau voru
orðin eldri og sjálfstæðari.
Ég fyndi að nú vildu þau
miklu frekar vera með vin-
um sínum en mér og vin-
konur mínar væru upptekn-
ar af eigin lífi.
Oft væri ég ein heilu dag-
ana og reyndi að hafa ofan
af fyrir sjálfri mér í auðu
húsi. Mig langaði að læra og
gera eitthvað fyrir sjálfa mig
en skorti kjark til að fara af
stað. Hann hafði hvatt mig
til að láta verða af því að
rjúfa einangrunina og lifa
lífinu. Mér fannst einhvern
veginn eftir að tala við hann
að ég gæti allt og nú gaf
hann berlega í skyn að hann
hefði áhuga á fleiru en and-
legri velferð minni.
28 Vikan