Vikan - 27.07.1999, Page 2

Texti: Steingerdur Steinarsdóttir
Gerður Gunnarsdóttir myndhöggvari er á leið til Kína
með sýningu. Hún segir að sig hafi í mörg ár langað að
fara til Kína og nú sé tækifærið komið. Sýningin er
haldin í Qingdao hafnarborg við Gulahad nokkuð fyrir
austan Peking og sýnd verða verk eftir 100-150 er-
lenda listamenn. íslendingum var boðið að eiga þrjá
fulltrúa á sýningunni og auk Gerðar fara þau Ásta
Ólafsdóttir og Tryggvi Ólafsson.
Gerður er ein af sex
myndlistarkonum
sem reka ART
HUN, vinnustofur og gallerí
að Stangarhyl 7.
„Ég er að vinna í steinleir
tónlistarmenn mína,“ segir
Gerður. „Ætli ég fari ekki
með þrjú stór verk með mér
út. Þetta verður mikið ævin-
týri en ég legg í hann 21.
ágúst. Hugmyndin að tón-
listarmönnunum mínum
kom, þegar frænka mín sem
er píanóleikari átti stóraf-
mæli fyrir nokkrum árum og
ég var í vandræðunr með að
finna gjöf handa henni. Þá
datt mér í hug að búa til
hendurnar hennar á píanó-
borði, sem tókst mjög vel.
Tónlistarmennirnir mínir
spretta svo út frá þessu
verki. Ég er alin upp við
mikinn söng og tónlist. Ég
fer mikið á sinfóníutónleika
bæði til að njóta tónlistar-
innar og til að horfa á hljóð-
færaleikarana spila. í verk-
um mínurn eru hendurnar
stórar og mest áberandi og
fyrir mér eru þær eitt með
hljóðfærinu. Fyrir mig er
þetta þema mjög gefandi og
eitthvað sem alltaf er nýtt,
það er svo margbreytilegt.
Ég vinn mikið í steinleir
en hef unnið í stál, járn,
kopar, brons, steinsteypu,
gips og leir. Að undanförnu
hef ég verið að reyna mig
við steinhögg og er það
rnjög spennandi miðill.“
Gerður fór seint í Mynd-
lista- og handíðaskólann en
áður en hún hóf listaferilinn
starfaði hún hjá Loftleiðum
og síðar Flugleiðum í tæp
luttugu ár sem flugfreyja,
veitingastjóri og við sölu-
störf. Listin togaði alltaf í
hana og hún fór á námskeið
í teikningu og málun bæði
hjá þeim Magnúsi Árnasyni
og Veturliða Gunnarssyni
og í Myndlistaskóla Reykja-
víkur. Hún útskrifaðist úr
skúlptúrdeild Myndlista- og
handíðaskólans árið 1993.
Var einnig við nám í
Accademía di bella arti „Pi-
etro Vannucci“ í Perugia, á
Ítalíu árið 1992.
„Ég varð fyrir því þegar
ég var í skólanum að ég
missti sjón á öðru auga. Ég
var í fríi úti á Flórída og
vaknaði einn morguninn
blind á öðru auga. Lengi
fundu læknar ekkert að mér
en að lokum uppgötvuðu
þeir að þetta stafaði af heila-
siggi sem er hluti MS-sjúk-
dómsins (heila- og mænu-
sigg). Ég hef ekki fengið
fulla sjón aftur en sé nú orð-
ið mun á nóttu og degi.
Fjarvíddarskynið var mjög
ruglað í fyrstu og svo vinn
ég í þrívídd en sé allt í tví-
vídd. Um tíma var það
spurning fyrir mig hvort ég
héldi áfram í skólanum eða
hætti. En líkaminn hefur svo
stórkostlega aðlögunarhæfni
að allt venst. Mér hefur tek-
ist að þjálfa mig upp þannig
að ég get unnið á mörgum
sviðurn. Ég get nefnt sem
dærni að ég á erfitt með að
hella kaffi í bolla því ég sé
ekki hvort ég er að hella
frarn hjá. Logsuða er mér
því mjög erfið eins og ég
hafði gaman af að vinna í
járn, en ég hef ekki getað
unnið við það. Ég gæti
sennilega þjálfað mig upp í
því en það væri geysileg
vinna og of tímafrekt þar
sem ég get og hef fundið
önnur efni til að vinna í sem
henta mér jafnvel betur. Það
er stórkostlegt að geta unnið
að því sem hugur manns
stendur til.“
2 Vikan