Vikan - 21.12.1999, Qupperneq 45

Eftir Barböru Cartland. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
og ég get ekki annað en
vonað að það endist til mið-
nættis!
Ef það er í mínu valdi að
leika hlutverk álfkonunnar
góðu skal ég sjá til þess að
það endist miklu lengur.
Mig langar svo mikið tii
þess að trúa þér, sagði
Yseulta. Eg get næstum því
séð fyrir mér graskerið
breytast í vagn og mýsnar í
glæsilega gæðinga.
Svo mundi hún eftir fram-
haldi sögunnar og leit und-
an. Hann vissi hvað hún var
að hugsa; hún myndi líkjast
Öskubusku í gatslitnum,
svörtum kjólnum!
Hertoginn tæmdi koníaks-
glasið og sagði svo: Nú ætla
ég að biðja Anthony vin
minn að skipta um sæti við
mig, ég þarf að tala við
móður mína.
Yseulta horfði á eftir hon-
um og sagði við sjálfa sig að
þetta gæti ekki verið satt.
Hvernig gat nokkur maður
verið svo góður og skilnings-
ríkur? Hún velti fyrir sér
viðbrögðum frænda síns
þegar vagninn kæmi mann-
laus til baka. Ekillinn yrði
að viðurkenna að henni
hefði verið tekið opnum
örmum í stað þess að vera
send í burtu með skömm
eins og frændinn hafði
reiknað með. Kannski
heimtar hann að ég komi til
baka eins og skot, hugsaði
Yseulta. Hún vissi að ef til
þess kæmi myndi hún flýja
og fara í felur, hvað sem her-
toginn segði. Móðir hennar
hlyti að eiga einhverja ætt-
ingja í Skotlandi; hún hafði
verið af Sinclair ættinni sem
bjó í nágrenni við höll
nokkra uppi á hálendinu.
Hún velti því fyrir sér
hvernig hún gæti komist í
samband við ættingja sína.
Enginn þeirra hafði fylgt
móður hennar til grafar, en
einn eða tveir höfðu skrifað
og vottað samúð sína.
Yseulta hafði aldrei hitt ætt-
ingja sína. Hún vissi að
móðir hennar hafði haft lítið
samband við fjölskyldu sína
eftir að hún giftist. Yseulta
hafði aldrei haft áhuga á
ættingjum sínum, hún vissi
bjargar og forðaði henni frá
því að þurfa að fara aftur til
frænda síns. Hjálpaðu mér,
mamma mín, sagði hún í
hljóði. Hún var viss um að
móður hennar þætti spenn-
andi að vita af dóttur sinni í
einkalest hertogans. Hún sat
og bað í hljóði þegar Ant-
hony kom og settist við hlið
hennar.
hafi ekki breyst með árun-
um.
Anthony, myndarlegur
maður á svipuðum aldri og
hertoginn, varð steinhissa og
sagði: Eg er svo aldeilis
hissa! Þú ætlar þó ekki að
segja mér að þú sért Skoti?
Móðir mín var af Sinclair
ættinni, sagði Yseulta, en ég
hef aldrei komið til
aðeins að þeir bjuggi í
Skotlandi og Skotland var
stórt og víðáttumikið land.
Hún huggaði sig með því að
móðir hennar myndi örugg-
lega hjálpa henni að flýja!
Hún hafði fundið fyrir nær-
veru hennar á brautarpallin-
um. Hún var viss um að
móðir hennar kæmi henni til
Við hertogaynjan höfum
verið að reyna að átta okkur
á því hvaða ræla er auðveld-
ast að dansa á dansleiknum,
sagði hann. Eg geri ekki ráð
fyrir því að þú kunnir að
dansa skoskan ræl. Það er
nú öðru nær, sagði Yseulta.
Eg kann nokkra þeirra mjög
vel, svo framarlega sem þeir
Skotlands.
Leyfist mér þá, sem manni
af MacDonald ættinni, að
bjóða þig velkomna til föð-
urlandsins, sagði Anthony.
Og ég vænti þess að þú
kennir hinum ungu stúlkun-
um að dansa skoskan ræl í
einum hvelli!
Ó nei, ekki biðja mig um
Vikan 45