Vikan - 21.12.1999, Qupperneq 57

ákvað ég að gera eitthvað í
mínum málum. Ég var svo
einskis verð persóna í augum
allra sem ég mætti að enginn
treysti sér til að hjálpa mér.
Ég fór í meðferð og átta
mánuðum síðar var ég komin
heim til pabba. Hann hafði
farið í meðferð fyrir tveimur
árum og verið edrú síðan.
Hann bauð mér að koma og
búa hjá sér meðan ég næði
betur áttum og þar var ég
morguninn sem ég vaknaði
með kvíðahnút í maganum
vegna þess að um kvöldið ætl-
aði ég að fara á AA-fund.
Við gengum inn í safnaðar-
heimilið og á borði rétt innan
við dyrnar var tilbúið kaffi í
könnum og bollar. Ég fór
beint að borðinu og fékk mér
kaffi. Pá kom til mín ung
stelpa með búlduleitt, bólu-
grafið andlit og heilsaði. Hún
sagði mér að hún væri rétt
nýorðin sautján og að hún
hefði drukkið frá því hún var
Það tókst ekki svo að þegar ég
varð unglingur reyndi ég að
fylla það með því að drekka
frá mér allt vit og sofa hjá öll-
um þeim karlmönnum sem
sýndu mér áhuga. Nú stæði ég
þarna, búin að vera edrú í sjö
mánuði, og enn blasti tómið
við mér.
Fundinum lauk og á leiðinni
út kom stelpan til mín aftur.
Hún sagði: „Veistu, að ég held
að tómið sem þú ert að tala
um sé innra með mér líka. Ég
dáist að þér að þú skulir geta
horfst í augu við það á hverj-
um degi og vera samt edrú."
Síðan spurði hún mig hvort
hún mætti fá símanúmerið
mitt og hvort hún mætti heim-
sækja mig einhvern tíma. Ég
lét hana hafa númerið mitt og
allt í einu sá ég sjálfa mig með
augum þessarar stúlku. Pað
kom mér á óvart að uppgötva
að virðing hennar fyrir mér
var raunveruleg. Þetta kvöld
öðlaðist ég kjark til að halda
Mín heitasta ósk er sú að systur
inni takist að ná tökum á lífi sínu.
tólf ára. Mamma hennar byggi
í bænum og til hennar hefði
hún verið send eftir meðferð á
unglingaheimili. Ég svaraði
fáu og svo hófst fundurinn. Ég
veit ekki enn hvað gerðist en
þegar líða tók á fundinn
kvaddi ég mér hljóðs. Ég stóð
frammi fyrir fólkinu sem hafði
þekkt mig þegar ég var lítill,
skítugur krakki sem enginn
vildi leika við og sagði því frá
tómleikanum innra með mér.
Hvernig mér hefði alltaf fund-
ist að inni í mér væri bara
stórt, svart tóm meðan eitt-
hvað gott hlyti að vera inni í
öllum öðrum. Ég vissi svo sem
ekki hvort þetta stafaði af því
að mamma dó þegar ég var
ung en þegar ég var lítil reyndi
ég að fylla þetta tóm með þvf
að vera góð og dugleg að læra.
áfram vegna þessarar stúlku.
Við höfum samband og okkur
gengur ágætlega að lifa án
vímuefna. Systir mín er enn í
neyslu. Hún hefur oft farið í
meðferð en enn ekki tekist að
ná tökum á lífi sínu. Mín
heitasta ósk er sú að henni
takist það einn góðan veður-
dag.
leigðum; stundum fengum við
leigt annars staðar en stund-
um vorum við á götunni. Við
fengum líka oft inni hjá hinum
og þessum karlmönnum og þá
var mismunandi hvort þeir
vildu taka við okkur báðum
eða annarri. Ég datt auðvitað
út úr öllu námi. Við reyndum
samt alltaf að hjálpa hvor
annarri eftir megni og þótti
óskaplega vænt hvor um aðra
þrátt fyrir allt ruglið í kringum
okkur.
Tvisvar reyndi systir mín að
fara í meðferð. I annað skiptið
þegar hún varð ófrísk en hún
var fljót að falla eftir að hún
kom aftur heim til mín. Ég var
auðvitað að drekka og það gat
varla skaðað mikið þótt hún
tæki eitt glas með mér. Systir
mín eignaðist aldrei barnið
sitt, hún missti fóstur og það
varð okkur tilefni til að hugga
okkur með vímugjöfum.
Enginn vildi hjálpa
dópista
Ég var smátt og smátt farin
að fikra mig út í annað og
sterkara og reykti oft hass og
tók alls konar töflur þegar ég
vaknaði illa veik eftir langvar-
andi fyllirí. Systir mín var far-
in að sprauta sig um þessar
mundir og einu sinni mátti
litlu muna að hún dæi. Ég var
full eins og venjulega og kom
heim í herbergiskytruna þar
sem við bjuggum saman. Þá lá
hún í fleti sínu eins og hún
svæfi. Eitthvað varð til þess að
ég fór að stumra yfir henni og
tala til hennar. Þegar hún
svaraði mér ekki reyndi ég að
hrista hana og þegar það
dugði ekki gerði ég mér grein
fyrir að hún væri meðvitund-
arlaus. Ég hljóp út og náði að
stöðva leigubíl sem átti leið
um götuna og ég bað bílstjór-
ann að hjálpa mér. Bílstjórinn
hélt bara yfir mér ræðu og
kallaði mig dópistaræfil og
dræsu og keyrði í burtu. Ég
var farin að hágráta, hljóp eft-
ir götunni í örvæntingu og bað
alla um hjálp sem ég mætti.
Enginn vildi sinna mér, fólk
leit í aðra átt eða lét sem það
heyrði ekki til mín þar til loks-
ins að par sem átti leið þarna
um stoppaði og bað mig að
vísa sér veginn heim til okkar.
Maðurinn skoðaði systur mína
tók síðan upp farsíma og
hringdi á hjálp. Þetta kvöld
Lesandi segir i
Steingerði
Steinarsdóttur
sögu sína mmmmmm
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvað sem hefur f Æ.. 1
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel- 1
komið að skrifa eða hringja til ! w
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar. r| jj|
1 lcimilisl'angið cr: Vikan
- „Líl'srcynslusaga“, Scljavcgur 2,
101 Rcykjavík,
Nctlang: vikan@lro(ii.is 1