Vikan - 12.07.1973, Blaðsíða 8

og viö höföum sagt hvort viö ann-
aö: „Anna mun eignast börn,
barnabörnin okkar og ást okkar
mun lifa í þeim”.
Viö vorum bæöi stolt af
Douggie, syni okkar. Þegar hann
lagöi hvaö haröast aö sér fyrir
okkur öll og sýndi frábært hug-
rekki og snarræöi, stóö ég mig aö
þvi aö hugsa: „Lyn, ef þessi ó-
gæfa heföi ekki hent, heföir þú
aldrei oröiö þess aönjótandi, aö
vita hvilík hetja sonur þinn er”.
Viö töluöum viö drengina um
hvernig sumar vonir okkar höföu
brugöizt. Báöum þá afsökunar á
þvi, hve lltiö viö heföum getaö
gefiö þeim. Viö sögöum hvert
ööru hluti, sem viö höföum aldrei
minnzt á fyrr. Þaö var engu lik-
ara en viö losnuöum við allar
hömlur hugans I þessari ógnvekj-
andi kyrrð hafsins.
Feguröin snart okkur. Hóglát
rigning sem dansaöi á haffletin-
um, kvöldroðinn rétt fyrir sólar-
lag og himnesk sólarupprásin,
Viö sáum þetta allt vel úr opnum
róörarbátnum og ég sagöi viö tvi-
burana: „Horfiö á þaö og muniö
þaö alla tið”.
Á vissan hátt vorum við farin
aö kunna úthafinu vel. Það var
svo óendanlegt, svö eilift. Líf I
þeirri mynd, sem viö þekktum
þaö, var horfiö sýnum. Lif okkar
var á sjónum, meö sjónum,
heyrði sjónum til.
Stundum varö mér hugsaö um
þaö eins og móöur, móður sem
annaöist okkur, fæddi okkur og
leiddi okkur heim. t tunglsljósi
liktist það mest goöaveru I
ómælisvldd sinni og veldi, gaf og
tók I senn.
Slíkar hugsanir sóttu á mig á
svölum nóttum, þegar ekkert sást
nema hauður og haf og öll fjöl-
skylda mln var þétt samap og enn
á lífi. En stööugt strit og barátta
fyrir lífinu hreif mig strax frá
þeim.
Erfiöiö virtist endalaust. Veiö-
ar fiska og skjaldbaka ásamt
stööugri gæzlu á seglinu lentu
aöallega á Dougal og Douggie.
Ég varö aö nudda útlimi
drengjanna oft á dag til þess aö
þeir stirönuöu ekki svo mjög, aö
þeir yröu ólæknandi. Ég varö aö
hreinsa tötrana, sem eftir voru af
fötum okkar I sjónum og jafnvel
bæta þá úr engu. Að öörum kosti
heföu drengirnir oröið enn verr
úti.
Viö urðum að skipta með okkur
tveggja stunda löngum varöstöö-
um. Þaö varö aö þurrka fiskinn
og skjaldbökukjötiö og koma þvi
fyrir i plastkössum, sem veriö
höföu I saumakörfunni minni. Og
allt varö aö gera af stökustu var-
kárni, krjúpandi eöa sitjandi, og
vara hina við áður en maður
hreyföi sig”.
Sólarlag og sólarupprás, fjórar
vikur, fimm vikur. Sérhver dagur
bar I skauti sér nýjar hörmungar
en þau misstu aldrei vonina.
„Douggie! Hákarlar!”
„Lemdu þá!”
„Með hverju?”
„Arinni. . . lemdu þá!”
Nærri lá að einn þeirra rotaði
Py ■ _ / . ^ j • flf i " é
ly 'jt ■ * ■*'JT"W n v’
Lvm^ p ** ■Í > uarPluB U M /
1 £ j? má ^ fM '
B? '* 'p**- tl 'M. j
8 VIKAN 28. TBL.