Vikan - 12.07.1973, Blaðsíða 46

Stundum er þaö kjaftæöiö ein-
tómt, en svo er þaö lika meira
stúndum. Menn héldu lika, aö
Hitler væri ekkert nema kjaftask-
ur —allt þangaö til hann gaf þeim
einn sólarhring til aö foröa sér úr
landi.
Fólk iýsir sjdlfu sér meö oröum
sinum. Rétt éöli mannsins-liggur
nálægt tungubroddinum. Og
bendingar I morömáli er hægt aö
finna i innræti mannsins.
Ég sneri til dyranna og kipptist
viö af kvölum. Ég tók ofan hatt-
inn, þreifaöi á sárinu. Þaö var op-
iö og vott og þarfnaöist aögeröar.
Ég fór þvi niöur á fimmtu hæö og
baröi aö dyrum hjá Gladys
Monroe. Hún spuröi, hver þarna
væri. Svo opnaöi hún þegar ég
sagöi tíl min og ánægja skein út
úr svipnum. Hún þurfti ekki ann-
aö en lita snöggt á mig.
— Hr. Jordan! sagöi hún dauö-
hrædd. — Er yöur illt?
— Já, þaö datt eitthvaö ofan i
hausinn á mér. Eigiö þér til joö-
áburö og plástur?
Hún hljóp fram I baöherbergiö
og kom strax aftur. — Lofiö mér
aö sjá. Ég sneri mér viö og heyröi
hana gripa andann á lofti. Datt
eitthvaö ofan I höfuöiö á yöur?
Þaö hefur veriö eitthvaö meira en
litiö? Þér þurfiö aö finna lækni,
þvi aö þetta þarf aö suma saman.
Sjáiö þér til, hr. Jordan. . .
— Scott.
— Sjáöu þá tíl, Scott. Ég ætla
aö kalla á. . .
— Seinna, sagöi ég. — Bráöa-
birgöaaögérö dugar i bili. Ég þarf
aö hitta mann I áriöandi erindum.
Hún svaraöi þessu engu, en tók
til viö aögeröina. Hún kreisti sár-
iö saman og lagöi yfir þaö plást-
ur. — Hvernig liður þér?
— ÐJ.!I*iö rjnglaöur en reiöubú-
inn til starfa. ‘ ,
Siminn hringdi og hún seildist
eftir honum. — Já, þetta er ung-
frú Monroe, sagöi hún. Hún
glennti upp augun. — Eruö þér
niðri, þr. Parish og viljið ná tali af
mér?
Ég vakti eftirtekt hennar meö
bendingum. Ég gaf henni merki
um að segja, aö hún væri ein og
fús aö veita honum viötal. Hún
hlýddi hiklaust og sagöi honum aö
koma upp. Svo sneri hún sér aö
mér hissa.
— Hvaö á allt þetta aö þýöa,
Scott?
— Þaö er enginn timi til aö út-
skýra þaö nú, flýtti ég mér aö
segja. — Hlustaöu nú vandlega á
mig. Ég vil, aö þú hagræöir sann-
leikanum dálitiö. Segöu honum,
aö Éddie hafi oft talaö um hann
Victor frænda sinn. Segöu honum,
aö þú eigir einhvers staðar
skyndimynd af honum. Ég laut
fram og snerti kinnina á henni
meö vörunum.
Hún deplaöi augum. — Frá
hverjum var þetta?
— Mér.
— Þá er komið aö mér.
Ég stillti mig um aö láta hana
framkvæma þetta og smeygði
mér inn i skápinn.
— Hvaö ætlaröu aö gera?
spuröi hún hrædd.
— Fela mig, sagöi ég. — Mig
langar aö sjá viöbrögöin hjá hon-
um. Vertu nú alveg róleg og eöli-
leg, Gladys. Ég haföi ofurlitla
gætt á skápdyrunum, bæöi til þess
að sjá út um og svo til aö fá loft.
Og þaö mátti ekki tæpara
standa. Rétt i sama bili var barið
aö dyrunum. Ég var hreykinn af
Gladys. Hún fór aö öllu meö bliÖ-
asta sakleysisvip. — Gleöur mig
að sjá yöur, hr. Parish. Eddie var
einmitt aö tala um yöar I gær.
GefWsvb vel aö koma inn.
Hann tók boöinu, kurteis og
hoffmannlegur og varirnar bros-
andi yfir rauöleitu totuskegginu.
Fötin voru eftir nýjustu tizku,
kannski óþarflega strokin og svo
var hann meö silfurbúinn göngu-
staf. Hann stakk honum undir
arminn og hneigði sig djúpt. —
Min er ánægjan, ungfrú Monroe. .
. sannarleg ánægja.
Þegar þessum kurteisiskveöj-
um var lokiö, settist hann i stólinn
sem honum var boöinn og athug-
aöi hana, meö ofurlitlum kven-
semissvip. — Þér eruö bráöfalleg,
sagöi hann meö velþóknun.
— Þér eruð hissa á þvi, hr.
Parish?
— Ekki hissa. En stórhrifinn.
Ég þykist hafa dálítiö vit á þess-
um hlutum. Er yöur sama þó ég
reyki?
— Já, geriö svo vel.
Hann kveikti i einum þessar
ilmandi vindla sinna, smjattaöi
sem snöggvast á reyknum, og
spuröi síöan, letilega: — 1 hvaöa
sambandi nefndi Eddie mig á
nafn, ef ég má spyrja?
— Han las i biaöi um komu yö-
ar til New York og langaöi mikið
til aö spyrja yöur um hann frænda
sinn.
— Nú, jái? Skeggjaða andlitiö
varö langt og hátíöiegt. — Ég sé
mest eftir þvi og get ekki fyrir-
gefiö þaö sjálfum mér. Ég heföi
átt aö tilkynna honum lát frænda
hans dálitiö hóglegar. Vissi ekki,
aö Eddie var eina skyldmenniö,
sem Victor átti. Pilturinn var af-
skaplega sleginn. Hann er sjálf-
sagt i likhúsinu?
— Já.
Parish kinkaöi kolli, rétt eins og
hann værí búinn aö ákveöa sig. —
Ég vildi gjarna gera eitthvaö I
minningu Victors. Gera útför
piltsins sæmilega.
— Það væri fallega hugsaö af
yöur, hr. Pahish. Gladys átti bágt
meö aö stilla skjálftann i rödd-
inni.
— Mér væri þaö ekki nema
ánægja. Þetta virtist vera
almennilegasti piltur. Kunni
strax vel viö hann. Var hann bú-
inn aö biöja yöar?
j — Nei, viö vorum bara vinir.
— Þaö var leiöinlegt. Hann
heföi oröiö góöur eiginmaöur.
Talaöi Eddie oft um hann frænda
sinn?
Hananú! hugsaöi ég og brosti
með sjálfum mér inni I skápnum.
— Já já, sagöi Gladys. Hann las
mér öll bréfin frá frænda sinum.
Hún hleypti brúnum. — Sannast
aö segja þá sendi frændi hans
honum einu sinni skyndimynd af
sér. Ég held ég hafi hana einhvers
staöar. Eddie vildi hafa sem
minnstan farangur, svo að ég
geymdi oft ýmislegt fyrir hann I
stóra koffortinu minu.
— Voru þeir frændurnir mjög
likir?
— Kannski svolitiö kringum
augun. Þaö er erfitt aö muna slik
smáatriöi.
Parish andvarpaöi. — Victor
var min hægri hönd árum saman
og ég á samt ekkert til minningar
um hann. Hafiö þér þessa mynd
ennþá?
—- Ég býst við þvi. A ég aö
reyna aö finna hana?
Andlitið á honum ljómaöi af
ákafa. — Já, þaö þætti mér veru-
lega vænt um.
Hún opnaöi feröakistuna sina,
tók fram eina skúffuna og setti
hana á rúmiö og laut slöan fram
til aö róta I blaöahrúgu. Maöurinn
aö baki hennar stóð upp þegjandi.
Ég sá, aö skéin I tennurnar á hon-
um. Andlitað haföi gjörbreytzt og
var nú afmyndaö. Hann hóf staf-
inn sinn á loft.
Ég hratt upp huröinni og réðst
aö honum eins og köttur, og greip
um úlnliöinn á honum. Hann
brauzt um og reyndi aö slíta sig
lausan. Hann rak upp reiöiöskur.
Ég hrakti hann um gólfið og sneri
stafinn úr höndum hans.
Hann sat máttlaus og másandi
' og stór blá æö sló ákaft á gagn-
auganu.
Gladys haföi snarsnúið sér viö
og horföi nú á okkur náföl, og
stillti sig um aö æpa upp.
Ég sá rauöa skeggið skjálfa af
reiöi, um leiö og hann reyndi aö
setja upp móögaöan sakleysis-
svip. — Hvaö á þetta aö þýöa?
— Þaö þýöir þaö, aö nú er öllu
lokið, Victor.
— Hvaö? Munnurinn á honum
hékk opinn og skakkur.
— Þú heyröir, hvaö ég sagöi.
Þessum grlmudansleik er lokiö.
Þú reyndir aö vera sniðugur og
þaö haföi næstum tekizt. Malcolm
Parish dó á ítallu I fyrra og þú
hljópst i haminn hans. Þar þekkti
hann enginn, svo aö þetta var
býsna auövelt. Þú lézt þér vaxa
skegg eins og hann var meö, og
falsaöir nafniö hans. Þú breyttir
bæöi útliti þinu og rithönd, en inn-
rætinu gaztu ekki breytt. Parish
lét sér nægja aö lifa á tekjunum
sinum, en þú vildir fá meira. Þú
vildir eiga allt fyrirtækiö.
Viktor Lang greip andann á
lofti. — Þetta er hringavitleysa!
— Ekki svo mjög. En þú ert vit-
laus aö halda, aö þú gætir sloppiö
meö aö myrða Eddie, af þvl aö
hann þekkti þig. Þú gazt ekki
f^ngið hann til.aö þegja. . Piltur-
inn var of heiðarlegur til aö taka
þátt I svikum þínum, og hann hót-
aöi aö koma öllu upp. Hann haföi
séö hafniö mitt I blaöi I einhverju
sambandi viö Parish-útgeröina
og sagöistætlaaö hitta mig aö síö-
ustu sýningunni lokinni. En þú
varöst á undan honum og stakkst
hann þegar hann var aö koma út
úr lyftunni.
Victor Lang var skjálfandi og
reyndi aö láta ekki á því bera.
Hann var grár I framan. — Þú
hefur engar sannanir, Jordan!
— Viö höfum allar sannanir,
sem viö þurfum. Þú heldurj aö viö
getum ekki skolaö rauöa litinn úr
skegginu og hárinu á þér. Og hvaö
um lykilinn, sem þú tókst úr vasa
Eddies til þess aö geta leitaö i
herberginu hans, ef hann skyldi
hafa skilið þar eftir einhver sönn-
unargögn gegn þér. Þú varst þar
þegar ég kom og haföir faliö þig I
skápnum. Þú átti inni hjá. mér
fyrir barsmiðina, sem ég fékk.
Hann hörfaöi undan og varirriar
voru á ferö og flugi.
— Þú varst skithræddur, sagöi
ég, — og þess vegna komstu aftur
hingaö I hóteliö. Þú þurftir að
vera viss um, aö Eddie heföi ekki
skiliö neitt eftir hjá Gladys, Þeg-
ar þú heyröir, aö hún ættí mynd,
varstu hræddur um, að hún
myndi þekkja þig. Þess vegna
ákvaöstu aö veifa stafnum þinum
aftur. En þaö var tilgangslaust,
Lang. Hún átti enga mynd. Þaö
var bara plat. Þú heldur, aö við
höfum engar sannanir, kall minn.
Viö höfum nógar sannanir til þess
ab spenna þig fastan I rafmagns-
stólinn.
Nú féll hann alveg saman,
Hann horföi i kringum sig i her-
berginu, æöisgengnum augum og
ætlaöi aö þjóta til dyra. Ég sló
hann bak við eyraö meö hans
eigin göngustaf, svo aö hann féll
upp aö veggnum. Ég ætlaöi aö
fara aö gefa honum annaö högg,
þegar Gladys æpti: — Nei, geröu
þaö ekki, Scott. . .
Og auðvitað var þetta rétt hjá
heqni. Ég var hvorki kviödómari
hans né bööull. Ég stillti mig.
— Gott og vel, sagöi ég. —
Hringdu á lögregluna, elskan.
Victor Lang hofröi á mig meö
uppgjafarsvip. Ég tók upp tiu
þúsund dala ávisunina hans og
reif hana I tætlur. Ég var I döpru
skapi. En þá sá ég Gladys. Ég sá
aödáunina og öll loforöin I svipn-
um á henni.
Og ég^var ekki lengur dapur.
ÍRSKT BLOÐ ~
Framhald af bls. 25.
Boston Gazelle og ég á aö skrifa
fréttir úr stríöinu.
46 VIKAN 28. TBL.