Vikan

Tölublað

Vikan - 12.07.1973, Blaðsíða 12

Vikan - 12.07.1973, Blaðsíða 12
SMASAGA EFTIR HAROLD Q.MASUR Maðurinn i Austurlandabúningnum ætlaði að ná tali af Jordan. Hann komst að dyrunum hjá honum — en svo heldur ekki lengra. Sagan hófst á Hindúadansara og lögfræöingi. Þegar þeir hittust, stöðvaöist hjartsláttur dansarans fyrir fullt og allt, en lög- fræöingsins sem snöggvast. Ég þekkti nú alls ekki dansarann, en hins vegar lögfræöinginn. Hann var ég sjálfur — Scott Jordan. Þetta var eftirminnilegur viö- buröur. Slóöin var rakin til dökk- hæröar stúlku og mikils fjár- glæfrafyrirtækis. Hvort tveggja alveg fyrsta flokks. En nú er ég farinn aö hlaupa á undan sögunni. Þetta var á þriöjudagsnótt klukkan hálfþrjú. Þá vaknaöi ég snögglega og i vondu skapi viö þráláta hringingu I dyrabjöllunni minni. Ég muldraöi eitthvaö niöur i koddann og reyndi aö sinna þessu ekki, en hringingunni var haldiö áfram, svo aö ég fór á fætur og skjögraöi fram i for- stofu. Hringing á þessum tima sólarhrings þýöir venjulega sama og einhver vandræöi. En ég gat ekki stillt mig. Aö sumu leyti er þaö svipaö meö lögfræöinga og lækna. Sjúkdómar og glæpir eru i gangi allan sólarhringinn. Ég opnaöi dyrnar og þarna var hann, glæsibúinn eins og einhver Austurlanda-höföingi, meö gim- steinum prýddan vefjarhött á höföi. 1 fyrstunni sá ég hann ekki. Hann lá á hnjánum og laut fram meö enniö niöri á gólfi, rétt eins og i bænarstellingu. Ég vissi, aö ef ég snerti hann, mundi hann velta um koll. Ég vissi þetta vegna hnífsins, sem stóö út úr bakinu á honum og haföi veriö stungiö nákvæmlega rétt. En hann valt nú samt um koll seig hægt út á vinstri hliö og valt sföan meö ofurlitlum dynk. Ég stóö þarna i dyrunum, eins og negldur og hjartaö i mér hætti ab slá sem snöggvast. Varirnar á honum voru stirönaöar i skakkri grettu og loklaus augun störöu úpp á viö, eins og steinhissa. Þetta var ungur maöur um hálfþritugt, og andlitiö ataö I leikhúsmálningu. Ég bar engin kennsl á manninn. Jæja, ég mátti vist hætta aö hugsa um svefn. Vitanlega gæti ég dröslaö honum eftir ganginum og skiliö hann eftir viö dyrnar hjá einhverjum öörum. En ég er nú fagmaöur og ætti aö vita betur . Þaö varöar viö lög aö flytja myrtan mann um set, óg auk þess haföi þessi náungi veriö myrtur á leiöinni til mín, og ég vildi fræöast um erindi hans. Ég gaf frá mér uppgjafar stunu og seildist eftir simanum. Ég minnist næstu tveggja klukkustundanna, en þá var allt á 1 tjá og tundri. Þarna komu menn frá borginni, framkvæmdu verk sin vel og nákvæmléga og fóru siöan. Svo komu moröfræöingar frá lögreglunni, af öllum stæröum og geröum og sölluöu á mig spurningum, en ég tók þessu öllu meö sakleysissvip. Loks var likiö flutt burt og ég var oröinn einn eftir meö John Nola, lautinanti. Þetta var snyrtilegur, dökk- hæröur og rólegur maöur, með athugul augu og rannsakandi huga, ágengur en þó manneskju- legur og gjörsamlega heiöar- legur. Nú athugaöi hann mig vandlega. — Ég vona, aö þú sért ekki meö nein brögö i tafli, sagöi hann. Ég leit á hann gremjulega. — Hef ég kannski ekki alltaf veriö heiöarlegur vib þig, John? — Jú, aö vissu marki. En mér væri bölvanlega viö aö halda, að þú værir aö reyna aö plata mig núna. Já, væri svo væri fimm ára vin- áttu lokið. Hann kveikti I einum blettótta vindlinum sinum og saug aö sér reykinn hugsi. Ég vissi aö hann var búinn aö fá að vita, hver sá myrti væri og spuröi hann um þaö. Hann sagði: — Pilturinn hét Eddie Lang. Haföi ofan af fyrir sér sem Hindúadansari á nætur- klúbbnum og I sjónvarpi. Vann I bili hjá Kismet I 52,-götu. Samkvæmt skýrslu var setið fyrir honum þegar hann kom út úr lyftunni og þaö var rétt svo, aö hann komst að dyrunum hjá þér. Nola seildist eftir öskubakka. Hann var snyrtilegur i öllum háttum sinum. — Þekkir þú marga I skemmtiiðnaðinum? spuröi hann mig snögglega.' — Nokkra, en Eddie Lang var ekki I þeim hópi. Hvers vegna spyrðu? — Af'þvi að hann var á leiðinni aö hitta þig. Hefur liklega verið visaö til þin. En okkur þætti gaman að vita, hvaöa erindi hann átti við þig. Ég yppti öxlum og vissi ekki neitt. — Hafiö þiö rannsakað heima hjá honum? — Já, strákarnir eru þar núna. — En hvaö um hnifinn? — Þaö eru ekki einu sinni fingraför á honum. Þú sást hann. Fæst I hverri járnvörubúö. Hann strauk um ennið. — Eddie Lang hefur vitað eitthvaö og sú vitn- eskja orðið honum aö fjörtjóni. Einhver hefur þurft aö kála honum áöur en hann gæti sagt frá. Hann þagnaöi þegar síminn hringdi. Hann urraöi eitthvaö i simann og kinkaöi kollí meö ánægjusvip. — Já, látiö þiö hana biöa þarna. Svo lagöi hann simann og stóö upp. Augu okkar mættust. — Gladys Monroe? Kannastu nokkuö viö hana? Ég hugsaði mig um og hristi svo höfuöið. — Nei. Hver er hún? — Dansdaman hans Eddie Lang. Wienick liöþjálfi náði í hana i Buxton-hótelinu. Hún er komin á stööina. Langar þig ab hlusta á? Mig langaöi nú til þess, en hristi samt höfuöiö. — Ég er meö mál klukkan tiu I fyrramálið. Ég get ekki hugsaö almennilega ef ég fæ ekki nógan svefn. En éf ég má ná I þig seinna...? Hann kinkaöi kolli og fór. Mig langaði ekkert i lögreglu- stööina á þessum tima nætur. Ég var þar ekki einu sinni meö neinn skjólstæöing, en Nolan var á kaupi hjá þvi opinbera. Ég fór upp i aftur en gat ekki sofnað. Þetta var of nýafstaöiö og I of fersku minni. Maður þyrfti aö vera býsna tilfinningalaus til þess aö taka þvi meö gleöi, aö maöur væri drepinn viö dyrnar hjá manni. Ég sat þvi uppi og reykti og rótaði upp I minni minu. En ég kannaðist ekkert viö Eddie Lang. Morgunbirtan var skltgrá og leiöinleg þegar ég reikaöi rauö- eygöur fram i eldhús og bjó mér til kaffi, sem var svartara en syndin og hnausþykkt. Þegar ég haföi lokiö viö kaffið, klæddi ég mig, fór niður og stefndi siöan, eins og hálf — ósjálfrátt til Buxton-hótelsins. Þetta var gamalt hótel, sem reyndi aö varöveita fornan viröu- leg. t forsalnum var engin sála. Ég settist þar viö borö og krotaöi nafniö Gladys Monroe á umslag. Ég gekk meö þaö að afgreiðslu- borðinu og rétti afgreiðslumann- inum. Hann leit á nafniö og stakk siðan umslaginu I hólf nr. 520. Ég var á leiö til lyftunnar áöur en hann leit viö. Lyftumaöurinn var hálfsofandi og stjórnaöi lyft- unni eins og ósjálfrátt. Ég fór út á fimmtu hæö, fann dyrnar stúlkunnar og baröi aö dyrum. Sjálfsagt hefur hún veriö vakandi, þvi aö hún svaraöi strax. — Hver er þar? En röddin var veik og hikandi. — Vinur Eddies, sagöi ég. Dyrnar opnuöust og ég sá stúlku, sem heföi getaö komiö ofarlega á fegurðarskrána. Litil og snyrtileg meö leiftrandi augu I fölu löngu andliti. En nú voru augun vesældarleg og andlitiö sorgmætt, en samt skein út úr þvi einhver þrá. Háu kinnbeinin voru rök og nú hleypti hún brúnum 12 VIKAN 28. TBL.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.