Vikan - 12.07.1973, Blaðsíða 12

SMASAGA EFTIR
HAROLD Q.MASUR
Maðurinn i Austurlandabúningnum ætlaði að ná tali
af Jordan. Hann komst að dyrunum hjá honum — en
svo heldur ekki lengra.
Sagan hófst á Hindúadansara
og lögfræöingi. Þegar þeir hittust,
stöðvaöist hjartsláttur dansarans
fyrir fullt og allt, en lög-
fræöingsins sem snöggvast. Ég
þekkti nú alls ekki dansarann, en
hins vegar lögfræöinginn. Hann
var ég sjálfur — Scott Jordan.
Þetta var eftirminnilegur viö-
buröur. Slóöin var rakin til dökk-
hæröar stúlku og mikils fjár-
glæfrafyrirtækis. Hvort tveggja
alveg fyrsta flokks. En nú er ég
farinn aö hlaupa á undan sögunni.
Þetta var á þriöjudagsnótt
klukkan hálfþrjú. Þá vaknaöi ég
snögglega og i vondu skapi viö
þráláta hringingu I dyrabjöllunni
minni. Ég muldraöi eitthvaö
niöur i koddann og reyndi aö
sinna þessu ekki, en hringingunni
var haldiö áfram, svo aö ég fór á
fætur og skjögraöi fram i for-
stofu. Hringing á þessum tima
sólarhrings þýöir venjulega sama
og einhver vandræöi. En ég gat
ekki stillt mig. Aö sumu leyti er
þaö svipaö meö lögfræöinga og
lækna. Sjúkdómar og glæpir eru i
gangi allan sólarhringinn.
Ég opnaöi dyrnar og þarna var
hann, glæsibúinn eins og einhver
Austurlanda-höföingi, meö gim-
steinum prýddan vefjarhött á
höföi. 1 fyrstunni sá ég hann ekki.
Hann lá á hnjánum og laut fram
meö enniö niöri á gólfi, rétt eins
og i bænarstellingu.
Ég vissi, aö ef ég snerti hann,
mundi hann velta um koll. Ég
vissi þetta vegna hnífsins, sem
stóö út úr bakinu á honum og
haföi veriö stungiö nákvæmlega
rétt. En hann valt nú samt um
koll seig hægt út á vinstri hliö og
valt sföan meö ofurlitlum dynk.
Ég stóö þarna i dyrunum, eins
og negldur og hjartaö i mér hætti
ab slá sem snöggvast.
Varirnar á honum voru
stirönaöar i skakkri grettu og
loklaus augun störöu úpp á viö,
eins og steinhissa. Þetta var
ungur maöur um hálfþritugt, og
andlitiö ataö I leikhúsmálningu.
Ég bar engin kennsl á manninn.
Jæja, ég mátti vist hætta aö
hugsa um svefn. Vitanlega gæti
ég dröslaö honum eftir ganginum
og skiliö hann eftir viö dyrnar hjá
einhverjum öörum. En ég er nú
fagmaöur og ætti aö vita betur .
Þaö varöar viö lög aö flytja
myrtan mann um set, óg auk
þess haföi þessi náungi veriö
myrtur á leiöinni til mín, og ég
vildi fræöast um erindi hans.
Ég gaf frá mér uppgjafar stunu
og seildist eftir simanum.
Ég minnist næstu tveggja
klukkustundanna, en þá var allt á
1 tjá og tundri. Þarna komu menn
frá borginni, framkvæmdu verk
sin vel og nákvæmléga og fóru
siöan. Svo komu moröfræöingar
frá lögreglunni, af öllum stæröum
og geröum og sölluöu á mig
spurningum, en ég tók þessu öllu
meö sakleysissvip. Loks var likiö
flutt burt og ég var oröinn einn
eftir meö John Nola, lautinanti.
Þetta var snyrtilegur, dökk-
hæröur og rólegur maöur, með
athugul augu og rannsakandi
huga, ágengur en þó manneskju-
legur og gjörsamlega heiöar-
legur. Nú athugaöi hann mig
vandlega. — Ég vona, aö þú sért
ekki meö nein brögö i tafli, sagöi
hann.
Ég leit á hann gremjulega. —
Hef ég kannski ekki alltaf veriö
heiöarlegur vib þig, John?
— Jú, aö vissu marki. En mér
væri bölvanlega viö aö halda, að
þú værir aö reyna aö plata mig
núna.
Já, væri svo væri fimm ára vin-
áttu lokið. Hann kveikti I einum
blettótta vindlinum sinum og
saug aö sér reykinn hugsi. Ég
vissi aö hann var búinn aö fá að
vita, hver sá myrti væri og spuröi
hann um þaö.
Hann sagði: — Pilturinn hét
Eddie Lang. Haföi ofan af fyrir
sér sem Hindúadansari á nætur-
klúbbnum og I sjónvarpi. Vann I
bili hjá Kismet I 52,-götu.
Samkvæmt skýrslu var setið fyrir
honum þegar hann kom út úr
lyftunni og þaö var rétt svo, aö
hann komst að dyrunum hjá þér.
Nola seildist eftir öskubakka.
Hann var snyrtilegur i öllum
háttum sinum. — Þekkir þú
marga I skemmtiiðnaðinum?
spuröi hann mig snögglega.'
— Nokkra, en Eddie Lang var
ekki I þeim hópi. Hvers vegna
spyrðu?
— Af'þvi að hann var á leiðinni
aö hitta þig. Hefur liklega verið
visaö til þin. En okkur þætti
gaman að vita, hvaöa erindi hann
átti við þig.
Ég yppti öxlum og vissi ekki
neitt. — Hafiö þiö rannsakað
heima hjá honum?
— Já, strákarnir eru þar núna.
— En hvaö um hnifinn?
— Þaö eru ekki einu sinni
fingraför á honum. Þú sást hann.
Fæst I hverri járnvörubúö. Hann
strauk um ennið. — Eddie Lang
hefur vitað eitthvaö og sú vitn-
eskja orðið honum aö fjörtjóni.
Einhver hefur þurft aö kála
honum áöur en hann gæti sagt
frá.
Hann þagnaöi þegar síminn
hringdi. Hann urraöi eitthvaö i
simann og kinkaöi kollí meö
ánægjusvip.
— Já, látiö þiö hana biöa þarna.
Svo lagöi hann simann og stóö
upp. Augu okkar mættust. —
Gladys Monroe? Kannastu
nokkuö viö hana?
Ég hugsaði mig um og hristi
svo höfuöið. — Nei. Hver er hún?
— Dansdaman hans Eddie Lang.
Wienick liöþjálfi náði í hana i
Buxton-hótelinu. Hún er komin á
stööina. Langar þig ab hlusta á?
Mig langaöi nú til þess, en hristi
samt höfuöiö. — Ég er meö mál
klukkan tiu I fyrramálið. Ég
get ekki hugsaö almennilega ef ég
fæ ekki nógan svefn. En éf ég má
ná I þig seinna...?
Hann kinkaöi kolli og fór.
Mig langaði ekkert i lögreglu-
stööina á þessum tima nætur. Ég
var þar ekki einu sinni meö neinn
skjólstæöing, en Nolan var á
kaupi hjá þvi opinbera. Ég fór
upp i aftur en gat ekki sofnað.
Þetta var of nýafstaöiö og I of
fersku minni. Maður þyrfti aö
vera býsna tilfinningalaus til þess
aö taka þvi meö gleöi, aö maöur
væri drepinn viö dyrnar hjá
manni. Ég sat þvi uppi og reykti
og rótaði upp I minni minu. En ég
kannaðist ekkert viö Eddie Lang.
Morgunbirtan var skltgrá og
leiöinleg þegar ég reikaöi rauö-
eygöur fram i eldhús og bjó mér
til kaffi, sem var svartara en
syndin og hnausþykkt. Þegar ég
haföi lokiö viö kaffið, klæddi ég
mig, fór niður og stefndi siöan,
eins og hálf — ósjálfrátt til
Buxton-hótelsins.
Þetta var gamalt hótel, sem
reyndi aö varöveita fornan viröu-
leg. t forsalnum var engin sála.
Ég settist þar viö borö og krotaöi
nafniö Gladys Monroe á umslag.
Ég gekk meö þaö að afgreiðslu-
borðinu og rétti afgreiðslumann-
inum. Hann leit á nafniö og stakk
siðan umslaginu I hólf nr. 520.
Ég var á leiö til lyftunnar áöur
en hann leit viö. Lyftumaöurinn
var hálfsofandi og stjórnaöi lyft-
unni eins og ósjálfrátt. Ég fór út á
fimmtu hæö, fann dyrnar
stúlkunnar og baröi aö dyrum.
Sjálfsagt hefur hún veriö
vakandi, þvi aö hún svaraöi
strax.
— Hver er þar? En röddin var
veik og hikandi.
— Vinur Eddies, sagöi ég.
Dyrnar opnuöust og ég sá
stúlku, sem heföi getaö komiö
ofarlega á fegurðarskrána. Litil
og snyrtileg meö leiftrandi augu I
fölu löngu andliti. En nú voru
augun vesældarleg og andlitiö
sorgmætt, en samt skein út úr þvi
einhver þrá. Háu kinnbeinin voru
rök og nú hleypti hún brúnum
12 VIKAN 28. TBL.