Vikan - 12.07.1973, Blaðsíða 13

eins og til þess aö reyna að koma
mér fyrir sig.
— Má ég koma inn, Gladys?
sagöi ég.
— Já, en ég.;.
— Ég heiti Jordan...Scott
Jordan.
Hún bar granna fingurna upp
aö munninum og talaöi milli
þeirra. — Þér eruö lögfræöingur-
inn, sem hann Eddie ætlaöi aö
hitta? Og þar dó hann, hefur
lögreglan sagt mér.
Ég kinkaöi kolli meö
alvörusvip.
Hún athugaöi mig en treysti
siöan hugboöi slnu og veik til
hliöar. Herbergiö var litiö og þaö
sem mest bar á þar inni var
skrautlegur Austurlandakjóll,
sem hékk þar á skáphuröinni.
Hún benti mér á eina stólinn
þarna inni en settist sjálf á
rúmstokkinn.
—Mér þykir leitt aö ónáöa yöur
svona, sagöi ég. — Var lögreglan
eitthvaö harkaleg viö yöur?
Hún setti upp skjálfandi bros. —
Jæja, þaö var ekki sem verst.
— Ég býst viö, aö þér séuö oröin
þreytt á öllum spurningum um
hann Eddie, sagöi ég, — og þess
vegna ætla ég ekki aö tefja yöur
lengi. Hann var á leiö til aö hitta
mig, en var svo myrtur áöur en
hann gæti neitt sagt. Þetta hefur
legiö þungt á mér og staöiö mér
fyrir svefni. Verksummerki eftir
morö eyöast fljótt og ég vildi þvl
engan tlma missa. Viljiö þér
segja mér af Eddie? Eitthvert
smáatriöi, sem sýnist vera
einskisvert getur haft meiri
þýöingu fyrir mig en íyrir
lögregluna.
Hún kinkaöi kolli. — Já, mér er
sama. Ég hitti Eddie fyrst fyrir
nokkrum árum I æfingasal. Ég
varö hrifin af dansstílnum hjá
honum og hugmyndum hans, og
ákvaö aö slást I félag meö honum
Okkur kom ágætlega saman.
Hann var greindur og kenndi mér
margt. Hann samdi dansana 'I
atriöiö okkar og sá lika um
viöskiptahliöina. Otvegaöi flestar
ráöningarnar okkar... Ég vérö
alveg I vandræöum án hans.
— Voruö þiö mjög samrýmd?
— Ef þér eigiö viö, hvort hann
hafi veriö kærastinn minn, þá var
hann þaö ekki.
— Þaö gleöur mig aö heyra, var
næstum dóttiö út úr m,ér, en ég
stillti mig. — Hafiö þér nokkurn
tima heyrt. hann nefna mig á
nafn?
— Nei, ekki aö ég bezt get
munaö.
— Atti hann óvini? r
— Engan einasta. Allir kunnu
vel viö hann.
— Hvaö um foreldra hans eöa
nánustu skyldmenni?.
— Ég held ekki...:biöiö andar-
tak. Svipurinn á henni breyttist.
— Nú man ég nokkuö. I gær sat
Eddie inni i búningsherberginu
mlnu I hléinu milli atriöa og las I
blaöi. — Herald Tribune, minnir
mig, og allf I einu sagöi hann: —
Viltu bara sjá, hver er I borginni!
Hann virtist takast allur á
loft...Ég spuröi, hver þetta væri
og hann sagöi: — Malcolm Parish
frá Parish-útgeröinni Hún sriar-
þagnaöi. — Hvaö er aö,. hr.
Jordan? Er eitthvaö ekki I lagi?
— Nei, sagöi ég. — Haldiö þér
bara áfram.
— Ég haföi aldrei heyrt Eddie
nefna þennan mann -á nafn og fór
aö spyrja um hann. Hann sagöi,
aö hann Victor frændi sinn heföi
hitt hr. Parish I Sviss, fyrir um
þaö bil fimmtán árum og gerzt
feröafélagi hans og ritari. Svo
feröuöust þeir um alla Evrópu.
Eddie sagöi, aö frændi sinn
skrifaöi einstöku sinnum, en nú
heföi hann ekkert frá honum
heyrt I meira en ár. 1 blaöinu stóö,
aö hr. Parish byggi I Waldorff-
hótelinu, og Eddie sagöist ætla aö
hitta hann og fá aö vita, hvort
frændi sinn heföi komiö lika.
— Og haföi hann þaö?
— Þaö veitég ekki. Eddie fór og
svo kom aö atriöinu okkar.
— En þér sáuö hann seinna?
Hvaö sagöi hann þá?
Hann sagöi ekkert annaö en
þaö, aö hann ætlaði yfir I Wal-
dorff. Viö fáum okkur venjulega
kaffi eftir siöustu sýninguna, en
nú afsakaöi Eddie sig pg fór burt
einn. Og þaö sá ég hann siöast.
Þaö voru sorgarviprur um varir
hennar.
Ég þagöi andartak en spuröi
svo: — Getiö þér framkvæmt
þessi atriöi ein?
— Kannski meö breytingum.
Ég ætla aö reyna I kvöld.
— Má ég koma og horfa á?;
Hún leit á mig meö alvörusvip.
— Þaö held ég ég vildi gjarna.
Jæja, þá var ég búinn aö finna
tengiliö, enda þótt ég vissi enn
ekki, hversu mikiö væri upp úr
honum aö leggja. Ég haföi nýlega
haft meö höndum mál fyrir
Parish-útgeröina, sem haföi
vakiö talsveröa athygli. Stærsti
hluthafinn, sem var óvirkur I
rekstri útgeröarinnar, var hálf-
gerö ráögáta. A leiöinni til,
Waldorff velti ég fyrir mér
ýmsum sögum, sem ég haföi af
honum heyrt.
Framhald á næstu síðu.
28. TBL. VIKAN 13